Ziemia Caelum

- Nie, nie tym razem. - zaśmiał się Busil - Przyszedłem z obiecaną beczką piwa, którą mieliśmy wypić za ostatnie wyleczenie mnie.
Gdy chciał coś jeszcze powiedzieć, w drzwiach pojawiła się Sunako. Gdy usłyszał, co powiedziała dziewczyna, nie zdążył nawet odezwać się słowem, a ona upadła, zemdlała, odruchowo podtrzymał ją, żeby nie uderzyła głową o podłogę, ani nie upuściła koszyka, w którym wojownik zauważył małe dziecko.
- Baldur! - krzyknął, ciut zaskoczony sytuacją, zapominając, że ten stoi tuż obok. Po chwili jednak przypomniał sobie wszystko - Wybacz. Chyba masz następnego, a raczej następną ranną. Z tego co widzę, nieciekawie tu masz, mogę jakoś pomóc?

- Tu oto mam jedną beczkę z tych, które dzięki pomocy Daresa zakosiliśmy z... - nagle przypomniał sobie o dziecku. Sunako wchodząc tu przyniosła dziecko w koszyku - Czekaj, czekaj... Co to za małe dziecko? Przyniosła je tutaj Sunako, wiesz coś o nim.
Busil przyglądał się dziecku, z tego co pamiętał, jedyny taki bobas, którego widział, to ten, którym niańczyła się Ali i to był chyba on.
- Tak poza tym, masz jakieś kufelki?

- To? - spytała, równocześnie patrząc na swoją ranę. Odgarnęła za ucho kosmyk włosów. Milczała. Chciała zapomnieć o tej najgłupszej rzeczy jaką w życiu uczyniła. Ale równocześnie wypadało coś odpowiedzieć, cokolwiek. Nawet wymyśloną na poczekaniu bajeczkę, bądź jedynie część całej historii. Wyszłaby wtedy tylko na ciamajdę, a nie za kogoś kto potrafi przedawkować z pozoru niewinne ziele. - Jak to się stało? Niedługa historia, ale szkoda tracić czas na opowiadanie jej. Wiedz tylko, że należy w lesie patrzyć pod nogi inaczej można się na coś nadziać. - Wydała z siebie odgłos, który z początku miał być śmiechem, ale pod koniec zamienił się w cichy jęk z powodu bólu. Strasznie ją denerwowała ta rana. Nie mogła sobie pozwolić na jakikolwiek gwałtowny ruch, bo ta się od razu odzywała. - Nie sądzę bym dała radę pójść dalej, niż do drzwi. Najlepiej będzie jeśli poleżę tu przynajmniej dzień.
Zapytałaby go o ranną rękę, jednak do szpitala wpadł kolejny człowiek. Pamiętała go jeszcze z pogrzebu Blitera, a teraz szukał Baldura. Już miała znowu zwrócić się do Astarotha, ale kolejna osoba zawitała do pomieszczenia. Niebiesko-włosa elfka ledwo co trzymała się na nogach, a chwilę później zemdlała. Airi patrzyła na to wszystko nie mogąc oderwać wzroku. Przyglądała się jak Baldur opatruje dziewczynie ranę. Mimo, że znała ją jedynie z widzenia, liczyła na to, że nic jej nie będzie. Co jak co, ale aż trzy ranne osoby trafiły do punktu medycznego. Czyżby jakieś trafne dni? Pierw ona, później Astaroth, a teraz wiadomo kto. Nie zazdrościła lekarzowi jego posady. A gdyby doszło do jakiejś wojny? Pewnie musiałby mieć kogoś do pomocy. Z tego krótkiego zamyślenia wyrwał ją właśnie on.
- Ach, dziękuję ci - szepnęła, gdy przyniósł jej torbę, a w niej sakiewkę. Nawet nie wiedziała, że ją upuściła. Było w niej tak dużo dukatów, że ktoś mógł ją od tak po prostu, najzwyczajniej w świecie zabrać. A tu proszę, nie zmieniła wagi. Chociaż i tak dla Airi nie miało to zbytniego znaczenia. Nie wiedziałaby nawet na co to wszystko wydać. Prędzej oddałaby komuś, kto potrzebowałby ich bardziej. A w takiej sytuacji ma tylko zbędny ciężar, który musi wszędzie targać. Teraz z miłą chęcią napiłaby się jakiegoś trunku z procentem. Ba! takie powinny być obowiązkowo podawane przy każdym leczeniu. Z żalem słuchała jak tamta dwójka mówiła o napiciu się piwa. Nie przepadała za nim zbytnio, ale w takiej sytuacji nie pogardziłaby kufelkiem. Tylko pewnie nie było szans na to, by coś jej dali. Smutne jest życie kobiety, jeśli chodzi o takie sprawy.

Busil spojrzał na Nazaela i uśmiechnął się.
- Drogi przyjacielu, oczywiście, że możesz. Jest wszakże świetna sytuacja, by oblać ją ze wszystkimi tutaj, oczywiście jeżeli nie ma przeciwwskazań od doktora Baldura.
Busil otworzył wieczko beczki i napełnił jedną misę, po czym podał ją Baldurowi.
- Tak się oto składa, że razem z Dashe'm poszliśmy na ważną misję, walczyliśmy z pewną tutejszą wioską o prawa do wydobywania rud metali. To wielki dzień, który trzeba oblać. - Drugą misę zaniósł Nazaelowi i przygotował ostatnią dla siebie, po czym zwrócił się do rozmawiających z boku dwóch osób.
- Jak tylko zwolnią się "pucharki" - na to słowo nałożył zabawny ton - Znajdzie się także coś dla was.
Po wszystkim, wziął duży haust piwa.

