Ziemia Caelum

Zobaczył jezioro. Krystalicznie czysta toń zachęcała do zanurzenia się, ujrzał zwierzęta, które zgromadziły się przy tym cudownym wodopoju. Promienie słoneczne prześwitywały przez drzewa tworząc fantazyjne wzory, nadawały cudowny blask temu akwenowi. Usłyszał śpiew ptaków, odgłosy chlupiącej się wody. Zapragnął coś zagrać aby dopełnić efektu tego niezwykłego miejsca.
- Prim biegnij. Należy Ci się. - Powiedział czule do konia. Ten przekręcił głowe jakby pytał - Dasz sobie rade? - Baldur zaśmiał się i odgonił konia. Czuł, że wiąże ich szczególna więż i zaufanie wypracowane podczas wielu bitew.
- Pięknie tu. - Rzekł do elfki wyjmując futerał. - Nie będziesz miała nic przeciwko abym coś zagrał?

Baldur słysząc zgode dziewczyny zaczął kręcić kołkami napinając każdą strune od najcieńszej do najgrubszej. Gdy nastroił instrument do granic perfekcji przyłożył go na ramię. Przyłożył podbródek do skrzypiec czując tak dobrze znany chłód drewna. Postanowił zagrać starą pieśń swego wuja wychwalającą nature. Wydała mu się idealnie pasować do tego miejsca. Przeciągnął smyczkiem po strunach, był to jego osobisty rytuał. Struny wydały radosny dżwięk. Nie grał od przybycia do tej krainy, cieszył  się,    że znów zagra. Zamknął oczy i zaczął grać. Poczuł, duchowy dotyk ręki swojej ukochanej Leny prowadzącej jego ręke ze smyczkiem po strunach. Gdy grał łączył się z nią. Cudowne tony rozbrzmiewały narastając intensywnością doznań. Zwierz zgromadzone przy jeziorze uniosły głowy zaciekawione tymi przenikającymi je dżwiękami. Ptaki ucichły wsłuchując się w pieśń matiry. Baldur przeciągnął ostatnią nute czując utrate bliskości ze swą ukochaną. Gdy ostatnia nuta ucichła, zgasło też uczucie obcowania z nią na wyższym muzycznym firnamencie. Otworzył oczy odkładając skrzypce na bok. W jego oku zabłysła łza.

- Wystarczy tej muzyki. Musze się obmyć. - Powiedział głosem rozedrganym z emocji.
Podszedł do wody. Zaczął zmywać z siebie krew patrząc na elfke, która nie chciała spojrzeć mu w oczy. Obmył też swój miecz i zajął się najbardziej przyziemnym zadaniem dla wojowników. Wyjął z torby ostrzałke i zajął się swoim ostrzem. Zobaczył dwa stępione miejsca. Niemal zapomniał o najważniejszej zasadzie wojownika: Twoje ostrze jest najważniejsze!

- Od dziecka otaczały mnie dżwięki. Urodziłem się przy akompaniamencie słodkiej melodi skrzypiec. - Poczuł nagły przypływ szczerości. - Wychowywał mnie wuj, on też był muzykiem. Całe dzieciństwo spędzałem na naukach gry na skrzypcach i organach. Młodzieńcze lata upłynęły mi na graniu na królewskich salach i dostawaniu się do łóżek dworskich dam poprzez piękno muzyki. Byłem aroganckim młokosem aż poznałem Ją podczas wyprawy na morze. - Smutek zdławił jego słowa. - Nie jest sztuką grać. Sztuką jest słuchanie. Wszystko w świecie ma swój dżwięk, motyl, pszczoła, okręt, morze. Wszystko wydaje dżwięki. Wystarczy się wsłuchać w otaczający nas świat. - Nagle powiedział. - Skończmy rozmawiać o mnie. Powiedz mi coś o sobie. - Powiedział wpatrując się w ogień.

Dostrzegł zmiane na twarzy elfki. Opowiadała o rodzicach ze smutkiem ale gdy zaczęła mówić o tym chłopaku wyczuł cierpienie w jej głosie. Postanowił nie dręczyć jej pytaniami i nie drążyć już tematu.
- Ładny wisiorek. - Rzekł tylko. Chcąc odgonić smutek jaki zagościł im obojgu w sercu postanowił zagrać.
Sięgnął po smyczek. Nie grał żadnego znanego mu utworu. Zamknął oczy. Improwizował czerpiąc inspiracje z ognia wijącego się pomiędzy patykami. Wydobywał łagodne, radosne dżwięki bawiąc się ich brzmieniem. Powoli smutek znikał. Muzyka ze skrzypiec ruszyła ku ogniu rozpoczynając z nim radosny taniec. Dżwięki wiły się przeplatając z płomieniami. Skończył grać. Muzyka ucichła a ogień w buchnął jakby żegnając się z rozkosznymi dżwiękami. Otworzył oczy. Spojrzał na nią z uśmiechem.
- Właśnie zobaczyłem oczami duszy coś niesamowitego. - Powiedział z uśmiechem. - Taniec ognia z muzyką.

W mgnieniu oka pozbył się zbroi i obdartej koszuli. Wskoczył w samych spodniach do wody. Podpłynął na sam środek jeziora. Uśniechnął się do elfki niemym gestem zapraszając ją do siebie.

Busil przemierzał okolice zarośniętego Caelumu w ukryciu, pod postacią konia. Przystanął koło jeziora i przysłuchiwał się rozmowie, udając, że jako zwykły koń się tu włóczy. Z tej rozmowy wyciągnął tylko charaktery tych dwóch osób, więc niewiele. Myślał nad tym, cczy wtargnąć do wioski tubylców pod postacią zwierzęta, nie był pewien, czy go nie zabiją. Popatrzył na konia Baldura.
- Witaj, jak się miewasz? - spytał konia w jego języku.