Ziemia Caelum

Naz wchodząc na miejsce cmentarzyska czuł się dziwnie, nie wiedział co powoduje u niego to uczucie i nie chciał tego wiedzieć, po chwili dotarli do grobu przypominającego wielkością ich ofiarę, a Thor dał znać aby tutaj kopać więc Naz zagłębił szpadel w ziemi i odrzucił pierwszą grude na bok po chwili łopata pracowała szybciej i odrzucała ziemię, a w głowie Naza kłębiły się myśli.
- Niech tylko nikt tędy teraz nie przechodził.
Po chwili poczuł pod łopatą coś twardego, zgarną ziemie i ujrzał idealną trumnę.
- Tak dokopałem się i będzie dobra, pomóż mi ją wytaszczyć.
Powiedział i oczekiwał pomocy towarzysza.

Towarzysze spokojnie dochodzą do cmentarzyska niosąc ze sobą trumnę, aby przygotować miejsce. Po przekroczeniu zniszczonej i zardzewiałej bramy zaczynają szukać pustego miejsca na grób. Znaleźli. Thorsen pomagał Nazael'owi w kopaniu, co jakiś czas się zmieniali. Po wykopaniu już idealnej długości rowu, odkładają szpadel i łapią obydwaj za trumnę. Powoli kierują ją w stronę rowu, bardzo ich to męczy przez te ogromne pudło. Ulga po wsadzeniu jej do rowu była niezwykła, odetchnęli ocierając się z potu. Po krótkiej przerwie, Thorsen rzucił okiem na łopatę. Postanowił dać odpocząć kompanowi i sam zabrał się za zakopywanie trumny, tak, aby potem można było ją z łatwością odkopać. Uklepał również ziemię, by nikt nic nie przeczuwał, że było tu coś kopane.
- Na dziś chyba wystarczy, nieprawdaż? Teraz wystarczy tylko działać zgodnie z planem.

Stanęła przed wejściem na cmentarz z bukietem ostatnich letnich kwiatów w dłoni. Chłodny wiatr muskał jej policzki. Poczuła, ze robi się jej zimno więc szczelniej otuliła się płaszczem. Czuła, jak jej serce szybko bije. Właściwie, po co ona tu przyszła? Nie miała tu pochowanego żadnego z jej bliskich. Dochodziła północ. A w dodatku słyszała w oddali grzmoty. Zbliżała się burza. Mimo to, młoda nimfa zrobiła krok do przodu. Obok niej w powietrzu zapłonął mały płomyk ognia, który oświetlał jej drogę. Nimfa ognia potrafiła robić takie rzeczy. Wzięła głęboki oddech. Jeszcze dwa kroki, krok... Znalazła się na cmentarzu. Spojrzała w niebo, ale gwiazdy ukryły się pod czarnymi chmurami. Westchnęła i zaczęła iść przed siebie. Nocne powietrze dobrze jej robiło. Już sobie przypomniała dlaczego tutaj przyszła. Chciała złożyć kwiaty na dawno zapomnianych grobach i porozmawiać ze zmarłymi, żeby się nie czuli samotni. Może to zabrzmieć śmiesznie, ale taki własnie był tok myślenia Sunnivy. Dziecinny. Ale czy przecież nie była jeszcze dzieckiem? Co prawda  młodsze od niej były już mężatkami i matkami, ale nimfa , pomimo skończonych szesnastu lat zachowała mentalność dziecka. Była łatwym celem dla morderców, złodziei i gwałcicieli, ale jakoś dziewczynie nigdy nie przytrafiło się nic złego. Po prostu miała do tej pory szczęście. Dotarcie tutaj zajęło jej cały dzień. Zmęczona usiadła na jakimiś kamieniu nie wiedząc, że to nagrobek. Nie czuła strachu. Kierowała nią dziecinna ciekawość, chęć poznania świata. Położyła kwiaty na pobliskim grobie i poszła dalej przed siebie, zapuszczając się w głąb ponurego cmentarzyska.

