Ziemia Caelum

Zjeżdżając z głównej ścieżki, konie musiały zwolnić a ich jeźdźcy byli zmuszeni do poruszania się gęsiego. Pojawili się w ciemniejszej dróżce, bardziej podatnej na ataki bandytów, jednak nie było się o co martwić. Do tego miejsca sięgały już wojska wioski, co chwila spotykali jakiegoś skąpo odzianego żołnierza. Niektórzy pytali o cel ich przybycia, jednak w większości nie obchodziło ich dwóch spokojnie poruszających się ludzi. W końcu, wyszli na polanę, widać z niej było już dużą wioskę, jeżeli nie małe miasto, tętniące życiem. Na mapie Dashe zauważył, że nazywało się Novamtera. Wśród ludzi ją zamieszkujących czuć było spokój i zadowolenie, bezpieczeństwo. Wjeżdżając do środka, pierwsze co zobaczyli było wielkie targowisko. Teraz, trzeba było tylko znaleźć dwa wozy, które zawierały towar dla Caelumu.

Niby miała się już do niego nie odzywać, jednak słysząc to co mówi wybuchnęła głośnym śmiechem. Nie sądziła, że może się aż tak zdenerwować. Nigdy nie zdarzyło się tak, by doprowadziła kogoś do takiego stanu. Zwykle starała się uchodzić za miłą, ale dzisiaj jakoś jej to nie wyszło. Ale w końcu nie muszą być w przyjacielskich stosunkach, prawda? Ciekawiła ją reakcja ludzi, których od czasu do czasu mijali. Dwie kłócące się osoby w końcu muszą zwracać na siebie uwagę. Umilkła na chwilę, po czym odezwała się do Dashe'a:
- Po co ta cała złość? Nie muszę się od razu zgadzać z tym co mówisz. Nie masz rany w boku, możesz się jedynie domyślać co czuję i jakie są moje możliwości. Równie dobrze mogę ci powiedzieć, że twoja walka mieczem jest tragiczna, ale widziałam tylko zarys twoich umiejętności i nie wiem jakbyś walczył przy następnym starciu. - Przyglądała mu się chwilę i dodała jeszcze kilka zdań ściszając głos. - Jeszcze jedno. Nie powiedziałeś ani jednego słowa, które wyjaśniłoby, że ty tu dowodzisz. Mam wolną wolę, pomagam ci ze zwykłej uprzejmości, nikt mi z góry za to nie zapłacił. Tak jak mówisz, mogę w każdym momencie zrezygnować i życzyć ci powodzenia w szukaniu kolejnej osoby do pomocy. Nie chciałam cię urazić czy zdenerwować, po prostu następnym razem radzę ci milczeć i nie pouczać innych. Nigdy nie wiadomo na kogo trafisz. Jedni mogą to przemilczeć, drudzy mogą to skomentować ostrymi słowami, ale zdarzą się też ci, którzy darują sobie jakąkolwiek mowę i rzucą się na ciebie z bronią. Nie musisz koniecznie wygrywać wszystkich walk. - Przy ostatnim zdaniu uśmiechnęła się do niego. Nie miała w zwyczaju nie dokańczać już raz zaczętej rzeczy, dlatego zaczęła rozglądać się na boki w celu znalezienia wozów z towarem. Chciała jak najszybciej zakończyć tą misję i wreszcie zająć się własnymi sprawami. Postanowiła, że już nigdy więcej nie pomoże nieznanej osobie, jeśli miała być taka, jak ten człowiek.

Ostatnio edytowany przez Airi (2013-07-09 11:39:44)

Dashe postanowil nie klocic sie dluzej z Airi i dlatego nic juz nie mowil i spokojnie jechal na koniu w kierunku budynku gdzie powinny stac wozy z towarami dla Caelumu. Mial nadzieje, ze juz wiecej airi go nie obrazi i spokojnie dokoncza podroz. Mial tez nadzieje ze nikt ich juz nie zaatakuje. Wkoncu niechcialo mu sie juz walczyc w obecnosci Airi, ktora uwaza ze wcale nie umie walczyc.  A tak naprawde nie jest bo Dashe umie walczyc mieczem.

Ostatnio edytowany przez Dashe (2013-07-09 13:46:21)

Wreszcie dotarli do celu. Z oddali widzieli dwa wozy załadowane towarami. Zbliżając się do nich, zauważyli, że nikt nie pilnuje towaru. Na jednym z wozów była przypięta kartka, na której pisało: "Przerwa obiadowa". Znaczyło to tyle, że powinni chwilę poczekać na mężczyznę, który miałby ich poinstruować na temat wyjazdu z miasta.
Nagle, do Dashe'go podszedł mężczyzna, widać go było wcześniej koło jakiegoś targu z koniami i on przyglądał się im.
- Witaj człowieku. Zafascynował mnie pana koń, nie znam dokładnie jego rasy ale przypomina mi jedną, którą w rodzinnym mieście szanowano. Czy gotów byłbyś mi go sprzedać? Zapłacę 100 dukatów.
Busilem wstrząsnęła trochę ta wiadomość, nie chciał zostać sprzedany. Miał nadzieję, że Dashe mu odmówi, w końcu pamiętał, że nie należał do niego i że nie jeździł na nim wygodnie.
Tymczasem, trzech mężczyzn przyglądało się Airi. Ich uwagę zwróciły jej poniszczone ciuchy. Jeden z nich podszedł do niej.
- Witaj, piękna. - zaczął - Co taka osoba jak ty robi w takich potarganych ciuchach.
Podbiegło do niego dwóch pozostałych. W rękach trzymali nowouszyte spodnie i tunikę, bardzo podobne do tych, które nosiła Airi.
- Co powiesz, na mały prezent? Te dwie części ubioru były zszywane przez naszych tutejszych mistrzów tkactwa. Oj, łatwo tego nie podrzesz. Takiej pięknej osobie damy je za darmo. Zgadzasz się?

