Ziemia Caelum

- Plugawa elfko? - zapytała krasnoluda, a do oczu napłynęły jej łzy. - Zraniłeś moje uczucia, kimkolwiek jesteś.
Działanie hilassum powoli mijało, jedynie halucynacje zostały. Przynajmniej mogła kontrolować to co robi, ale zaczynała odczuwać mocny ból głowy i innych kończyn.
- Cholera, to boli, to boli - jęknęła i skuliła się na ziemi. Za dużo razy wpadała na różnego rodzaju rzeczy podczas tego wszystkiego. Poprzedni raz wydał jej się o wiele lepszy, przynajmniej nie zarobiła wtedy tylu siniaków. Teraz wszystko ją bolało, a szczególnie głowa.
Szlochała leżąc ciągle na ziemi. Nie miała siły wstać, przynajmniej nie od razu. A miało być podobno tak fajnie...

Ostatnio edytowany przez Airi (2013-06-28 22:43:50)

Nazael powoli zaczynał myśleć racjonalnie i widzieć normalnie. Spojrzał na krasnoluda:
- skoro tyle wiesz. Postaram się wykonać twoje polecenia, a ponadto przepraszam w imieniu swoim i Airi za to co mówiliśmy. Sam rozumiesz. - Nazael resztką sił z lekkim bólem głowy podniósł Airi i przeniósł ją nad wodę lecz nie zdołał się już ruszyć ponieważ ból uderzył w niego z niespodziewaną siłą trwało to zaledwie chwilę lecz wystarczyło aby powalić rosłego mężczyznę na ziemie.

Ostatnio edytowany przez Nazael (2013-06-29 00:51:16)

Chciała dalej spać, tak bardzo chciała znowu wkroczyć w ten błogi stan. By nie czuć tego okropnego bólu ogarniającego całe ciało. By nie myśleć o ilości siniaków i innych urazów. Po prostu dalej śnić i najwyżej się nigdy nie obudzić. Wszystko byleby nie musieć cierpieć... Jednak jeden ruch wszystko psuje, wiadomym było, że tak się stanie. W końcu mało kto nie zmienia pozycji podczas snu. To tylko przesunięcie się na drugi bok, a sprawiło taki ból, że nie było mowy o nie obudzeniu się. Jęknęła zaciskając zęby i zwijając się w kłębek, licząc tym samym na ponowne uśnięcie.
Mijały minuty i nic, nie mogła, po prostu nie mogła. Ból w boku był nie do zniesienia. Zrzuciła z siebie koc i ostrożnie wstała. Zakręciło się jej w głowie, cudem utrzymała równowagę. Nie! Już nigdy więcej nie wezmę do ust tej przeklętej rośliny. Pomyślała przyglądając się kawałku drewna wystającego z ciała. Co jej przyszło do głowy z tym hilassum? Jeszcze kilka miesięcy temu nie zrobiłaby czegoś takiego, a teraz cierpiała przez własną głupotę. Gałązka grubości palca przeszła na wylot, tunika zdążyła już trochę przesiąknąć krwią wokół rany. Wyglądało na to, że drewno ominęło narządy. Gdyby nie jej brak samozaparcia wyciągnęłaby ją tu i teraz, nie zważając na to, że może się wykrwawić. Ale w takiej sytuacji pozostało jej znaleźć kogoś kto by jej to wyciągnął. Nie chciała budzić Nazaela i tłumaczyć mu się z tego wszystkiego. Czuła się głupio, strasznie głupio. Nie powinna mu była tego proponować, nie powinna nawet w ogóle myśleć o tym, że jeszcze miała to zioło. Mogła po prostu milczeć tak jak zwykle, a nie robić coś na przekór swojemu charakterowi.
Westchnęła i ruszyła w kierunku drzew. Postanowiła udać się do gniazda.

