Ziemia Caelum

Wpadł do Punktu Medycznego z Nimfą na rękach.. Gdy tylko z hukiem otworzył drzwi zobaczył wielu chorych i rannych co lekko go zbiło z tropu, ale po chwili zaczął krzyczeć..
-Pomocy, Pomóżcie jej!!! Jest ranna!
Nadal trzymał dziewczynę na rękach po dłoni spływała mu krew, która ściekała po ubraniu niewiasty wprost na jego dłoń.. Stał nadal jak wbity oczekując pomocy..

Kylar pobiegł w ślad za uciekającymi do miasta. Wpadł za nimi do sali, gdzie mieścił się Punkt Medyczny jednocześnie wyjmując naładowaną w międzyczasie kusze. Wymierzył i wystrzelił do Wanrura. Bełt przeleciał przez całą długość korytarza wbijając mu się głęboko w plecy. Mężczyzna upadł na ziemie razem z trzymaną na rękach nimfą. Kylar szybkim ruchem przerzucił kusze na plecy i wyciągnął sztylety rzucając się w kierunku obojga rannych. Przebiegł obok niezdolnego do walki Wanrura i przykucnął przy cięźko rannej dziewczynie.
- Rachunki wyrównane. - Powiedział wbijając jej sztylet teraz już bezbłędnie, prosto w serce kończąc tym samym jej żywot.


//Jako, że Sun i Wan nic sobie nie robią z regulaminu oraz prawa kolejności w wątkach i niestety nie spotkało się to z żadną odpowiedzią ze strony wyżej postawionych ode mnie to postanowiłem zagrać w jej gre również mając gdzieś zasady rozgrywki czego dowód jest wyźej. "Jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie".

Punkt medyczny po chwili przypominał pobojowisko. Wszystko było poniszczone, różnorakie narzędzia i przyrządy walały się po podłodze. Ściany "udekorowane" dziwną mozaiką krwi i błota było niewymownym znakiem chaosu jaki tutaj na moment zapanował. Ale jakiego? Cóż to za zjawisko? Nikt, kto odnalazł się w lazarecie, nic nie wiedział. Brakowało kilkoro osób. Wszyscy pozostali mieli mętlik w głowie, serce biło niezwykle szybko. Vey powoli się budziła, tak samo inni.
Pomimo tego dopiero po kilku minutach nabrała wystarczająco siły, aby móc się podnieść i z tego miejsca ocenić sytuację, a ta nie wyglądała za dobrze. Oprócz sporego czasu, potrzebnego do uprzątnięcia pomieszczenia, potrzeba było również bardzo wielkiej sumy pieniędzy, aby móc przeprowadzić stosowny remont i przygotować punkt medyczny do przyjmowania pacjentów.
Wracając jednak do tych, którzy zniknęli. Chyba nie trudno się domyślić, kim oni byli.
Bardzo szybko można wymienić ową czwórkę zaginionych, a konkretnie: Sunnivę, Wanwura, Kylara Stern i Michaela. Zwyczajnie, przepadli. Jakby nigdy nie istnieli. Daremnie byłoby ich szukać chociażby i w całym Caelumie, ponieważ byłaby to czynność oraz akcja pozbawiona głębszego sensu. Tym podobne działania wyglądają teraz na możliwie równie bezowocne co reszta. A więc gdzie mogą być? Tego nikt nie wie, a przynajmniej niewielu...

Na drzwiach wisiała niewielka kartka, a na niej słowo "Przepraszam".

Ostrożnie otworzył drzwi, bał się że owe odpadną. Powoli wkroczył do punktu, a u jego boku pobrzdąkiwały dukaty. Rozejrzał się dokładnie, ilustrując prawdziwy poziom zniszczeń. Dopiero wtedy zdał sobie sprawę, że sytuacja jest znacznie poważniejsza niżby się na początku wydawała. Lazaret był w całości zdemolowany, a kilku osób brakowało. Pal licho tamtą czwórkę. I tak były z nimi problemy, jednak jako zarządca Caelumu musiał się tym zająć. Mając wybór, zdecydował się najpierw zająć punktem medycznym. W sumie co on winien?
Ostrożnie postępując między plamami krwi, kawałkami ścian i zniszczonymi narzędziami, podszedł przed oblicze Vey, po czym rzekł, a jego głos przybrał naprawdę komiczny ton:
- Już chyba lepiej, żeby tędy przeszło tornado, niż tamci - uśmiechnął się, ale szybko spoważniał i kontynuował, odpinając sakwę - Ale do rzeczy. Zniszczenia są ogromne i potrzebny jest gruntowny remont. Oto pieniądze na ten cel. Znajdzie się tam także coś dla ciebie - powiedział i podarował Vey 100 dukatów, jako osobną rekompensatę za tamto zdarzenie.

Dares ponownie się uśmiechnął, po czym położył pieniądze na jedynej ocalałej szafce, po czym przemknął obok Vey i będąc koło drzwi rzekł:
- Wchodźcie - do punktu medycznego weszło kilku majstrów, co to pani Bożenka ich poleciła, po czym coś z nimi uzgadniał, tłumaczył, a także i ochrzanił, gdy jeden z nich chciał sobie łyknąć gorzałki. Do uszu Vey doszło wtedy tylko "po remoncie". Na specjalistów może nie wyglądali, ale wielu o nich nawet złego słowa nie powiedziało i można rzec, że znali się na swojej pracy. A nawet jeśli, to już i tak nic sknocić nie mogli. Gdy młodzieniec przestał z nimi rozmawiać, odwrócił się do lekarki i rzekł:
- O specjalistów naprawdę trudno, ale wydaje mi się, że dadzą sobie radę. Ty w tym czasie możesz się przejść i wypocząć. Jak wrócisz, wszystko będzie już ukończone - zerknął na pracowników, a jego mina dosadnie informowała, że w innym przypadku pracy już nie znajdą.