Ziemia Caelum

Dashe docierając na miejsce popatrzył na niebo i wsiadł na konia kasztanowego po czym rzekł do swej towarzyszki - Na pewno dasz sobie radę? Może Ci w czymś pomóc? Jeśli wszystko w porządku to według mnie możemy ruszać w dalszą drogę ale już na koniach - Dashe poklepał swojego konia po brzuchu i powiedział cichutko do niego - Tylko mnie nie zawiedź mój rumaku - zaśmiał się Dashe. Siedział na koniu i oglądał okolicę póki co wyglądała na przyjazną choć wiedział, że zagrożenie może czaić się gdzieś w pobliżu ponieważ doświadczył na swojej skórze podczas poprzedniej misji gdy ni tąd ni z owąt pojawili się wrogowie ale na szczęście znali Busila co skończyło się dla nich obu dobrze.

Ostatnio edytowany przez Dashe (2013-07-03 18:26:12)

Przed dwójką otworzyła się dosyć długa ścieżka. Przez większość trasy, mieli poruszać się właśnie tą drogą, pod koniec trzeba było skręcić trochę w las, koło charakterystycznego, dużego głazu. Okolica była spokojna, gdzieniegdzie słychać było śpiew ptaków, zbliżające się do zachodu słońce przebijało liście drzew.
Airi, mimo rany i związanego z tym bólu czuła się bardziej komfortowo na koniu, niż Dashe. Nie dosyć, że powiedziano mu, żeby zachował ostrożność, to w porównaniu do fricai'a miał większe doświadczenie w... w skrócie, w byciu koniem. Busil robił co tylko mógł, od czasu do czasu trenował poruszanie się jako koń, jednak nic nie mogło pokonać prawdziwego z krwi i kości konia. Jedynie to, że koń poruszał się ostrożnie sprawiło, że Dashe i Busil nie zostali w tyle. Przed nimi została jeszcze długa droga.

Wystarczyło tylko kilka minut jazdy, aby Airi przyzwyczaiła się do wszystkiego. Czuła się o wiele pewniej niż na samym początku. To dziwne uczucie podczas patrzenia w dół wreszcie zniknęło. Mogła się rozluźnić i nie skupiać tylko na tym co jest przed nią. Rozglądała się na boki, by tubylcy nie zaskoczyli ich, jak wtedy gdy dopiero co wszystko się zmieniło. Może była lekko przewrażliwiona, ale wolała nie dmuchać na zimne.
- Słucham? - spytała, oglądając się do tyłu słysząc słowa Dashe'a. Na jej twarzy pojawił się mały uśmieszek. Nie przekonał ją zbytnio fakt, że martwił się o jej zdrowie. Nawet ci najbardziej szarmanccy nie pytali się o to co chwila. - Tak, wszystko w porządku. Nie widzę potrzeby na postój, zwłaszcza po tak krótkim czasie jazdy... Chyba, że jest coś co koniecznie musisz zrobić? - Dziwiło ją to, że już chciał stanąć na odpoczynek. Pewnie nie przejechali nawet jednej czwartej trasy, a tu proszę. Być może zaczęłaby się nad tym zastanawiać jak to miała w zwyczaju, jednak odpuściła sobie, gdyż powodów dla których chciał przystanąć mogło być wiele, a oglądanie roślin wydawało się o wiele ciekawsze.

- Nie, jedźmy dalej. - Powiedział Dashe. I nagle poczuł, że zaczeło mu się jechać znacznie lepiej. Zdziwił się tym bardzo ale było to pozytywne zdziwienie. Gdy teraz było wszystko lepiej Dashe nie potrzebował już postoju. Jadąc na swym koniu przyglądał się okolicy aby nie zostali zaskoczeni przez wroga. Dashe nie wiedział czy są obserwowani czy nie ponieważ jechali zbyt szybko by móc dostrzec wroga czającego się gdzieś w krzakach lub innych miejscach, w których mógłby się ukryć. Niechciał zwalniać ponieważ chciał jak najszybciej przebyć tę drogę i wrócić do Caelumu razem z towarami.