Koń przedzierał się przez las kierując do miejsca gdzie Baldur kazał mu dowieźć swą ukochaną. Stękał cicho gdy kamyki i różne leśne odpady wbijały mu się boleśnie w kopyta. Nie zważając na ból parł do przodu. W końcu wydarł się na otwartą przestrzeń wciągając do końskich płuc wieczorne powietrze przesiąknięte zapachami jeziora. Powoli zmierzał do brzegu gdzie ujrzał siedzącego na kamieniu Baldura w jednym ze swoich najlepszych ubrań. Co będzie dalej nie wiedział sam. Baldur miał same zwariowane pomysły.

Rozpromieniła się niczym słońce kiedy ujrzała Baldura. Zeskoczyła z konia i chciała do niego podejść, ale wtedy zobaczyła tamtą nimfę. Też miała niebieskie włosy. Nawet nie zwróciła uwagi na to, co ona robiła. Patrzyła przez chwilę na Baldura, po czym wzięła koszyk z dzieckiem i zaczęła biec w stronę lasu. Nie chciała, żeby widział, jak płacze. A więc to jest jego nowa kochanka! To wszystko było po to, aby pokazać jej, że woli inną. Mały się obudził i zaczął płakać. Zatrzymała się. Dopiero w tej chwili zrozumiała, że się zgubiła. Wyciągnęła chłopca z koszyka i zaczęła go kołysać nucąc mu jego ulubioną kołysankę.

Zaczęła uciekać. Co jest do stu grzmotów!? Pomyślał Baldur. Wszystko doskonale zaaranżował, sukienka, piękny wzór z wody i inne... Stał osłupiały patrząc za biegnącą z dzieckiem Sunako. Nawet nie zauważył jak Primer przemknął koło niego i stanął za jego plecami. Nagle poczuł mocne uderzenie w plecy. Padł na ziemie a powietrze ze świstem wyleciało mu z płuc. Primer trącił go pyskiem Zrozumiał. Cholerny koń uderzył do kopytem w plecy.
- Dobra, dobra, już.. - Wyszeptał dźwigając się na grzbiet wierzchowca. Primer nie czekał aż Baldur łaskawie nim pokieruje. Wystrzelił jak z procy kierując się za Sun. Podążał za jej nikłym zapachem unoszącym się w powietrzu. Przeskakiwał nad zwalonymi pniami, wymijał w pędzie drzewa. Sunął przez las nie zatrzymując się ani na chwile. Zwinnością mógł się równać z najskoczniejszymi sarenkami. Baldur cały czas podskakiwał na siodle. Koń nie zadawał sobie trudu aby uprzyjemnić mu jazde. Baldur wściekły na konia ale jednocześnje wdzięcnzy mu za tak szybką reakcje ścisnął mocno jego szyje dziękując mu. W końcu zobaczyli Sunako. Primer lekko zwolnił, Baldur w jednej chwili pojął co koń chce mu przekazać. Gdy byli blisko Sun chwycił ją jedną ręką a drugą siegnął po koszyk z dzieckiem i wciągnął oboje na siodło. Przytulił ją mocno podczas gdy Primer zmniejszył prędkość biegu zwalniając do delikatnego kłusu.
- Hej! Co się stało? - Powiedział Baldur nie wypuszczając Sunako z uścisku. - Chciałem Ci coś powiedzieć.. - Dodał szeptem.
Lekko ścisnął kolana dając Primerowi umówiony znak. Koń skoczył do biegu przechodząc do pełnego galopu pędził w stronę Gniazda.

Ostatnio edytowany przez Nightmare (2013-07-05 12:47:56)

Sunako kazała chłopakowi zamknąć oczy i gdzieś go prowadziła ciągnąc za rękę. Szli dość spory kawał drogi, mag chciał już otworzyć oczy. W końcu pozwoliła mu je otworzyć i nagle po otwarciu powiek ujrzał przepiękne jezioro. Rozejrzał się wokół i poczuł świeże powietrze. Zapach zadowolił jego nos.
- Interesujące miejsce... - odpowiedział dziewczynie po czym spojrzał się na nią. Do czegoż to ona zmierzała?

- Jasne... - wziął od niej małego chłopczyka na ręce i popatrzył na niego.
Po chwili Sunako zaczęła wyciągać z koszyka chleb i wino. Mężczyzna dziwnie się poczuł. Zapach jeziora sprawiał, że czuł się do razu lepiej.