Ziemia Caelum

Ali powoli dojechała pod młyn. Nie było łatwo, ponieważ już rozciągała się tu spora kolejka. Wstała na wozie i popatrzyła, jak długi jest ten sznurek, ale dużo nie było widać. Dobrze, że wiatr dopisywał, bo byłoby ciężko, jakby wiatrak stanął.
Ali położyła lejce na siedzeniu i rzekła do Rokiego:
- Poczekaj tu chwilę kochany - uśmiechnęła się i pocałowała go w czoło. Podeszła do wozu przed nią. Oparła nogę o koło i podparła się na niej łokciem patrząc na człowieka na wozie.
- Panie, ile za tonę owsa bierzecie?

- Hmmm - przegryzła wargę i spojrzała w ziemię.
200 dukatów... Cóż, trochę sporo, ale konie muszą mieć coś do jedzenia.
Skierowała wzrok w stronę młyna. Popatrzyła na potężne śmigła wiatraka, jego oślepiającą biel ścian i czerwony śmieszny daszek. Z okien wykukiwał ktoś w kółko machając rękami do tych, którzy byli na dole. Ludzie uwijali się tam jak mogli. W kółko ktoś wchodził z workiem na plecach do środka budowli i równie szybko co tam wszedł z niego wychodził.
Śruta szybciej pójdzie... Nie pokręciła głową.
Wróciła do starca siedzącego na wozie. Spojrzała mu w oczy i z lekkim przyjemnym uśmiechem spytała:
- Panie, w takim razie, czy ma Pan ten określony gatunek zboża?

Ostatnio edytowany przez Ali Baba (2013-08-04 15:44:13)

Dziewczyna uśmiechnęła się i schyliła głowę patrząc w ziemię, a potem przenosząc wzrok na pobliskie płaczące brzozy, które osłaniały swoim cieniem pobliskie pole. Westchnęła. Wróciła do starca.
- Tak Panie, jestem zainteresowana, ale krucho trochę z pieniędzmi. Czy mogłabym się trochę potargować? - uśmiechnęła się życzliwie, jednak nie miała jakiś większych nadziei na to, że stary rolnik choć trochę opuści cenę.
Ciekawe, na ile by ta tona owsa starczyła... - pomyślała drapiąc się po głowie.
Spojrzała jeszcze raz na młyn, jego obracające się śmigła i ludzi uwijających się przy nim jak mrówki.

Elfka traciła wiarę na to, że staruszek opuści cenę. Spuściła głowę patrząc na czubki swoich oficerek.
  - Mam tylko 105 dukatów, jak na tę chwilę - spuściła głowę jeszcze niżej. Popatrzyła na leżące ziarno na ziemi, które musiało wydostać się z lnianych worków jakąś niewielką dziurą.
- Ale skoro nie starczy na tonę, to kupię pół tony. - Podniosła głowę i uśmiechnęła się przyjacielsko, aczkolwiek z wymuszeniem. Popatrzyła w niebo. Było strasznie gorąco i zależało jej, żeby jak najszybciej wrócić do domu.

Ali była zdziwiona zachowaniem starca, bała się, że się ośmieszyła mówiąc ile ma przy sobie. Ale taka była prawda. Nie miała więcej. W Caelumie nie było jakiejś pracy, której mogłaby się trzymać.
Gdy starzec zaczął kaszleć nieco spanikowała. Ale kiedy powiedział [i]'' Dobra, niech stracę...'' w sercu elfki błysnął promyczek nadziei. Jej oczy zaiskrzyły nieco radością.
Odwróciła się do kieszeni biorąc sakiewkę w monetami i wyciągnęła pięć dukatów, które z powrotem schowała do kieszeni. Weszła na wóz i podała ją starcowi do ręki mówiąc przy tym dobrze wpojone słowo: Dziękuję. Przy tym jeszcze ucałowała go w jego stare pomarszczone czoło i zeszła z wozu. Nim się obejrzała trzech młodych mężczyzn zaczęło ładować worki na jej wóz. Wystraszyła się tego na początku, ale zaraz elfce chciało się śmiać. Żeby ukryć ten jakże dziwny śmiech podeszła do konia i patrzyła mu prosto w jego szeroką łysinę. Oparła głowę o jego łeb i patrzyła w dół. Dziwny uśmieszek nie schodził z jej twarzy. Głaskała konia po ganaszach próbując się opanować.
W końcu, kiedy wóz był już całkiem naładowany elfka wyszła nieco speszona i zawstydzona. Poklepała konia po szyi, wsiadła na wóz ujęła długie lejce i zawróciła idąc w stronę stajni.

-->

Ostatnio edytowany przez Ali Baba (2013-08-12 21:56:58)