Ziemia Caelum

Vey lekko się uśmiechnęła. O dziwo naturalnie, a gdy miała spakowane zioła i wszystkie niezbędne rzeczy, które udało jej się znaleźć pobiegła za Arissą.
Dziwny typ i dziwne miejsce. Ledwo dostała pracę, a wszystko zwaliło je się na głowę. Chciała się uczyć, a jej nauczyciel przepadł zostawiając ją sama na głębokiej wodzie.
Gdy wyszły zapytała kobiety, która po nią przybiegła.
-A więc... co się stało? I gdzie jest ta nauczycielka... i... Ja jestem Vey, a ty...? -wciąż się jeszcze lekko uśmiechała, ale po chwili przypomniała sobie, że głupio wygląda z uśmiechem i że nie powinna tego robić. Wróciła do profesjonalnego wyrazu twarzy.
Jak tak dalej pójdzie nie będzie miała czasu na sen. Czy w tym mieście na prawdę aż tyle się dzieje? Jeśli tak to gdzie reszta medyków? Nie mogła narzekać. Miała pracę i pełne ręce roboty. Czuła się potrzebna. Szkoda, że wszystko było tak chaotyczne!

[Kontynuacja w odpowiedniej lokacji... tam gdzie "umiera Sunako"]
[Po wizycie w Sali Lekcyjnej]

Wróciła z Sunako. Delikatnie posadziła pacjentkę na wolnym łóżku i sprawdziła czy Ali nadal śpi.
-Dziękuję, że z nią posiedziałeś. -zwróciła się do mężczyzny, którego zostawiła z chorą. -Mam nadzieję, że nie nadwyrężyłam cierpliwości i twojego dobrego czasu. -uśmiechnęła się przepraszająco -Jak chcesz możesz już iść...
A potem chwilę popatrzyła na nową pacjentkę. Zastanowiła się co jej może być. To mógł być uraz głowy, więc trzeba było sprawdzić wszystkie odruchy. Oczy, nogi... gdy nie patrzyła lekko ukłuć palec dłoni i stopy. Sprawdzić czy nie ma nigdzie rozcięć na głowie czy guzów. Wielkie badanie się rozpoczęło się. Przed Vey czekała pełna wrażeń noc z medycznymi doświadczeniami badaniami.

Ostatnio edytowany przez Vey (2013-07-26 00:37:48)

Zwróciła się do Ali widząc, że się obudziła:
-Śpij, moja droga. Jeśli potrzebujesz coś na sen to Ci dam... Śpij, sen pomaga goić rany. Jutro będziesz się martwić. -pogłaskała dziewczynę czule i nakryła kocem.
Wróciła do leczenia czarodziejki. Zastanawiała się z jakim to ciekawym przypadkiem medycznym może mieć do czynienia. Skromność odeszła na bok zostawiając chłodne, logiczne myślenie. Rzecz jasna przy każdym badaniu opisywała Sunako co będzie robiła i jak, chyba, że chciała akurat zbadać odruch. Potem przepraszała, że ukuła lub uderzyła lekko w kolano. Vey była zmęczona, jak wszystkie kobiety w lazarecie. Jedynym przytomnym był tylko Artill.

Ułożyła się wygodnie na łóżku. Chciała stąd jak najszybciej pójść, dlatego leżała spokojnie i patrzyła w sufit. Nagle na sąsiednim łózku ktoś się poruszył. Ostrożnie spojrzała w tamtą stronę. To była Ali! Wyglądała tak żałośnie, że Sunako miała ochotę się rozpłakać.
-Boże... Ali, kto ci to zrobił?- zapytała szeptem, ale ona chyba jej usłyszała. Patrzyła więc na Vey. Przypomniała sobie, że kiedyś to Baldur zajmował się tutaj wszystkim. I znów chciała płakać. Spojrzała na pierścionek, który od niego dostała. Nigdy go nie zdejmie! Nigdy! W końcu sama zasnęła...

Zszokował ją. Zamarła ze zdziwieniem na twarzy.
-Czy to... -wymamrotała -On tutaj przyjmował? Przy tym biurku? -zapytała z szeroko otwartymi zielonymi oczyma -Nie przedstawił mi się... i... em.. wysłał mnie do hodowli ziół, a jak wróciłam nie było go. Umarł? Kiedy? Jak? -zapytała.
Czuła się dziwnie. Rozmawiała z mężczyzną rano, a wieczorem nie żył. Co gorsza, to mogło znaczyć, że nie będzie miała ani zwierzchnika ani nauczyciela, na którego tak bardzo liczyła. Poczuła się słabo więc oparła się o biurko. Mając dwie pacjentki i do tego żadnej pomocy nie powinna stąd wychodzić. Ba! Nawet nie powinna spać, a ledwo się już na nogach trzymała.
Ratując innych nie otrzymała nawet wiadomości o tym, że jej prawie nauczyciel umiera.

