Ziemia Caelum

Już tu byłem, pomyślał Busil i wyciągnął mapę. No tak, Zagajnik. Na terenach rolniczych trudno było coś znaleźć, Busil miał akurat to miejsce słabo oznaczone na mapie. Mógł powiedzieć jedynie, gdzie jest owczarnia i stajnia, oraz ten zagajnik. Chciał znaleźć miejsce, gdzie mógłby zarobić dukaty. Przypomniało mu się spotkanie z człowiekiem i elfką, które niedawno tutaj miało miejsce. Myślał, czy może spotka kogoś z nich. Busil zamienił się w konia, by biec szybciej, wgłębiając się coraz bardziej w nie tak duży zagajnik.

Nie pamiętała jak długo już wędrowała, ale kiedy opuszczała wioskę w której się wychowywała była jesień. Teraz było lato. W dodatku bardzo gorące! Zmęczona elfka w końcu znalazła Dębowy Zagajnik, gdzie chciała odpocząć. Uklęknęła przy strumyku, który akurat tędy płynął i umyła w nim twarz. Poczuła przyjemny powiew wiatru, więc usiadła pod wielkim drzewem. Było jej dobrze. Chyba zbyt dobrze, bo po chwili zasnęła...

Sunako obudziła się. Rozejrzała się szybko . Mogła przysiąc , że przed chwilą słyszała coś jakby szelest i czyjś cichy jęk. Zauważyła, że coś się rusza w pobliskich krzakach. Nie czekając ani chwili dłużej podbiegła tam. Rozchyliła zarośla i ujrzała mężczyznę. Nie cofnęła się. Uklęknęła obok niego i pomogła mu usiąść.
-Oh, nic Wam nie jest, panie?- zapytała patrząc na niego swoimi przenikliwymi niebieskimi oczami.

- Jesteście pewni, mój panie?- zapytała Sunako- Nie chcecie wody, albo jedzenia?
Zauważyła, że cały czas go obejmuje, ale chyba to nie wyglądało jakoś nieprzyzwoicie, czy dwuznacznie. Ot, tylko pomogła mu usiąść. Jeszcze raz zbliżyła swoją dziecinnie okrągłą twarzyczkę do jego twarzy i patrzyła mu prosto w oczy.
-Panie,cali jesteście podrapani...- powiedziała- Pozwólcie chociaż zająć mi się waszymi ranami!
Odeszła na chwilę. Zamoczyła bandaże, które miała przy sobie, w strumieniu, po czym podbiegła do mężczyzny. Zaczęła przemywać jego rany. Nie były znowu jakieś poważne. Ot, zwykłe zadrapania. Ale oczywiście Sun zawsze musiała postawić na swoim.
-Ah, ależ ze mnie głuptas!-zawołała po chwili- Jestem Sunako, a Wy, panie?- zapytała podając mężczyźnie dłoń.

Przyglądała się Gewowi z dziecinną ufnością. Wciąż niewinnie się uśmiechała.
- Co robiliście panie na tym drzewie- zapytała- I dlaczego spadliście?
Jej spojrzenie było tak przenikliwe, że nie każdy mógłby je wytrzymać. Ale Sunako nie zdawała sobie sprawy z tego i dalej się uśmiechała.

Sunako dalej patrzyła mu prosto w oczy, przez cały czas trzymając jego dłoń.
-Panie...- wyszeptała po chwili- Przecież widzę, że coś Was boli!
Jeśli Gew myślał, że przed nią coś ukryje, to się mylił. Elfka zmusiła go, by się położył, a sama położyła mu swój tobołek pod głowę.
-Powiedzcie mi panie, co Was boli- poprosiła.

Wciąż nie mogła przestać patrzyć na Geweina. Szczerze mówiąc, wątpiła w to, że nic mu nie jest. Później przecież może być gorzej. Co on powiedział? Że ten ból nie jest spowodowany upadkiem? A jeśli nie, to czym? Czy był na wojnie i został ranny? Jak Lux... , pomyślała elfka. Na wspomnienie przyjaciele łzy napłynęły jej do oczu, ale szybko je otarła. Dalej nie mogła przestać na niego patrzeć. Większość jej rówieśniczek pewnie przestraszyłaby się jego wyglądu i uciekłaby, ale nie Sunako. Jej właściwie jego odmienność , niecodzienny wygląd, sprawiał wrażenie interesującego.
-Jesteście tacy piękni panie- powiedziała z lekkim zmieszaniem.

Z przerażeniem w oczach przyglądała się Geweinowi. Był przystojniejszy niż wcześniej, ale tego już nie powiedziała.
-N-nie- wyjąkała- T-ty nie jesteś w połowie smokiem?
Powoli zaczęła przypominać sobie jak takie stworzenia napadły na jej małą wioskę i ją zniszczyły. I o Luxie, który poszedł walczyć, ale już nie wrócił. Wstała i odwróciła się, po czym zaczęła uciekać. Słyszała swój krzyk, gałązki drzew drapały ją, ale biegła dalej. Miała wrażenie, że jej płuca już dłużej tego nie wytrzymają. Potknęła się o kamień i upadła. Bolała ją noga. Całą kostkę miała opuchniętą.