Ziemia Caelum

Skończyła jeść i usiadła obok mężczyzny. Zamknęła oczy i próbowała przywołać obraz Luxa.
-Był wysokim i szczupłym blondynem, o takich smutnych niebieskich oczach. Zawsze miał potargane włosy, nie lubił ich układać. Ubierał się na czarno i był magiem... A kiedy umierał miał 17 lat- opowiedziała jak najbardziej szczegółowo umiała. Wyciągnęła krzyżyk i przycisnęła go do ust, po czym jej drobnym ciałem wstrząsnął gwałtowny szloch.

Szybko otarła swoje łzy rękawem.
-Powiedzcie mi panie, czy znaliście Luxa?- zapytała- Tak o niego pytacie...
Nie otrzymała jednak odpowiedzi. Zamiast tego Gewein chciał stąd odejść. Elfka pozbierała soje rzeczy i wskoczyła mu na grzbiet.
-Ale i tak chcę wiedzieć, panie- powiedziała wtulając się w niego i mocno trzymając żeby nie spaść. Po chwili wzbili się w powietrze.

Teraz w głowie elfki rodzi się milion pięćset sto dziewięćset myśli i pytań typu  Co teraz? (W międzyczasie malec znów usypia.)
Deszcz nieustannie wali elfce po grzbiecie. Jest to nieco bolesne uczucie, ale nie może ona się chociaż na chwilę zatrzymać.
W końcu dobiega do przepięknego drzewostanu. Tutaj liście  gęstych koron wiekowych drzew ochraniają stworzenia będące na tym terenie. Na szczęście.
Czasem jakaś zagubiona kropla prześlizgnie się między liśćmi i spadnie w otchłań zagajnika, wsiąkając później do gruntu.
Ali marszem szuka Eaza. Przechodzi dwieście metrów i zaczyna się zakręt w lewo. Wielka, główna dróżka skręca, chowając swoje oblicze za kolejnymi wiekowymi drzewami. Elfka przechodzi łagodny zakręt i idzie jeszcze kolejne dwieście metrów. Wtedy dopiero zauważa, że maluch znowu śpi. Dziwne to dziecko. W cichej gospodzie po jakimś czasie płacze, znów na ulewnym dworze śpi... Ali zaczynała odczuwać strach. Ale to i tak nie zmienia faktu, że musi się nim zająć. Gdzie by go miała zostawić? Gdzie? Nigdzie!
Elfka wędruje dróżką, z kolei na jej końcu znów wije się zakręt, tyle, że w prawo. Więc  znów Ali bez problemu pokonuje ''przeszkodę''. Wreszcie ukazuje się Eaz, tyle, że nie skupiony na tym, żeby uważnie nadsłuchiwać, czy ktoś idzie, czy nie. Stoi wpatrzony jak wryty, na ''nowo przybyły'' kamień z kosmosu. Jedyną rzecz jaką koń robi, to tylko ruszył uszami w tył, słysząc, że ktoś nadchodzi, ale nie ogier nie jest w stanie się obrócić. Ali podchodzi do konia, patrzy na niego, a potem na obiekt, który jest celem zainteresowania zwierzęcia. Ali w jednej chwili nieruchomieje, jak skalny posąg z szeroko otworzonymi oczyma.
Z głazu, który stał się obiektem zainteresowania, ulatniała się jeszcze para lub dym, spowodowany różnymi  reakcjami. A na nim... jakiś stwór, czarny jak heban, niegrzeszący urodą. Z resztą mało było widać. Z czarnego ciała połyskiwała tylko para gadzich, złotych oczu.

Ali drętwieje ze strachu, jak i ze zdziwienia...
Co jest do cholery? Kim oni są? Nadam sie??? Do czego!!! - myśli intensywnie.
Strach przeszył ją całą, nie może się w ogóle ruszyć, nie wiadomo, czy to nie jakaś magia. W każdym razie nie boi się teraz tak o siebie, jak o malucha, którego trzyma nadal w rękach.
Dziwne, że Eaz poruszał uszami, gdy podeszłam, jak ja w ogóle ruszyć się nie mogę! Złość wychodziła elfce uszami. Jednak nie może ona nic zrobić, jak czekać, co nastąpi dalej. Z przerażeniem oglądała dwie dziwne postacie.

Ali niestety nie mogła nawet ruszyć ustami. Jakaś siła nie pozwalała się jej w ogóle drgnąć, co dziwne Eaz po tym syczeniu wybudza się z transu i poszturchuje elfkę, wyciera się o nią, próbuje ją poruszyć. Tak, słodkie, końskie zagrywki. Typowy misiaczek.
Po chwili intensywnego tarmoszenia elfka zostaje dziwnym sposobem oswobodzona. Wtedy bez  wahania pyta:
- Gdzie i po co?

Ali niespokojnie cwałuje w tył i ciągnie za sobą konia. Zmierza w kierunku początku dróżki.
- Eaz, a może ty mi powiesz, co to było?
Po chwili telepatii mówi:
- Z nieba? Niemożliwe- mówi elfka.
Idą kilkaset metrów i schodzą ze ścieżki. Pod drzewem Ali wreszcie siada spokojnie i może teraz popatrzeć na malucha. Eaz kołował wokół drzewa, aż w końcu się uwalił przy elfce, kładąc łeb na nogach dziewczyny. Ali głaszcze ogiera. Wyglądał teraz na uspokojonego.
- Już spokojnie. szepcze do niego elfka bawiąc się jego uchem. Po chwili wyciąga dwa jabłka i częstuje jednym konia, a drugie je sama.