Ziemia Caelum

I w końcu odeszła, niezbyt chętnie opuściła rodzinne strony, ale przecież powinna coś zrobić w życiu, zwłaszcza, że może żyć wiecznie...
Szła przez pola z zamiarem dojścia do miasta, głównie z powodu, że według niektórych więcej się tam dzieje. Chociaż... Pożar pod koniec zimy to widok niecodzienny.
Przed sobą miała palący się zagajnik, słyszała przerażone zwierzęta i lament płonących drzew. Padła na kolana ze łzami w oczach.
Jak to się stało?
Miała ochotę spalić żywcem odpowiedzialną za to osobę.
- Trzeba znaleźć pomoc - powiedziała cicho do siebie i zaczęła obiegać las.
Przecież musi tu ktoś mieszkać...

Ostatnio edytowany przez Airi (2013-10-24 20:36:45)

Życie jest okrutne i powinien to wiedzieć każdy, niezależnie od osobowości, rasy, czy różnicy w wyglądzie. Tak samo okrutnie ogień traktował swym gorącem drzewa, które zapalały się jedne od drugiego jak zapałki. Dym ściągnął tu już kilka osób. Część z nich najszybciej jak tylko mogła wzięła się za gaszenia, lub pobiegła o pomoc, zaś inni jedynie w osłupieniu i przerażeniu przyglądali się całej akcji.

Przyjemny to widok, kiedy wszyscy razem się zbierają i wspólnymi siłami walczą z przeciwnościami losu. Wokoło zagajniki utworzyło się kilka sznurów ludzi, którzy z rąk do rąk podawali sobie wiadra wypełnione po brzegi wodą i zawartość rzucali do walki z ogniem. Wojna z żywiołem trwała bardzo długi czas i aż do samego końca nie było wiadomo, kto wygra. Ostatecznie jednak udało się ugasić pożar. Niestety nie obyło się bez ofiar - kilka osób zostało poparzonych, a kilkanaście drzew leżało na ziemi zwęglone po całości.

Wreszcie dotarła że swoim oddziałem do zagajnika, w którym roiło się od węży i pająków idących w ich stronę. Widziała strach malujący się na twarzach jej kompanów, nic dziwnego, ona też śmiertelnie się bała, jednak dowodziła nimi, nie powinna zdradzać lęku. Stanęła przed nimi zdeterminowana.
- Boicie się?! - krzyknęła - I dobrze, bowiem wyzwolenie od lęku jest zgubne! Nikt nie walczy lepiej niż człowiek, który lęka się o swoje zdrowie! Jednak mimo tego jesteście mężni, pamiętajcie, pamiętajcie kim nie jesteście! Nie jesteście nimi! - wskazała na wrogie oddziały - Stoicie tu teraz by bronić swoje rodziny, swoich przyjaciół, a nie dla żądzy krwi, stojąc tu narażacie się na śmierć! Tak, na śmierć! Jeśli zginiemy, to jak bohaterzy, o których będą śpiewać pieśni, a jak nie to osobiście nawiedzę każdego barda na świecie by na zawsze zapamiętali wasze imiona!
Jesteśmy tylko jednym z wielu oddziałów, mamy nie dopuścić do tego by te cholerne stwory przeszły dalej! I wiecie co?! Zrobimy to! Bowiem nie jesteśmy byle kim! Nie damy się pokonać takim szkaradą! O nie! Tak łatwo im nie damy! Powstrzymamy ich za wszelką cenę!
Magowie! Potrzebujemy dwie ściany z ziemi by były zdolne pomieścić wszystkich łuczników, a wysokich na półtorej metra! Dacie radę?! Musicie!
Piechurzy! Wy ustawicie się w trzech rzędach po dziesięciu w każdym,  pomiędzy ścianami, zaś reszta po dziesięciu, po bokach! - gdy magowie wykonali swoją robotę znowu zaczęła mówić - Dobra robota, schowajcie się za ścianami i odpocznijcie! A teraz łucznicy wchodzimy na nie, po ośmiu na każdą ścianę! - gdy stała już na jednej z nich spojrzała na wrogie oddziały - Pamiętajcie! Musimy ich tu utrzymać! Krzyknijcie gdy zobaczycie, że próbują iść bokiem! Jeśli tak będzie, to będziemy musieli zaatakować, więc łucznicy, trzymajcie nałożoną strzałę na cięciwę i bądźcie w największym skupieniu! Celujcie dobrze i dopóki nie będziecie pewni, że pocisk dosięgnie celu macie nie strzelać, zrozumiano? Jeśli podejdą bliżej celujcie między oczy, a jak skończy się wam amunicja dołączcie do tych na dole- następnie zwróciła się do magów - Jeśli będziecie czuć się na siłach wyczarujcie wokół każdego barierę ochronną by powstrzymała większość ataków. Jednak!- zwróciła się do wszystkich - Gdy dojdzie do starcia piechurzy, starajcie się brać większość ciosów na tarczę i broncie swoich towarzyszy. Musimy powstrzymać ich, ale nie zginąć. Rozumiecie? To nie są ludzie, elfy, czy krasnoludy, to przerośnięte węże, pająki i Bóg wie co jeszcze! Zatem przygotujcie się na inny styl walki! - podniosła dłoń, w której trzymała łuk - Jak już zwyciężymy, cóż zatopię się po pas w długach, ale postawię każdemu z wam kolejkę w karczmie, bo jak teraz tu stoję nie damy im przejść dalej! Nie wiem jak wy, ale ja będę bronić Caelum do upadłego, będę bronić was, tu i teraz, by chociaż jeden z was wyszedł z tego cało i opowiedział innym o tym starciu!
Niech tę sukinsyny żałują, że to nas tutaj wysłali!
Za Caelum! Za nasze rodziny i bliskich! Przygotujcie się, bo dojdzie do walki! - po tej mowie dalej organizowała swój oddział ustalając kto obejmie dowodzenie gdy ona polegnie. W każdym rzędzie też wyznaczyła osoby, które miały być odpowiedzialne za wydawanie pomniejszych wskazówek swojej grupie. Pierwszy raz dowodziła i zdawała się tylko na swoją i ich intuicje, wiarę w ludzi, którzy często mieli lepsze pomysły od jej. Miała nadzieję, że jej mowa zmotywowała ich odpowiednio i będą robić wszystko by ich powstrzymać. Nałożyła strzałę na cięciwę i bacznie obserwowała wrogów, starając się uspokoić.

