Ziemia Caelum

Przez cały czas nie zdejmowała dłoni z rękojeści sztyletu. Miała nadzieję, że przejadą całą trasę bezproblemowo, tyle że nie było pewności czy aby na pewno tak będzie. Mogli znowu trafić na tych zbirów co wcześniej czy na innych bandytów. Było ich tylko czworo, a nawet nie wiedziała czy ci mężczyźni umieli w ogóle walczyć. Najlepszą opcją wydawała się ucieczka, nie zamierzała po raz drugi sprawdzać tajemniczych dźwięków dochodzących z lasu. Im szybciej się wydostaną z tych terenów tym lepiej dla nich i wszyscy będą szczęśliwi. Chyba, że wziąć pod uwagę łotrów czyhających na towar, gdyby udało im się uciec, tamci nie byliby zbyt zadowoleni. Kto by był? Taki kąsek uciekający tuż sprzed nosa. Jedynie trzech mężczyzn i kobieta, strzeże dwa napakowane wozy. Łatwy cel dla większej zgrai oprychów. Wyskoczyłoby kilku z przodu, kilku z boku, kilku z tyłu i odcięliby im drogę ucieczki. Wtedy mogliby się tylko poddać, albo spróbować walczyć. Tak czy inaczej pewnie by zginęli, jeśli napastnikom zależałoby tylko na ładunku. Airi nigdy nie rozumiała takich ludzi, być może dlatego, że w jej rodzinnych stronach nigdy się nic złego nie działo i każdy dzień był spokojny. Nikt nic nie kradł... No może od czasu do czasu jakiś elf, któremu poprzewracało się w głowie zwinął kilka rzeczy, jednak ogólnie nie dochodziło do większych przestępstw. Po prostu wiodło się tam sielankowe życie, nie mieli żadnych zmartwień, aż chciało się tam wrócić... Ale niestety, tkwiła teraz otoczona przez samych ludzi. Gdzie nie spojrzeć, stoi człowiek. Wszędzie, po prostu wszędzie ich pełno, niczym mrówek. Aż ma ochotę się ich deptać, żeby tylko było ich trochę mniej. Kto by pomyślał, że mogą się tak szybko rozmnażać? Co prawda żyją dosyć krótko, jednak mogą mieć wielu potomków. Niedługo pewnie będą najliczniejszą rasą, jeżeli już tak nie jest.

Dashe uśmiechnął się i powiedział - Obyś się nie mylił. - Mężczyzna widząc iż ich koń zaczyna zostawać w tyle rzekł do woźnicy - Pośpiesz naszego konia. Zostajemy w tyle, a tak być nie powinno bo musimy trzymać się razem. - Dashe uważnie rozejrzał się po okolicy i gdy nie widział nic co mogło by go zaniepokoić postanowił się chwilę zrelaksować. Powiedział do woźnicy - Rozglądaj się uważnie, ja musze chwile odpocząć bo jestem zmęczony. Gdybyś zobaczył cokolwiek natychmiast daj mi znać. - Dashe mówiąc to spoważniał. Po chwili podparł swą głowę o rękę i zamknął oczy w celu odpoczynku.

- Ciii... - uciszył ją woźnica i cicho, ledwie słyszalnie powiedział - Są tutaj i nie powinni wiedzieć, że my wiemy. Mój kolega jest zbyt pewny siebie. Jeden z twojej strony.
Airi zrozumiała, że jeden z atakujących jest po drugiej stronie wozu i musi go pokonać. Nagle, woźnica wziął do ręki łuk i trzy strzały. Jedna z nich już tylko czekała na puszczenie i w przeciągu sekundy, lub dwóch wszystkie trzy wypadły mu z rąk. Jedna wycelowała w miejsce tuż koło wozu, a dwie w las.
- Psia kość! - zaklął cicho. Nie spudłował, trzy strzały zabiły trzech ludzi, jednak jeden z nich wyleciał martwy na ścieżkę. Jeśli jego kompani to zauważą, cała zasadzka na nic. Mężczyzna był bardzo sprytny, chciał widocznie pokazać atakującym, że trafili na złego przeciwnika.
Teraz można było zauważyć dwóch ludzi przy drugim wozie. Poruszali się bardzo szybko koło jadącego wozu, a przy tym bezszelestnie. Woźnica wycelował w jednego. Nagle było słychać świst, a ten zrobił dziwny ruch ręką, w jego dłoniach nagle łuk został zniszczony, ktoś chciał mu przebić rękę ale ten zdołał ją odsunąć, jednak nie oszczędzając broni.
Dwóch bandytów złapało Dashe'go i drugiego woźnice.
- Nie ruszać się! - powiedział jeden przystawiając nóż do szyi Dashe'go - Przejmujemy ten towar.
Tymczasem ten, który stał jeszcze koło Airi, skoczył na nią. Nie wiedział, że dziewczyna wie o jego obecności, więc nie starał się bronić. Jeden prosty ruch sztyletem i zgon na miejscu. Woźnica obok wyciągnął jeden dobrej jakości miecz, który miał dotrzeć do Caelumu.
- Mam nadzieję, że nie będziecie mieć mi tego za złe, jeśli go zniszczę lub stracę, by uratować wozy. - mówiąc to zeskoczył z wozu i wbiegł w las.