Ostatnio edytowany przez Busil (2013-07-12 20:21:30)

Przerwa obiadowa? Naprawdę? - myślała, patrząc na kartkę przyczepioną do jednego z wozów. Liczyła na to, że przyjadą, zabiorą wozy i od razu odjadą, a tu proszę, komuś się zachciało głód zaspakajać. Jak dla niej powinnien to robić na miejscu, wiedział w końcu, że ktoś ma się pojawić. Ta osoba kazała im niepotrzebnie czekać, czego Airi nie lubiła szczególnie... Jak większości rzeczy, które psuły jej humor i plany.
- Witajcie panowie - powiedziała schodząc z konia. Miała do nich nieco sceptyczne podejście. Dawanie komuś za darmo ubrań, tylko dlatego, ponieważ ta osoba była piękna? Jakoś trudno w to uwierzyć. Kupcy zwykle dążyli do tego, by jak najwięcej zarobić, a tu jeszcze mówią, że ich łatwo nie podrze. Jeśli te ubrania były naprawdę takiej dobrej jakości, to naprawdę trudno jej było uwierzyć, w to że tak po prostu chcą je oddać. - Naprawdę? Chcecie tak po prostu mi je dać? - Milczała przez chwilę zastanawiając się nad ich ofertą. Nawet jeśłi były jakieś trafne, to przez krótki czas na pewno by jej posłużyły i nic nie straci. - Dobrze, zgadzam się. - Miała ochotę dodać, że jeśli zniszczą się przy pierwszej lepszej okazji, to wróci tu i im coś zrobi. Ale stwierdziła, że nie warto skoro nic nie płaci.

Dashe oglądał bronie jednak niemiał zamiaru nic kupić, robił to tylko dla zabicia czasu. Spodobał mu się miecz pokazany przez sprzedawce ale Dashe niemiał tyle dukatów aby zakupić ten miecz. Więc odpowiedział do sprzedawcy - Nie, dziękuje. Może innym razem - Po czym Dashe postanowił wrócić do wozów i wtedy zorientował się, że jego koń gdzieś zniknął na początku mężczyzna myślał, że ktoś ukradł mu konia ale potem pomyślał o tym, że koń jest gdzieś za krzakami więc przestał się rozglądać i oparł się o jeden z wozów czekając aż skończy się przerwa obiadowa.

Nagle, z karczmy niedaleko nich wyszedł, a można by rzec: wyturlał się dosyć pijany mężczyzna. Chwila na sprawdzenie wszystkiego uspokoiła Dashe'go - to nie jest Ramon, który miał pilnować wozów, był ciemnowłosy, gdy tamten człowiek miał być rudy. Mężczyzna zbliżył się dosyć ciekawym krokiem w stronę Airi i Dashe'go.
- Czego tu chceta? - powiedział, a z jego ust wypłynął nieciekawy zapach alkoholu zmieszanego z resztkami jedzenia - Zosta-*hik*-awcie te wozy. Pi-pilnuje ich mój brat. - W lewej ręce trzymał pucharek z resztkami piwa, możliwe że po drodze wiele stamtąd wylał. Dokończył trunek i popatrzył na przyjezdnych.
- *hik* Jeszcze tu jesteście? Wy-wynocha, chyba... bić że się chcecie... - pod koniec, zaczął już mieszać kolejność słów. Wypuścił kuferek z rąk i nieudolnie wyciągnął pięści do przodu, przewracając się przy tym.
- Ooo... Jesteście do-obrzy.
W tej chwili wyskoczył z karczmy niski rudzielec - tak, to Ramon. Podbiegł do swojego brata i podniósł go. W przeciwieństwie do niego, był całkiem trzeźwy.
- Wybaczcie za niego, nie powinien tyle pić, ale nie zdążyłem go powstrzymać...
Powoli zaczął prowadzić go do jakiegoś domu.

Ostatnio edytowany przez Busil (2013-07-12 20:22:59)

Nie obchodziło ją czy ten mężczyzna jest pijany, czy nie. Właściciel wozów ciągle zwlekał. Przecież zajęłoby mu tylko chwilkę wyjaśnienie wszystkiego i mógłby na spokojnie zająć się swoim bratem. To nie, ich zostawił na koniec, jakby byli nikim i stali tu dlatego, ponieważ nic innego nie mieli do roboty? Airi mogłaby znaleźć sobie lepsze zajęcie, niż ciągłe czekanie na rudzielca. Tylko niepotrzebnie się denerwowała...
Ale patrząc na nią, nikt nie pomyślałby, że może być wkurzona. Stała spokojnie przy siwym koniu, głaszcząc go delikatnie po szyi. Nawet można było ujrzeć na jej twarzy mały uśmiech. Najwidoczniej postanowiła tak jak dawniej nie ukazywać tych złych emocji. Nie zmieniało to faktu, że miała wielką ochotę przywalić tamtemu człowiekowi, ale przynajmniej była szansa, że tego nie uczyni. Mieć wrogów wśród tubylców? Musiałaby być naprawdę zdenerwowana, żeby do tego doprowadzić, lecz na całe szczęście tak nie było... Pozostało jej teraz tylko liczyć na to, że za niedługo stąd wyjadą.