Zmarszczyła brwi próbując się skupić. Zamrugała odruchowo oczyma. Cofnęła dłoń. Nieco zadrżała gdy ją dotknął. Przywykła do dotykania pacjentów, ale nie przywykła by ktoś ją dotykał.
-Nie znałam w sumie... Poznałam rano... przyjął mnie do pracy i wysłał po zioła. -westchnęła i spuściła oczy, nie była pewna czy powinno o tym mówić -Zostawił tylko list.
Niepewnie sięgnęła po list adresowany do niej i podała mężczyźnie.
-Przepraszam, że nie mogę pomóc... -powiedziała swoim zwykłym cichym ale przyjemnym głosem.

Obudziła się.Znów było jej słabo, a przed oczami miała mroczki. W jednej chwili zdała sobię sprawe z tego, co jej właściwie dolega. Zsunęła dłoń na swój brzuch szczęśliwa. Baldur umar, ale ona pod sercem nosi jego dziecko! Czyli to tak jakby jego cząstka przetrwała. Sunako spojrzała w stronę uzdrowicielki i mężczyzny. Wcześniej go tutaj nie widziała... Podniosła się z łóżka i podeszła do Vey. Usłyszała ich rozmowę. Rozmawiali o Baldurze. Właściwie, to ostatnio tylko o tym się przy niej rozmawiało. Jakby ci głupi ludzie nie wiedzieli, że ciągłe myślenie o nim sprawia jej ból.
-Vey, już wiem co mi jest... Jestem w ciąży... Wypuścisz mnie stąd jutro?- wyszeptała tuż przy jej uchu. Spojrzała na mężczyznę. Czy to nie ten skrytobójca z karczmy? , pomyślała.
-Chcesz wiedzieć kto zabił mojego narzeczonego? - zapytała - Mogę ci pomóc... Sama zresztą szukam jego zabójcy...

Potrząsnął sakiewką. Brzęk monet rozniósł się po lazarecie zwiastując niemałą sumke dukatów.
Dlaczego dał mi pieniądze? Póżniej je przelicze..
Rozłożył pojedyńczy skrawek pergaminiu i zaczął powoli, uważnie czytać. Z każdym umiejscowionym na kartce słowem jego brwi  podjeżdżały coraz wyżej wyrażając wielkie zdumienie. Oszołomiony tym co przeczytał złożył niezdarnie pergamin i wsadził go razem z sakiewką do wewnętrznej kieszeni płaszcza.
Przeprosił. Na samym począku przeprosił a póżniej..
Zszokowany przypomniał sobie o uzdrowicielce i nieznanej mu elfce.
- Nie. Nie pozwolę. Znajdę zabòjce. - Powiedział nieobecnym tonem wciąż myśląc o ukrytym pod płaszczem skrawkiem pergaminu.
Rzucił okiem na uzdrowicielke. Widać było, że jest wyczerpana.
- Zdrzemnij się. - Zwrócił się do niej już swoim normalnym tonem. - Ja tu zostanę przez noc i będę miał oko na chorych. - Uśmiechnął się. - Po za tym muszę coś przemyśleć.

Obrażona poszła na łóżko. Chciała już wyjść następnego dnia, ale Vey nie chciała jej wypuścić. I jeszcze ten mężczyzna uważał, że jak jest w ciąży to tylko ma siedzieć i nic nie robić. Ale przecież uważałaby na siebie! Miała ochotę stąd uciec. Ułożyła się wygodnie na łóżku , a jej błękitne włosy rozsypały się na poduszce. Jej dłoń zsunęła się na jeszcze płaski brzuch. Uśmiechnęła się. Vey może mówić co chce. Ona i tak wiedziała swoje. To by wszystko wyjaśniało. Spojrzała na pierścionek, który błyszczał w świetle księżyca. W dalszym ciągu uważała, że nigdy go nie zdejmie. Chyba, że da go swojemu dziecku, którego się spodziewała. Lux dostanie złoty krzyżyk, który nosiła. I tak zasnęła z dłońmi na brzuchu.

Obudził ją łagodny głos Vey. Mówiła coś do elfki leżącej na sąsiednim łóżku. Biedna Ali..., pomyślała ze współczuciem. Podniosła się i usiadła na łóżku. Delikatnie pociągnęła Vey za sukienkę.
-Już się lepiej czuję. I... I nic mi się przez noc nie działo. Mogę już iść do domu? Do Luxa? - zapytała. Znów poczuła, że robi jej się słabo. Pobiegła do łazienki i tam znów zwymiotowała. Potem przepłukała usta wodą, żeby pozbyć się ohydnego smaku i wróciła na łóżko uśmiechając się do uzdrowicielki.
-Mam to od kilku dni... Ale mnie to nie  powinno cię martwić, wiesz? Bo ponoć w moim stanie całkiem normalne.