Ziemia Caelum

IMIĘ: Michaelangelo
NAZWISKO: de Revell
WIEK: 30 lat
RASA: Człowiek
PROFESJA: Przetwórca metali [KOWAL]
DUKATY: zarobić
UMIEJĘTNOŚCI: Medycyna [N]; Kowalstwo [N]; Walka mieczem [N]
Siła: 6
Inteligencja: 4
Zręczność: 5
Wytrzymałość: 5
Reakcja: 5
EKWIPUNEK: Miecz (stan: dobry); Sztylet (stan: bardzo dobry)

WYGLĄD: Przystojny, postawny mężczyzna, przypalony już nieco słońcem. Głowa owalna z dobrze zarysowanymi kośćmi policzkowymi i podbródkiem. Na twarzy widnieje lekki zarost. Włosy ciemne i krótkie; oczy piwne. Nos prosty. Prawie na całym ciele ma różne rany, strupy, blizny i gdzieniegdzie świeże oparzenia.
Michaelangelo jest przyodziany w spodnie z grubego, dość twardego i odpornego na małe uszkodzenia materiału, co nie oznacza, że nie widnieją na nich drobne ślady walki. Ich kolor jest zbliżony do kory lipy w porze zimowej. Tę część odzienia przytrzymuje czarny skórzany pas ze srebrną klamrą, do którego jest przypięta pochwa, w której spoczywa jego wierny miecz, splamiony już niejednokrotnie ludzką krwią, oraz niewielka skórzana, brązowa torba, w której można trzymać małe przedmioty.
Pas ten zakrywa brązowa bluza, również wykonana z grubszej tkaniny, aczkolwiek przyjemniejszej w dotyku niżeli jego spodnie. Rękawy tej bluzy zawsze ma zakasane, przez co odsłaniają się jego poranione ręce.
Na dłoniach zawsze ma czarne skórzane rękawice. Nie lubił ''brudzić sobie rąk'' podczas pracy.
Na ramionach ma usadowiony obszerny, gruby kaptur, dobrze zakrywający twarz. Kaptur ten posiada także małą naszywkę mierzącą około 15 cm. Kolorystycznie kaptur jest zbliżony do koloru spodni. Buty ma wykonane z wytrzymałej, twardej ciemnobrązowej skóry z małym obcasem i cholewami sięgającymi do połowy łydki, odwiniętymi na górze na lewą stronę. Poza tym Michaelangelo nosi jeszcze jedwabną granatową chustę, zakrywającą jego twarz w potrzebie.

CHARAKTER:  Michaelangelo jest typem sukinsyna. Nigdy nie obchodziły go sprawy innych. Jako lekarz miał prostą zasadę, tak jak w kowalstwie - naprawić miecz i znów wprowadzić do obrotu - tak samo traktował pacjentów - przedmiotowo. Nie umiał pocieszać, nie umiał kłamać jako lekarz, nie pozostawiał złudzeń. Ale, jeszcze nigdy nikt nie umarł u niego na stole. Nie chwalił się tym, aczkolwiek miał z tego dużą satysfakcję.
Śmiać się umiał z czyjegoś nieszczęścia lub głupoty. Nie znał nigdy uczucia miłości czy nawet przyjaźni. Jeśli jednak wysilił się na jakiś skromniejszy, bardziej zastanawiający uśmiech, trzeba było się liczyć z tym,że gdzieś w tym geście jest zaszyfrowana zasadzka.