- Przygotujcie się łucznicy! Na mój rozkaz - krzyknęła - Pamiętajcie! Celujcie w głowy, czy co one tam mają! Najważniejszy jest spokój i koncentracja! Sprawcie bym ja, elfka była zazdrosna o to jak posługujecie się łukiem! Wymierzcie dokładnie! Oni ciągle się przesuwają! Naciągnąć cięciwy! Zwierzcie szyki piechurzy! Środkowy rząd krok do przodu!
Boczne szeregi! Przejdźcie przed ściany! Walczcie z podwójną siłą i determinacją inaczej zrobią z was miazgę! Magowie! Bariery ochronne! I pamiętajcie! Nie dajcie się zabić!- mówiła strasznie szybko - Ognia!- krzyknęła i wystrzeliła razem z innymi strzały. Nie musiała mówić by nałożyli kolejne. - Gdy przyjdą tutaj będziemy osłaniać towarzyszy z przodu! Nie ma się co martwić! Zwyciężymy! Przeżyjemy! Za Caelum!

Gdy stwory zatrzymały się na chwile na barierze dała rozkaz na kolejne strzały.
- Piechurzy! Przygotujcie się! Magowie! Schowajcie się i bądźcie gotowi na rozkazy! Łucznicy! Gdy podejdą strzelajcie bez rozkazu w pierwsze szeregi przed nami nie raniąc przy tym naszych! Gdy zabraknie wam amunicji schodzicie na dół! Będę z wami do końca i powiadam wam, że nie przegramy tego starcia! - znowu nałożyła strzałę na cienciwe i celowała we wrogie oddziały. Jednak... Zaczęła się zastanawiać czemu to robi. Przecież nie była obywatelką Caelum, nie musiała tu stać i walczyć. Po co? By bronić tych co palą lasy? Tych co porywają kobiety? Przecież może teraz zginąć, zginąć za nich. - Za Caelum! - krzyknęła, tylko dlatego, że powinna ze względu na tych żołnierzy.

- Przygotujcie się! - krzyknęła, a przez głowę przeleciała jej pewna myśl - Magowie. Jeśli dacie radę pobierzcie z gleby tylke wody ile się da a nastepnie rozlejcie ją tuż przed naszymi szeregami i zamroźcie. Mają się ślizgać. Zrozumiano? I tylko mi nie gińcie ze zmęczenia. Wy natomiast piechurzy macie być w największym skupieniu. Ochraniajcie się tarczami zaś atakujcie dopiero w odpowiednim momencie. My natomiast ostrzeliwujemy ich dopóki nie skończą się nam strzały. Jeśli tylko ktoś nie będzie się czuł na siłach ma sprawnie zamienić się z kimś za sobą.
Oby ten plan wypalił
- Damy radę!