Ostatnio edytowany przez Busil (2013-07-01 22:27:27)

Do punktu medycznego wpada krasnolud, wszyscy za pewne kierują w jego stronę wzrok skoro wszedł z hukiem. Upadł na ziemię, cisza... Po chwili wstał i krzyknął: -Do bojuuu! - widać było, że już rozpoczął chlanie. Przytargał ze sobą beczkę piwa.
-Nadszeedł kres... kres w którym muuuuuuusimy <ŁYK> się świetnie bawić mo... mooje drogie karaluchy! - po swej krótkiej lecz z mądrym przekazem przemowie potoczył beczkę w stronę kompanów.

Busil zaśmiał się po tym, co o dziecku powiedział doktor Baldur.
- Skoro już o tym wspominasz... - zaczął zapełniając nowe miski i podawając wszystkim - W starym Caelumie byłem krawcem, mam jako takie, nienajgorsze umiejętności. Trochę teorii i odrobina praktyki robi swoje. A co byś chciał od krawca?
Wypił już połowę, nieśpieszno mu było kończyć beczkę, chociaż pojawienie sie Kaina z drugą ułatwiało dobre upojenie się. Ciekawiło go, skąd ma jedną z beczek, które razem z Baldurem oraz Sunako dostali od mieszkańców jednej z pobliskiej wioski, jednak skoro Baldur nie reagował, znaczyło, że wszystko gra. Spojrzał na ciuchy Dashe'go.
- Nom, przydałoby się gdzieniegdzie zaszyć. Daj mi te ubrania później, to ci je zreperuje.
Powiedziawszy to, pogrążył się w zadowoleniu i piciu piwa.

Nazael nawet nie zdążył przystawić misy do ust gdy do pomieszczenia wszedł pobity człowiek, a z nim pijany krasnolud. Baldur po chwili zaprezentował swoje dziecko na co Nazael się uśmiechnął:
- Słodki brzdąc, a czy mógł bym wiedzieć kim jest twa wybranka? - Po czym nareszcie mógł skosztować piwa, które miał w misce. Wypił kilka szybkich łyków tegoż trunku i stał myśląc nad okolicznościami trafienia jego i Airi tutaj oraz o tym jak Airi się okaleczyła natomiast on ma tylko zadrapania, sińce i miał silny ból głowy. Nazael spojrzał w stronę okna i zaczął się wpatrywać w to co dzieje się za oknem. Miał nadzieję, że jego towarzyszce nic nie będzie po tych przejściach i przeżyje bez większych urazów na przyszłość. Patrząc w okno wyczekiwał odpowiedzi Baldura.

Ostatnio edytowany przez Nazael (2013-07-02 10:24:43)

Astaroth siedział chwilę w milczeniu, zmagając się z narastającym w ramieniu bólem. Przyglądał się leżącej naprzeciw niego elificy, lecz wydobywające się z jej ust słowa, słyszał jakby dobiegały one z oddali. Czyżby jednak zabiegi tutejszego medyka nie odniosły skutków? Tego nie wiedział, lecz za chwilę ponownie utracił możliwość, choćby poruszania palcami lewej ręki. Chciał coś powiedzieć, lecz jedynie wciągnął głośno powietrze i złapał za ranę. Niemożliwym było, żeby zwykłe uderzenie bronią wywołało takie skutki. Coś było nie tak. Mężczyzna osunął się na ziemię, i resztkami sił próbował podnieść się, łapiąc za poręcz łoża. Na próżno, praktycznie natychmiast stracił czucie w obu kończynach. I w tedy przed oczami zaczął malować się mu obraz pola walki. Widział całą swoją kompanię toczącą bój z hordą orków. W oddali słyszał krzyki towarzyszy, jęki poległych wojowników. I nagle oślepił go zielony blask. Zaraz, zaraz... Chwila zastanowienia i przebłysk. To nie morgenstern go powalił, to wcale nie był jeden z towarzyszy. Jakby przez mgłę widział sylwetkę stojącego kilkanaście metrów od niego mężczyzny. Czarna szata, naszyjnik z kości i blada ręka z długimi palcami, z których jeden wskazywał właśnie na Syriusza. Skąd on się tam wziął? Nikt go wcześniej nie zauważył to niemożliwe... Teraz jednak wszystko było jasne. Jedno z morderczych zaklęć maga uderzyło ostatniego z potomków Zapomnianego Rodu. Czuł ogromny ból, jakby żywcem palono jego ramię. Chciał krzyknąć, zawołać o pomoc, lecz na próżno. Poległ. Marzenia o odbudowaniu królestwa Zza Morza legły w gruzach, ostatni człowiek, który mógł tego dokonać, padł bowiem martwy na zimnej, szpitalnej posadzce. Potężna magia zamaskowała swą obecność i na nic poszły starania kapłanów i medyków. Ostatni z Zapomnianych, również odszedł w niepamięć. Choć stał wśród innych, zginął tak, jak żył; samotnie. Ostatnim tchem próbował wypowiedzieć jakieś słowa, lecz wydał z siebie jedynie niemy krzyk. Jeżeli pozostawał na ziemi choć jeszcze jeden, prawdziwy Człowiek Zza Morza, niechaj on odbuduje utracone królestwo. Niechaj dopełni przeznaczenia.