Ziemia Caelum

Leżała jeszcze chwilę po tym jak Dares odszedł. Może faktycznie powinna udać się do gniazda i tam odpocząć, jednak musiała znaleźć jakieś schronienie dla tego konia. W końcu mógł się okazać bardzo przydatny przy dalszej odbudowie Caelumu.
Podniosła się z ziemi i podeszła do niego, a następnie zaprzęgła. Usiadła z przodu wozu, cmoknęła i popuściła lejce, by koń ruszył. Powoziła pierwszy raz w życiu, ale wielu jej mówiło, że nie różni się to zbytnio od zwyczajnej jazdy, jak zdążyła już zauważyć gdy przemierzali ulice miasta.
Postanowiła pojechać do gniazda okrężną drogą. Może znajdzie po drodze coś wartego uwagi? A dla zajęcia czasu zaczęła myśleć nad imieniem dla zwierzęcia.

Krocząc dumnie pomiędzy ruinami do uszu mych dobiegły odgłosy... Odgłosy które tutaj zasłyszane zostały wydawały się nie do przyjęcia... Były wręcz absurdalne... Jednak... Tak... Były to odgłosy pracy. Pospiesznym krokiem Anárion ruszył więc ku dźwiękom pracy... Nie byle jakiej pracy! Jak się okazało był to krasnolud. Typowy krasnolud o czarnej, długiej, dostojnej brodzie, z delikatną blizną przechodzącą przez policzek... Licząc na godnego kompana do rozmowy, jako iż nie jest człowiekiem, Anárion ośmielił podejść się do niego. Pomimo zazwyczaj grobowego humoru rzucił w stronę krasnoluda słowa powitania: Witaj ambitny inżynierze! Ciężko znaleźć godną osobę do porozmawiania w tej jakże zatłoczonej dzielnicy!", zadziorny uśmiech znalazł się na jego twarzy w tym momencie i nie oczekując na odpowiedź rzucił szybko: "Pozwól mi bym umilił Ci pracę słowem barda, byś ochoczo odbudowywał to co zostało z tej zapewne niegdyś pięknej kuźni". Zaś powiedział to by wymigać się od roboty, uznając tę propozycję za wartościową oraz gwarantującą równy podział pracy... Tak oto zaczął recytować...

Kamień na kamieniu jedynie został,
Nadzieja na odbudowę zatracona,
Krasnolud jednak ruin nie zauważał,
Plac budowy zobaczył, robota wznowiona,
Pracowity ród, godny młota,
Z podziwem zawsze na nich zerkałem...
Dla nich ta krótka zresztą nota...
Ja, człowiek, ich podziwiałem...

Baldur siedział zamyślony w centrum Gniazda zastanawiając się skąd ma wytrzasnąć pewien przedmiot, przedmiot mały, niepraktyczny, dla niego zupełnie bezwartościowy ale dla kogo innego stanowił największą świętość i symbol nieśmiertelnej potęgi. Podsłuchał rozmowę pobliskich kurtyzan, które rozprawiały wesoło o wadach i zaletach swojej pracy bezwstydnie spoglądając na przechodzących mężczyzn. Dowiedział się, że w opuszczonym mieście, można powiedzieć, że w ruinach miasta odbudowana została kuźnia. Kurtyzany opowiadały sobie coraz bardziej fantazyjne opisy stworzenia tej kuźni. Od armii krasnoludów poprzez potężnego smoka aż do krasnoluda na smoku. Baldur nie wierzył w żadną z tych bajeczek, zbyt dobrze znał się na ludziach i ich zachowaniach. Jednak zaświtała mu pewna myśl, jeśli powstała kuźnia to może być miejsce, które będzie doskonałym rozwiązaniem jego obecnego problemu. Podniósł się i otrzepał z kurzu tak charakterystycznego dla większych miast. Zważył w dłoni swoją sakiewkę.
- Dziesięć dukatów. - Powiedział zawiedziony. Do jego uszu doszedł zmysłowy głos.
- Na mnie Ci starczy mój rycerzu. - Jedna z kurtyzan przylgnęła do Baldura natarczywie proponując swe wdzięki. Baldur odepchnął ją stanowczo. Wygwizdał tak dobrze mu znany, umówiony znak. Niezawodny Primer wybiegł z jednej z uliczek. Baldur wskoczył na siodło odjeżdżając w stronę Punktu Medycznego.
Zajechał pod swoje miejsce pracy zeskakując z konia. Zauważył dwóch młodzieńców opartych o wóz.
- Witajcie. To wasz wóz? - Zapytał uśmiechając się do nich szeroko.
- Tak
- Wypożyczcie mi go.
- Coś za coś.
- Dam wam beczkę piwa.
- Jasne! - W oczach chłopców pojawił się błysk zwiastujący niezapomnianą libacje.
Wytachał z Punktu Medycznego trzy beczki piwa jakie dostał w nagrodę. Jedną dał chłopcom a dwie zapakował na wóz i przywiązał go do Primera. Popędził w stronę Opuszczonego miasta nie chcąc tracić ani chwili.
Przegnał wspomnienia dzisiejszego poranka wjeżdżając do miasta. Grobową cisze panującą nad tym upiornym miejscem przerwał rytmiczny stukot kół. Wrony wzbiły się w powietrze gdy zza zakrętu wyłonił się kary ogier z jeźdźcem na grzbiecie. Baldur mknął w stronę kuźni, wiatr smagał mu policzki przywracając trzeźwość umysłu po długiej, męczącej drodze. Dojechał w końcu do kuźni, Primer ledwo wyhamował prawie wpadając w drzwi.
Zeskoczył ze śmiechem z wierzchowca. Tak Cię to bawi? Zdawały się mówić mądre oczy konia. Baldur pogładził go po pysku. Usłyszał odgłosy rozmowy ze środka, lekko uchylił drzwi, dostrzegając zarys dwóch postaci.
- Witajcie! Szukam dobrego kowala. - Odezwał się otwierając szeroko drzwi.

