Ziemia Caelum

Widziała zaskoczenie w jego oczach.
-Coś się stało?- zapytała przysuwając się do niego bliżej - Mi możesz powiedzieć.
Przysunęła w jego stronę chleb i wino. Sama urwała kawałek chleba i zaczęła go jeść. Wyciągnęła jeszcze dwa drewniane kubki i wlała im wina.
-Częstuj się- powiedziała uśmiechając się.

- W porządku. Ja też nie powinnam pić. Przecież opiekuję się dzieckiem - powiedziała chowając wino i kubki do koszyka. Schowała też chleb. Uśmiechnęła się do Thorsena.
-Chcesz, żebym go już zabrała? - zapytała wskazując na małego Luxa- Ale on chyba Cię polubił.  I to bardzo.

Objęła chłopca, który znów zaczął targać ją za włosy. Drgnęła słysząc jego pytanie. Przez chwilę patrzyła na niego przerażona, szybko jednak się uspokoiła. Uśmiechnęła się do maga.
-No wiesz... Czy ja do czegoś zmierzam? - zaśmiała się. Cholera. Przejrzał mnie. , pomyślała. Nerwowo poprawiła błębitne włosy. Wzięła głęboki oddech. Teraz, albo nigdy.
-Muszę... Na jakiś czas opuścić Caelum...- zaczęła cicho...

Podniosła głowę. Patrzyła mu teraz prosto w oczy.
-Bo jest ktoś, kto chce mnie zabić- powiedziała poważnie. Nie żartowała. Patrzyła na niego tak, jakby chciała go przejrzeć na wylot. Nie mówiła nic. Poza gaworzeniem Luxa nie było słychać niczego. Cisza przed burzą..., pomyślała.
-Dlatego chciałabym cię o coś prosić. - powiedziała - Nie znam cię, ale ufam ci. Jest coś...

Uśmiechnęła się blado. Wstała. Nie mieszaj w to niewinnych ludzi... mówił głos w jej głowie.
-Nie, Thorsen, zapomnij o tym co ci mówiłam- szepnęła zbierając wszystko z ziemi. Wsparła Luxa na swoim biodrze i zaczęła iść przed siebie. Zatrzymała się, ale się nie odwracała.
-Gdyby ktoś o mnie pytał... A w szczególności...Mężczyzna... To nigdy się nie spotkaliśmy. Nie wiesz o moim istnieniu. Uwierz mi, tak będzie lepiej dla ciebie.
Zaczęła iść,  ale nagle znów się zatrzymała. Powoli odwracała się w stronę Thorsena, kiedy sztylet rzucony nie wiadomo skąd drasnął jej policzek i uciął kosmyk niebieskich włosów. Poznała ten sztylet, który wbił się w ziemię obok Thorsena. Z lasu wyszedł niebieskowłosy elf. Sunako uśmiechnęła się na jego widok. Otarła krew z policzka i podbiegła do mezczyzny z Luxem który zaczął się śmiać.
-Braciszku!- zawołała uśmiechnięta- Jak dobrze znów cię widzieć!
Dwudziestoośmioletni mężżczyzna stojący przed Sunako był jej bratem.

Mężczyzna objął swoja młodszą o trzynaście lat siostrę.
-Nie ma czasu na wyjaśnienia- powiedział - Zresztą lepiej, żebyś nie wiedział.- zwrócił się do swojej siostry- Szkoda, że nie spotkaliśmy się w innych okolicznościach. Byłoby co opowiadać - powiedział wskazując na Luxa, pierścionek Sunako, Thorsena i swoją obrączkę - Ale teraz musisz uciekać. Znalazł cię. A my nic nie mogliśmy zrobić. Nawet nasza gildia nic nie mogła zrobić.
Sunako przełknęła ślinę.
-Wciągnąłeś w to całą swoją gildię? - zapytała zaskoczona - Ty idioto! Niepotrzebnie ich narażasz!
Mężczyzna tylko się uśmiechnął.
-Dla mojej młodszej siostrzyczki wszystko - powiedział - Poza tym to najlepsi wojownicy jakich znam. Przecież obiecałem ojcu, że będę cię chronił.
- Ale jesteś pewien, że mnie znalazł? Przecież przez dwa lata miałam spokój...- zaczęła cicho. Odwróciła się w stronę Thorsena i uśmiechnęła się do niego.
-Nie. Ciągle cię śledzi. Myślisz, że Lux zginął na wojnie, tak? Prawda jest taka, że nigdy nie dotarł na front. Zginął, bo o n chciał dostać ciebie!
Sunako zatkała usta dłonią. Po jej policzkach zaczęły spływać łzy.
-Lux zginął... On umarł przeze mnie? Ale przecież wrócił do domu ranny... Nic nie mówił, ale... Ja myślałam, ze to się stało na froncie... Sztylet z... trucizną? Bo jego rana nie była aż tak groźna... Zabije go! Zabije! Zabije!- krzyczała zapłakana. Elf chwycił ją za ramiona.
-Uspokój się! Nie zabijesz go! Nasza gildia go wykończy. Ale Ty masz uciekać. Umyj włosy w wywarze, żeby zmieniły kolor na rude i... Dziecko...
Sunako objęła chłopca którego trzymała na rękach.
-Nie zabiję go!- krzyknęła zrozpaczona.
- Nie o to mi chodzi... Czy znasz kogoś, kto mógłby się nim zająć? - zapytał.
Spojrzała na Thorsena...

Uśmiechnęła się do niego blado.
-Chciałam zapytać, czy... Czy nie znasz kogoś kto mógłby się nim zająć... - zapytała. Zastanowiła się przez chwilę. W końcu wpadł jej do głowy pewien pomysł.
-Dares będzie kogoś znał... - powiedziała w zamyśleniu. Odwróciła się do brata.
-Muszę załatwić jeszcze kilka spraw.

-Żegnaj, Thorsen - powiedziała. Nie miała już żanych wątpliwości, że już nigdy się nie spotkają. Uśmiechnęła się do niego na pożegnanie. Patrzyła na niego, dopóki nie zniknął za dzrewami.
-Daj mi załatwić wszystkie moje dawne sprawy - powiedziała- Spotkajmy się na rynku o zachodzie słońca.
Elf skinął głową.
-Będę z całą gildią- powiedział - Ale będziemy rozproszeni w tłumie. Szukaj krzyża i róży. - uśmiechnął się - Przed nocą będziesz musiała opuścić Caelum.
Skineła głową na znak , że się zgadza. Po chwili rozdzielili się.

Ostatnio edytowany przez Sunako (2013-07-30 00:17:10)