Sunniva usłyszała czyjeś kroki. Wyczuła, że nie jest sama. Płomyk ognia obok jej ramienia stał się jaśniejszy i oświetlił nieumarłych stojących przed dziewczyną. Widziała blade trupie twarze i pozbawione życia oczy, czarniejsze niż noc, ciemniejsze niż ciemność. Porozdzierane ubrania i gnijące ciała. I ten okropny zapach unoszący się w powietrzu. Zapach śmierci i mokrej ziemi. Pierwszy raz w swoim krótkim życiu dziewczyna zaznała takiego uczucia jak "strach o własne życie" , bo zmartwychwstali nie wyglądali na przyjaźnie nastawionych. Chciała krzyknąć, ale z gardła dziewczyny nie wydobył się ani jeden dźwięk. A upiory, bo jak inaczej można ich nazwać, były coraz bliżej. Dziewczyna cofnęła się o kilka kroków do tyłu i nagle o coś, a raczej kogoś uderzyła. Bała się nawet odwrócić. Zamknęła oczy przytrzymując dłoń na rękojeści miecza.

Jęknęła czując dłoń, która zacisnęła się na jej ramieniu. Zesztywniała.  Oczekiwała, że zaraz zostanie zaatakowana, ale tak się nie stało. Czyjeś ramie ją otoczyło i okryło płaszczem. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że to mężczyzna. Nie upiór, ale zdrowy żywy człowiek. Czuła bijące od niego ciepło. Dopiero po chwili zauważyła, że  jego dłoń jest cała pokryta runami. Przylgnęła do niego mocniej, kiedy nieumarli wyciągali do nich ręce. Nie wiedziała jak to się stało, ze nagle znaleźli się na ziemi. Poczuła przyjemny dreszcz, kiedy dotknął jej biodra. Skinęła głową na znak, że się nie odezwie. Objęła mężczyznę i wtuliła się w niego. Dopiero po chwili zrozumiała, że cały jest ubrudzony czymś mokrym, klejącym i ciepłym. Krwią. Wtuliła swój policzek w jego szyję.

Uśmiechnęła się łagodnie do mężczyzny. Uratował ją. Była mu bardzo wdzięczna. Przysunęła się do niego bliżej i położyła dłoń na jego dłoni. Nie mówiła nic. Zresztą w jej oczach widać było wdzięczność. Spojrzała na grupę zmartwychwstałych goniących za płaszczem. Była przerażona. W dodatku martwiły ją rany mężczyzny. Westchnęła.
-Porozmawiamy gdzie indziej - powiedziała podnosząc się - Jesteście ranni panie, a tutaj nie jest bezpiecznie.

Władze Dominium, choć trochę niechętne, postanowiły udostępnić swoje pola cmentarne na rzecz nekromantów. Liczą przy tym na swoisty zysk, potrzebny do ich późniejszych posunięć. Jednocześnie sądzą, że dzięki temu zdobędą potężnych sojuszników, którymi są nekromanci. Z początku można sądzić, że raczej owe państwo na tym za wiele nie zyska. Lecz ci z bystrzejszym umysłem powinni zrozumieć, jak wiele taka zwykła przysługa magom ciemności, da Dominium. Już nie mowa tutaj o pieniądzach, owszem zdobędą trochę dukatów, ale przede wszystkim będą mieli dobrze zorganizowaną armię, opartą na kontrolowanych przezeń nekromantach. Do teraz Dominium nie miała pod komendą żadnego wojska, jedynie garstkę magów, a teraz ta liczba może się zwiększyć, o nawet całe tysiące. Póki co, takowe pozwolenie dostali tylko ci, którzy należą do gildii nekromantów, ulokowanej niedaleko.

Na wykopanie jednego umarlaka trzeba użyć 5pkt. siły! Po wykopaniu, należy zapłacić zarządcy cmentarza 10 dukatów za 1 ciało i dopiero wtedy można je zabrać ze sobą! Kopać można tylko raz dziennie!