Ziemia Caelum

Wychodząc z lasu napotkał dziwny sad. Zobaczył Nazaela stojącego pośrodku łapczywie zajadającego się jabłkami. Skupił się na otoczeniu. Chłonął cudowny aromat utrzymujący się w tym miejscu. Jego zmysły zaatakowała lawina doznań. Wyczulony słuch wyłapywał trzepot skrzydeł wyjątkowo dużych motyli, słyszał pszczoły, które niewątpliwie podziwiały owoce swojej pracy - Duże, czerwone jabłka ciężko zwisające z gałęzi. Zapach mieszały się nie dając mu wychwycić żadnego z nich. Czuł jednocześnie słodki zapach tak bardzo charakterystyczny dla sadów. Czuł nawet wilgoć w powietrzu po ostatnich opadach. Ugryzł jedno z jabłek. Słodki smak ogarnął kubki smakowe rozpływając się z rozkosznym uczuciem po ciele. Sok tych jabłek był niczym ambrozja dająca poczucie boskiego spełnienia. Przez chwile poczuł się jak w raju.

Airi włócząc się po ostępach dotarła w końcu do sadu. Szła wolno między jabłonkami, aż w końcu usiadła w cieniu jednej z nich, uprzednio ściągając sajdak i kładąc go koło siebie razem z torbą. Opierając się plecami o drzewo zaczęła rozczesywać palcami swoje złote włosy. Nie wiedziała co ze sobą zrobić. Przybyła do Caelum dosyć dawno, a nie miała nawet jeszcze własnego kąta i nie znalazła żadnej pracy. Chociaż miała jeszcze w sakiewce pokaźną sumę pieniędzy, pewnie starczyłoby jej to tylko na jakiś czas. A co byłoby potem? Tak czy inaczej musiała wiele zrobić, jeżeli chciała tu zostać dłużej...
Westchnęła sięgając do torby po swoją starą tunikę. Przy pomocy sztyletu odkroiła kawałek rękawa, by mieć czym związać włosy, gdy uplotła je w warkocz. Schowała poszarpane ubranie, schowała broń i opierając swoje dłonie na lekko zgiętym kolanie popatrzyła nieobecnym wzrokiem przed siebie, myśląc o tym co było, i co będzie.

Elfka nie spodziewała się tego, że może ktoś do niej podejść, zwłaszcza że zupełnie odpłynęła z tego świata. Pogrążona w swoich myślach nie zwracała uwagi na to czy ktoś się zbliża. Z tego powodu, gdy usłyszała głos mężczyzny i uświadomiła sobie, że ten stoi tuż przy niej, wstała szybko i odsuwając się na bezpieczną odległość - jaką były dla niej trzy metry - wyciągnęła sztylet. Dopiero wtedy przyjrzała się uważnie człowiekowi, który przerwał jej odpoczynek. Była tchórzem, owszem i nie widziała podstaw, żeby nie brać przybysza za niebezpiecznego. Zwłaszcza, że trzymał ciągle dłoń na rękojeści sztyletu. Airi od razu zaczęła myśleć o najgorszych rzeczach. Zupełnie bez powodu. W końcu zdała sobie sprawę, że niepotrzebnie tak zareagowała i schowała swoją broń.
- Witaj panie. Racz wybaczyć za me zachowanie - powiedziała i uśmiechnęła się przepraszająco.

Podparła się pod boki, gdy słuchała tego co mówi mężczyzna. Karczmarz zginął tuż po tym, gdy uśmiercił jakąś kobietę... Airi nieco to zdziwiło. Nie znała dobrze Nazael’a, spotkała go zaledwie kilka razy, ale wydawał jej się być dobrym, miłym człowiekiem. No cóż, najwidoczniej jej się tak tylko wydawało.
- Ach, naprawdę? Karczmarz zabił jakąś kobietę, po czym sam zginął? – powiedziała ze smutkiem w głosie. Był on jedną z niewielu osób w Caelumie jaką znała, a teraz dowiedziała się, że odszedł z tego świata. Zaczęła się zastanawiać nad tym co się dzieje z Ali Babą, długo jej nie widziała, a gdyby okazało się, że ona również odeszła... Cóż, wtedy elfka z pewnością wróciłaby do swojej rodzinnej wioski. Westchnęła i patrząc na zakapturzoną postać znowu zaczęła mówić. – No cóż, jeśli chcesz wiedzieć panie co mnie tu sprowadza... Nic konkretnego. Włóczę się po Caelumie w poszukiwaniu jakiegoś zajęcia.

-Bliskim?- spytała przyglądając się uważnie twarzy swojego rozmówcy, gdy ten postanowił w końcu ściągnąć kaptur. Rzadko miała okazję spotkać kogoś, kto miał włosy koloru czarnego, zaś oczy niebieskiego. Jednak nie powinno to być powodem, żeby tak bezczelnie wbijała w kogoś wzrok. Dlatego, gdy zrozumiała, że milczy dłużej niż powinna, postanowiła kontynuować, to na czym skończyła. -Nie, skądże, tego bym nie powiedziała. Jednak niewiele znam tu osób, a w tej sytuacji ich liczba się zmniejszyła.- Zrobiła krótką pauzę, po czym znów zaczęła mówić. -Porządnym...- Prychnęła, a zgniłe jabłko leżące tuż przed jej stopami wydało się nagle niezmiernie ciekawe. -Najwidoczniej taki nie był skoro zabił kobietę...- Spojrzała z powrotem na mężczyznę. -Ale przecież nie powinnam mówić źle o zmarłym człowieku, więc chyba zostawię ten temat w spokoju.
Pokusiła się nawet o lekki uśmiech, jednak pojawił się on tylko na chwilę.
-Ach, nie przedstawiłam się. Jestem Airi.- dodała na koniec.