Ziemia Caelum

Zeskoczył z konia po morderczym galopie. Pomógł Busilowi zejść i powiedział do Primera:
- Zostań tu. - Koń kiwnął głową na zgode.
Wpadł do Punktu Medycznego i w pośpiechu przeczesywał szafki w poszukiwaniu ziół na wzmocnienie.
- Co konkretnie Ci dolega przyjacielu? - Zapytał Busila.

Baldur siedział przy biurku patrząc na coraz bardziej pogarszający się stan Busila. Być może to trucizna. Przypatrywał się jego twarzy szukając objaw jakieś znanej mu substancji trującej. Kaszel, ból całego ciała, gorączka, którą było widać gołym okiem. Już wiedział.
- Busilu to trucizna. Nazywają ją Suberinum. - Powiedział spokojnym, profesjonalnym tonem. - Uzyskuje się ją ze zmieszania jadu pewnego węża z innej krainy z kilkoma innymi składnikami. Na szczęście dość szybko wróciliśmy do Gniazda. Trucizna ta zabija dość długo, około tygodnia. To co czujesz teraz to jeszcze nic w porównaniu z dalszymi etapami rozwoju tej trucizny. Połóż się na łóżku. Podam Ci odtrutkę.
Położył go na łóżku i podszedł do szafki z różnymi ziołami, korzeniami, wyciągami ze zwierząt. Jednym słowem. Niezbędnik każdego medyka. Sięgnął po porcelanowy moździerz. Roztarł w nim zioła z gór Helwetów i orzechy z elfickich sadów. Do tej mieszaniny dodał wyciąg z gruczołu ślinowego Trolla Jaskiniowego i trzy krople potu białego niedźwiedzia. Wrzucił to wszystko do małej miski z wodą i wymieszał. Poczekał aż wszystko nabierze jednolitej formy i podał Busilowi do wypicia. W międzyczasie zajął się przygotowywaniem zimnego kompresu na czoło chorego.

Spojrzał z uśmiechem jak Busil pije to świństwo. Wolał mu nie mówić co tam było. Nałożył mu zimny kompres na głowę. Zdjął opatrunek z rany na szyi, przemył ją i nałożył nowy.
- Świetnie Busilu. To jak szybko wyzdrowiejesz zależy od Twojego organizmu. Gdy poczujesz się lepiej będziesz mógł opuścić tą sale. A teraz odpoczywaj.
Wstał od łóżka chorego i podszedł do szafek. Zaczął porządkować lekarstwa zastanawiając się nad tym gdzie teraz wyruszyć.

Busilowi zdrowie polepszało się w zaskakującym tempie. Zniknął cały ból i zmęczenie, ustępując miejsca witalności i dobremu samopoczuciu. Dares, zupełnie jakby wyczuwając iż tak się dziej, zawitał niespodziewanie do lazaretu.
- Świetna robota Baldurze. - rzekł do lekarza. - Widzę, że ci się polepszyło. To dobrze. Jesteś mi w czymś potrzebny. Chodź za mną - skinął głową, uśmiechnął się i wyszedł, jednocześnie patrząc czy idzie on za nim.

Przemierzając gniazdo w poszukiwaniu punktu medycznego, otwierała coraz to kolejne drzwi, ale ciągle trafiała na opustoszałe sale. Zaczynało ją to lekko irytować, gdy znowu dotarła do takowej. Brakowało jej sił, by iść dalej. Przystanęła, wzięła głęboki oddech i lekko pociągnęła za gałąź, chcąc ją usunąć... Jednak od razu ją puściła krzycząc z bólu i niemal upadając na ziemię. Podparła się o ścianę, by złapać równowagę. Myślała, że zaraz zemdleje przez to wszystko. Zmusiła się do tego, by znowu ruszyć. Zaciskając zęby szła ciągle do przodu licząc, że zaraz dotrze do celu. Skręciła korytarzem w lewo i jej oczom ukazały się otwarte, podwójne drzwi na jego końcu. Jeśli to nie było to pomieszczenie, mogła równie dobrze teraz pożegnać się z życiem. Mimo to postanowiła iść z nadzieją, że ktoś tam będzie.
W wejściu pojawiła się elfka na skraju wyczerpania. Twarz miała całą podrapaną, na rękach pełno siniaków, a nad lewym biodrem widać było wystający kawałek wbitej gałęzi. Po sali rozległ się brzdęk monet, gdy jej torba upadła na podłogę. Airi rozejrzała się po pomieszczeniu, wszystko wydawało się rozmazane. Nie była pewna co widzi, nie była pewna czy ktoś tu w ogóle jest.

Myślała, że już nikt do niej nie przyjdzie. Ledwo stała w wejściu, nie mając niczego o co mogła się podeprzeć. Wtem usłyszała głos Baldura. Patrzyła na niego ze łzami w oczach. Jęknęła cicho, gdy ujął ją pod ramię i zaprowadził do stołu. Nie miała siły odpowiedzieć na to co mówi, a co dopiero uderzyć. Tak bardzo chciała go walnąć, gdy zaczął coś mówić na temat Creiga. W ogóle ją to nie bawiło. Przyglądała się temu co robi. Chciała mu powiedzieć "Po prostu to wyciągnij", gdy tak długo się do tego przygotowywał. Jednak powstrzymywała się z jednego powodu - strasznie się bała tego momentu.
Zagryzła zęby na drewnianym kołku, jescze raz spoglądając na twarz Baldura. Za ten uśmiech była gotowa sprawić, by cierpiał tak jak ona.
Nigdy nie czuła takiego bólu, nigdy takiego jak ten, gdy wyciągnął jej tą gałąź. Myślała, że pozbył się nie tylko drewna, ale i kawałku jej ciała. Jakby wyrwał jej flaki... Bała się podnieść głowę i spojrzeć.

Odrzucił gałąż na bok. Krew lała się z rany. Obmył ją wodą i przycisnął mocno kawałek tkaniny tamując krwotok. Usłyszał głuchy odgłos za drzwiami. Szybko zawiązał opatrunek na rane i wyjrzał przed drzwi. Leżał tam Nazael. Poznał oznaki typowego zemdlenia. Chwilowa utrata przytomności spowodowana brakiem tlenu w mózgu przypomniał sobie okrojoną formułke. Podniósł jego nogi do góry aby krew z dolnych części ciała spłynęła do mózgu niosąc ze sobą powietrze. Lekko szturchnął go jeszcze butem.
- Budż się! Tam mi pacjentka umiera!