Ziemia Caelum

Eaz leży przy elfce skubając kłosy traw ze snopka, Ali trzyma malucha na rękach i śpiewa mu kołysankę. Właśnie miała sięgnąć po flet, aż tu nagle... Wołanie
- Jest tu kto?
Ali z Eazem natychmiast odwracają główy w stronę okrzyku. Serc zabiło im mocniej. Eaz postanowił wstać i zobaczyć kto to, ale Ali po chwili szybko wstała. A gdyby to był ktoś, kto zabiłby go na miejscu? W dzisiejszych czasach jest mnóstwo dziwaków. Przez stare ściany głos wydawał się dziwny, nieznajomy.
Ali podbiega do konia i co... Widzi starą znajomą, Airi, i to w dodatku nie samą. Przy niej czuwa ciamnogniady ogier rasy Bronco. Nie wyglądał na zbyt zadowolonego.
- Witaj Airi w ''mych'' skromnych progach? - uśmiecha się. - Co się stało?
Eaz podchodzi do konia i obwąchuje go ostrożnie z większej odległości, żeby tamten go nie kopnął.

- Proszę bardzo. Tu jest obszerna łąka, jeszcze do końca nie wykoszona... - uśmiecha się uroczo patrząc na Eaza. - Rozprzęgnij go!- uśmiecha się do Airi.
Idzie odłożyć już śpiącego malucha do koszyka i wraca pomóc Airi rozprzęgnąć konia.
W tym czasie Eaz stoi bacznie przy Rokim i obwąchuje go.

- Wiesz, jak na razie siana jest sporo i konie nie powinny głodować. Później rozejrzę się za jakimś owsem. Oczywiście, może tu być. Wpadaj jak najczęściej - uśmiecha się głaszcząc stojącego tu nadal Eaza.
- Myślę, że się dogadają - uśmiecha się jeszcze raz.

Ali odprowadza wzrokiem starą znajomą. Po chwili idzie zamknąć bramę na padok, aby w razie czego nie strzeliło coś do głowy żadnemu  z koni i żeby nie uciekły.
Wraca do stodoły ogarnąć coś jeszcze. Przy wejściu do tego budynku stał koszyk z maluchem. Akurat w tej chwili przechadzał się tamtędy ten zdziczały kogut, ze swoimi kurkami. Jak się nadymał, jak się wypiął...
Ali szeroko otwiera oczy z niedowierzaniem, jaki bezczelny jest ten kur.
- Zamknij się! - mówi zaciskając pięści zanim kokot zapieje.
Ale w rezultacie zapiał... i to przy samym koszyku. Ali  rzuca się  na niego... Ten wariat trzepocze skrzydłami i odlatuje kawałek dalej. Ali wściekła na niego biegnie za nim do stodoły, gdzie uciekł. Zaczyna się wojowanie. Ali jak wściekły pies goni za kogutem, a on jak ofiara przed lisem ucieka. Stara słoma zaczęła wszędzie po stodole fruwać, kurzyć... Aż Eaz z Rokim obejrzeli się w tamtą stronę.
- Mam cię!
W końcu Ali jak bohaterka wojenna wychodzi trzymając kuraka do góry nogami. Telepatia tu już widać nie wystarczyła.  Kogut zaskrzeczał już tylko resztkami sił. Był wykończony ucieczką.
- Siedź cicho i żyj w spokoju, nieznośny kogucie! - mówi do niego z przekąsem, podchodzi pod ogrodzenie na padok i puszcza koguta. Lekko niemrawy wieje w popłochu jak pijany zając. Ale po chwili zostaje otoczony przez swoje kurze stadko. Idzie z nimi paść się razem z końmi.
Powoli zapadał zmierzch. Ali idzie do budynku przypominającego czyiś dom. Otwiera drzwi, a tu kurz sypie się z drzwi. Słychać kaszel... Ali odgarnia ręką powietrze z kurzem. Wchodzi głębiej. Ukazują się jej drzwi. Otwiera je. Pojawia się łóżko przykryte starym zakurzonym prześcieradłem. Ali odkrywa je i... W łożu leży trup. Ali mdleje.

Ostatnio edytowany przez Ali Baba (2013-06-30 00:16:27)

Było już ciemno i cicho. Świerszcze tylko jeszcze dawały swój koncert, czasem sowa z lasu gdzieś się odezwała. Prócz tego słychać tylko mielenie trawy w pyskach obydwu koni. Nagle tę piękną ciszę zakłóca jakiś bieg. Galop. Później ktoś przyjeżdża. Eaz nie był zadowolony z tego, a wręcz wystraszył się nieco. Stanął dęba i zaczął wierzgać, rżeć głośno, ale Ali jak nie było, tak nie ma...
Koń podbiega do ogrodzenia w pobliżu reszty zabudowań, ze strachem przygląda się mężczyźnie i temu co robi. Łbem uszczykuje siodło karego Primera, chcąc zwrócić na siebie uwagę i spytać:
-A Ty kto? Skąd się tu wziąłeś? I co to za gość?!
Po chwili mocniejszego bicia serca patrzy z niepokojem, jak mężczyzna wynosi elfkę na dwór. Wyciąga łeb w ich stronę, nawet mówi telepatycznie do elfki, ale nic. Ona nie reaguje...
Po chwili 'ocucania' Ali wreszcie czuje, ale jakby we śnie, że coś ją twarz boli. Najwyższy czas się obudzić! Otwiera oczy i... plask, plask, plask.
- Dobra dobra, STOP!!! - krzyczy zasłaniając się rękami i podkurczając nogi.
W tej chwili do głowy przychodziło jej tysiąc pięćset sto dziewięćset myśli na temat, o co tutaj chodzi? A może, co zaraz się stanie? Co zrobi ten mężczyzna? Skąd się wziął i jakie ma zamiary?

Ostatnio edytowany przez Ali Baba (2013-06-28 14:14:00)

Cały czas zasłania sobie twarz dłońmi. Dopiero po chwili zrozumiała, że mężczyzna obok chciał jej tylko pomóc. Odsłania sobie palcami oczy, porównywalnie jak mała dziewczynka.
- Pan do mnie to mówi? - spytała nieco oszołomiona. Po chwili Eaz wbija się do jej głowy.
- Żyjesz?
- Żyję, żyję - zapomniała o tym, że nie ma ujawniać swojego daru przed obcymi, a tu? Ni stąd ni zowąd mówi sobie, że żyje. Mężczyzna obok musi pewnie sobie myśleć, że elfka jest psychicznie chora.
- Tak, dobrze się czuję - odpowiada nieśmiało na pytanie mężczyzny. - A pan skąd się tu wziął? - pyta cicho.

Elfka opuszcza dłonie i spogląda na mężczyznę. Mimo, że mówiła, że wszystko w porządku, to jednak wszystko w porządku nie jest. Cały czas przed oczami ma widok gnijącego ciała z wystającymi kośćmi. Dla szesnastolatki to nie lada trauma.
Stara się oddychać powoli, by zdusić nieco emocje w niej drzemiące, ale ten widok jest nie do zniesienia. Oddycha głęboko, wręcz maszynowo leżąc ciągle na ziemi, ale... Nie daje rady. Znowu zasłania sobie twarz dłońmi, podkurcza nogi i płacze. Obraca się tyłem do mężczyzny i kładzie na ziemi. Dodatkowo dochodzą drgawki i zimny pot. Co się dzieję?