Droga przebiegała bardzo spokojnie. Dwójka bardzo szybko zbliżała do celu, już znajdowali się praktycznie w połowie drogi. Podróż w tę stronę nie wymagała tak wielkiego oczekiwania niebezpieczeństwa, w końcu nie ma potrzeby zabijać dwóch osób na koniach, których za bardzo mieszkańcy dookoła Caelum nie znają w porównaniu do kradzieży wozu z cennymi towarami, który będą pilnowali w drodze powrotnej.
Na mapie, którą trzymał Dashe były wyraźnie pokazane zarysy dwóch wiosek. Dookoła nich, pojawiały się trzy strefy, czerwona koło jednej wioski, niebieska koło drugiej i fioletowa pomiędzy, właśnie pojawiali się w okolicach tej ostatniej strefy.
Dashe i Airi po chwili odkryli, czemu te strefy są zaznaczone. Usłyszeli przed sobą huk i nagle średnich rozmiarów drzewo upadło na ziemie. Było dosyć wysokie, tak że chociaż stało w jakiejś odległości od ścieżki, jej kraniec uderzył o tę drogę. Oba konie nagle się zatrzymały, a z lasu doszły ich jakieś dziwne krzyki, słychać było krzyczącą, chyba przerażoną osobę i kilka innych wrzasków.

Ostatnio edytowany przez Busil (2013-07-04 23:18:09)

Pierw usłyszała huk, dopiero później jakieś drzewo zwaliło się przysłaniając tym samym część drogi. Dochodził do nich krzyk z głębi lasu i kilka, nieco cichszych wrzasków. Rozglądając się na boki w poszukiwaniu ich źródła, równocześnie starała się uspokoić swojego konia. Może nie uciekł gdy roślina padła, jednak widać było jego podenerwowanie i strach spowodowany tym co się działo. Elfka również miała co do tego złe przeczucia, ale w przeciwieństwie do zwierzęcia i Dashe'a chciała sprawdzić co się dzieje.
- Nie - powiedziała głośno i stanowczo. Nie byli tak naprawdę pewni co się tam działo. A jeśli ktoś potrzebował pomocy, a oni pojechaliby dalej? Nie chciała mieć nikogo na sumieniu. - Możesz jechać dalej, ale ja muszę sprawdzić czy wszystko jest w porządku. Ktoś tam może potrzebować pomocy!
Zeskoczyła z konia. Nie było szans, by przekonać go do zejścia ze ścieżki. Może to i nawet lepiej? Lepiej się czuła chodząc o własnych nogach. Minęła krótka chwila, zanim ruszyła w stronę hałasu, trzymając w pogotowiu sztylet.

Słysząc dźwięk gruchotanych kości odruchowo spojrzała w tamtą stronę. Tak bardzo żałowała decyzji, którą podjęła. Co jej strzeliło do głowy z zejściem ze ścieżki? Chciała postąpić szlachetnie? Przecież ona nigdy taka nie była, ani dalej nie jest. Ciągle się oszukuje. Prawda jest taka - Airi to tchórz jakich mało. Prędzej zrobi z kogoś żywą tarczę, niż sama uchroni tą osobę przed ciosem. Oczywiście, bywały takie sytuacje, że mogła walczyć z innymi nie martwiąc się o własne zdrowie, jednak działo się to tylko wtedy, gdy nie chciała być gorsza od towarzyszy.
W tej sytuacji najlepszym rozwiązaniem była ucieczka. W końcu była sama i ranna, przeciwko pięciu mężczyznom. Nawet jeśli Dashe znajdował się gdzieś w pobliżu, szanse na to, że zdołałby jej pomóc były naprawdę znikome. Dlatego cofnęła się kilka kroków mimo tego, że któryś z nich krzyknął, by się nie ruszała. Wzięła głęboki oddech. Jeden z nich postanowił się do niej zbliżyć. Widząc to odwróciła się i zaczęła biec najszybciej jak mogła w stronę ścieżki. Zignorowała ból w boku i dalej podążała drogą powrotną. Chyba nigdy nie była taka szczęśliwa jak teraz, gdy ujrzała swojego kompana na koniu. Przynajmniej jej koń nigdzie nie uciekł. Przyspieszyła żeby jak najszybciej na niego wskoczyć i uciec przed tymi co ją zobaczyli.