Ostatnio edytowany przez Nightmare (2013-06-30 23:19:33)

Krasnolud uśmiechnięty pozwolił aby nieznajomy pomógł mu w wysprzątaniu.
"Co się złego może stać! Przecie jest to miły osobnik!" - pomyślał spontanicznie Kain.
Gdy zobaczył w drzwiach Baldura podszedł do niego i powiedział pół głosem:
-Mam pańskie zamówienie! - rzekł krasnolud.
-Stworzyłem z takich materiałów jak sobie pan zażyczył, teraz kosztować to o wiele taniej! Ponieważ nie mamy jeszcze wyznaczonych cen materiałów. Wezmę po prostu tyle ile uważam. Ale po koleżeńsku mógłby mi pan coś od siebie ofiarować kiedyś. - powiedział Kain uśmiechając się.

Wysłuchawszy Baldura, Kain odpowiedział:
-Tak jak mówiłem! Dziesięć dukatów to wystarczająca zapłata, nie doliczając do ceny lecz po przyjacielsku przyjmuję od Ciebie podarki. Dziękuję za dokonanie wyboru oraz kupno w mojej kuźni. Polecam się na przyszłość! - rzekł mile krasnolud, uścisnął dłoń oraz przekazał małe czerwone pudełeczko w którym była jego zawartość czyli zamówienie. Wyciągnął fajkę i powrócił do łatania dachu.

Śpiewając, podgwizdując i stukając nogą o podłoże w rytm pieśni krasnolud umilał sobie czas.
Gdy Busil wszedł do kuźni a Kain usłyszał dzwonek, odwrócił się i uśmiechnął się na widok dawnego
znajomego.
-Witajże drogi Busilu! Naprawa zajęłaby dzień, a cena to... Pomyślmy... Dwadzieścia dukatów! - rzekł Kain, po czym wziął zniszczoną broń do ręki i ją dokładnie obejrzał. W między czasie wyciągnął fajkę zza ucha.

-Przykro mi lecz niestety nie mogę się ruszać z kuźni, muszę tu pracować a moje przerwy trwają krótkie chwile... - rzekł krasnolud.

Następnego dnia czekał...
Gotowy Kain od ostatniego spotkania z Busilem czekał już z naprawionym toporem. Palił spokojnie fajkę, bowiem tego dnia nie miał prawie nic do pracy. Siedział spokojnie na krześle, nogi spoczywały na stole. Krasnolud sięgnął do beczki w której miał browar i nalał sobie pełny kufel. Powoli pił, zastanawiał się również gdzie wywiesić trofea które stoją w magazynie. Miał ich dość sporo, rogi, zęby jeleniów, wilków, dzików, niedźwiedzi oraz innych dzikich zwierząt...

Ostatnio edytowany przez Kain (2013-07-17 21:46:23)