Airi czując, że jeden z bandytów jest tuż koło niej, wyciągnęła szybko sztylet z pochwy, wstając i obracając się w tym samym czasie, zmieniając przy tym jego ułożenie w dłoni, tak żeby koniec ostrza skierowany był w kierunku łokcia. Była pewna tego co robi, była pewna tego, że kierowany przez jej prawą rękę sztylet wbije się przeciwnikowi w klatkę piersiową i tym samym uszkodzi któreś z płuc czy może nawet serce. Być może robiła to szybko, jednak mając na swoim karku te kilkadziesiąt lat, nie brakowało w jej życiu sytuacji, w których ćwiczyła takie manewry, zatem była pewna, że atakujący ją mężczyzna zginie. Nie obchodziło ją, że zabiera komuś życie, gdyby się powstrzymała, to ona by je straciła. W obronie własnej zawsze była gotowa na uśmiercenie kogoś, jednak gdyby chodziło o coś innego mogłaby mieć lekkie opory.
Gdy zbir spadł z pojazdu, rzuciła okiem na wóz z przodu. Bała się, że może im się coś stać. Człowiek, z którym ona jechała wyglądał na kogoś zaprawionego w boju, ale tamten woźnica wręcz przeciwnie. Postanowiła złapać za lejce i popędzić konia, by znaleźć się tuż obok nich. Gdy była wystarczająco blisko miejsca gdzie Dashe próbował walczyć o życie, pozwoliła zwierzęciu biec jak mu się żywnie podobało i skoczyła na sąsiedni wóz. Spodziewała się tego, że lądowanie może być trudne, biorąc pod uwagę cały towar, jednak była gotowa na to, żeby szybko wstać i zaatakować wrogów.

Dashe poczuł potworny ból w nodze. Natychmiast się za nią złapał i zaczął krzyczeć z bólu - Ty sukinsynu! Aaaa! Boli! Dobijcie! - Mężczyzna niemógł wytrzymać z bólu, jednak wiedział, że nic z tym nie zrobi. Zaciskał pięść z bólu i pragnął śmierci albowiem ból był tak okropny, że odechciało mu się żyć. Pragnął tylko aby przestał czuć ten potworny ból w swojej nodze. Nie do końca był świadom tego co się właśnie stało. Widział tylko pełno krwi na swojej nodze, a obok jego kompanke leżącą na przeciwniku, który potwornie zranił go w nogę.

Bandyta był wściekły, nie mógł zrozumieć, dlaczego jego kompani się nie pojawiali. Z lasu ledwie dosłyszał zderzanie się metalu, dla Airi było to trudniejsze z powodu krzyków Dashe'go i zrozumiał, że ich kamuflaż wziął w łeb, zostali wykryci.
Pojedynek wyglądał ciekawie, oboje, Airi i jej przeciwnik używali małych broni i zwinności. Mężczyzna był realistą i wiedział, że ten pojedynek może być trudny i może z niego nie wyjść cały. Szybkim ruchem zrzucił woźnicę z wozu, miał więcej miejsca dla swoich ruchów. Okazało się, że wyciągnął z kieszeni drugi nóż, a więc Airi mogła mieć ciężki problem do zgryzienia. Jednym ostrzem chciał zatrzymać broń Airi, drugim zadać jej cios. Skoczył na przeciwniczkę.

To był odruch, po prostu nie myślała o tym co robi. Widząc jak bandzior skacze w jej kierunku, nie miała bladego pojęcia co uczynić. Zwłaszcza, że wyjął drugi nóż i teraz miał dwa, dwa cholerne noże, a ona miała tylko jeden sztylet. Nic, kompletnie nic jej nie przychodziło do głowy, jak mogłaby go zaatakować, żeby ten jej nie drasnął. Przecież jednym ostrzem mógł sparować jej atak, a drugim zadać cios i była by w... bardzo nieprzyjemnej sytuacji.
Tak więc, odruchowo odskoczyła w tył, uprzednio zerkając jak się towary układają i czy się o nie, nie potknie. Jeśli by straciła równowagę, mogło być krucho, ale jeśli udałoby się jej ustać na nogach, ona i przeciwnik byliby na takim samym podłożu. Korciło ją nawet, żeby użyć niektórych towarów do obrony. Uderzyć go nimi tak, aby on stracił równowagę i dopiero wtedy spróbować go zranić.

Dashe leżał i cierpiał z bólu, a przy tym oglądał przebieg walki Airi i bandyty. Niewiedział co ma zrobić ból był taki potworny, że nic nie mógł wytrzymać. Chciał pomóc w walce lecz rana nie pozwalała mu walczyć mieczem. Wtedy postanowił, że spróbuje zestrzelić lub chociaż go zranić swoją kuszą. Próbował wziąć ją do ręki lecz niemiał siły, rana była tak wielka, że mu je odebrała. Jednak on się nie poddawał i cały czas próbował ją zdjąć ze swych pleców mimo iż ból był potworny i zdawało mu się, że z sekundy na sekunde ból przybiera na sile. Niewiedział co teraz będzie z jego nogą czy ją straci, czy chociaż będzie mógł chodzić te i wiele innych myśli miał w swojej głowie Dashe. Pragnął już tylko powrotu do Caelumu z nadzieją, że w punkcie medycznym zdołają uratować jego nogę, która jest bardzo mocno zraniona i silnie krwawiąca.