Ziemia Caelum

Zamyśliła się, a uśmiech ustąpił strapionej minie. Ewidentnie myślała o tym co mogłaby zrobić dla wojownika i nic nie przychodziło jej do głowy. W sumie to... nic prawie o nim nie wiedziała.
-Może... jesteś już zmęczony moim towarzystwem. Jeśli chcesz to... zawsze możesz iść w swoją stronę. Nie chcę być natrętna. -powiedziała smutno, z lekkim żalem.
Starała się jednak zachować dobrą minę. Miała jednak nadzieję, że chłopak jej coś o sobie opowie bez wyduszania z niego tego. Chciała zapomnieć o wszystkich niemiłych chwilach ostatnich dni.

Zdziwiła się. "Spokojnie porozmawiać"? O matko! O czym? Przestraszyła się, bo rozmowy z mężczyznami w zacisznym miejscu sugerowały... no... randkę? Dopiero teraz wraz z lekkim rumieńcem doszło do niej, że może być interesująca jakkolwiek dla... kogokolwiek i ten ktoś kilka ostatnich godzin spędził przy niej czyszcząc krew w podłogi i przestawiając łóżka... czuła się zobligowana, ale nigdy nie myślała o sobie jak o osobie, która może interesować innych, inspirować do takich prac i... zmian życia. Przerażające. Mimo, że sama nie była pewna co powinna teraz zrobić odpowiedziała:
-Tak, spokojne miejsce to ciekawy pomysł. Spokojne miejsce... Rynek, wśród ludzi nie jest spokojny? Em... ja nigdy... no... em... błagam! Nie patrz tak! -odwróciła twarz skrępowana.
Próbowała nie myśleć o tym co mogłoby jemu chodzić po głowie. Była przerażona tym, że... jej życie mogłoby mieć coś prócz pracy. Coś czego w życiu nie poznała.

-A o czym chcesz rozmawiać? Rynek to złe miejsce? -zapytała jakby nigdy nic.
Nie czuła się z tym jednak komfortowo. Dopiero teraz dochodziły do niej różne rzeczy: Varian był przystojny i pomocny i opiekuńczy. Skoro biedak tyle się namęczył, to znaczy że musiała mu wpaść w oko. Ale... "ustronne miejsce" brzmiało jakby zasadzał się na... trzymanie za ręce albo coś podobnego. Vey nie miała pojęcia jak w takich sytuacjach się zachowywać. To nie był krwotok, który łatwo opanować, ale... człowiek. Młoda lekarka zadrżała, gdy w jej wyobraźni powstały różne obrazy "złej woli". Przetłumaczyła jednak sobie, że Varian pokazał aż nadto dobrej woli by niweczyć wszystko co do tej pory osiągnął... a właśnie! Co osiągnął? Zaufanie? Być może, ale w tym momencie to zaufanie zostało podszyte wątpliwościami dotyczącymi szlachetnych pobudek takiego postępowania. Wszystkie lekarki zgodnym chórem powtarzały, że z mężczyzn są zwierzęta, szczególnie ludzkich. Pokazywano jej szlochające panny, których porody odbierała i przestrzegano o tym, że panom jedno licho siedzi w głowie. Vey nie wiedziała co myśleć. Gdyby przecież chciał cokolwiek zdrożnego od niej miał okazję wziąć to sam już wcześniej.

Spuściła głowę z rezygnacją. Może właśnie jej brak wiary w ludzi czynił ją po prostu medykiem a nie kimkolwiek więcej dla innych? Westchnęła z żalem.
-Wybacz... ja... ja nie wiem... Tyle rzeczy ostatnio się wydarzyło, że sama nie wiem co myśleć. Morderstwa na progu lazaretu... potem w nim... Brakuje mi słów. Jestem... nieco roztrzęsiona chyba i... hm... czym się interesujesz? Opowiedz o sobie... o... swoich rodzinnych stronach? Nie chciałam... no wiesz, być niemiła i... -pokraśniała -Zazwyczaj nikt nie chciał ze mną spacerować i oferować mi rozmowy innej niż uzyskanie porady medycznej. Nie przywykłam...
Zagryzła dolną wargę a dłońmi międliła jakąś chustkę wyjętą z kieszeni. Oh, ta dziewczyna była prawdziwym twardym orzechem do zgryzienia.

-Ja? -zaskoczyła się.
Cała ta sytuacja i rozmowa ją zaskakiwała. Nie była pewna co powiedzieć i jak. Nikt o nią nie pytał. Wszyscy tylko przychodzili po leki i opatrunki, a nikt nie przyniósł ciasteczek i nie spytał o to jakie lubi najbardziej. Może dlatego, że wyglądała jakby o ciasteczkach mogła pomarzyć.
-Wychowałam się u dziadków. W sumie rodzeństwa za dobrze nie znam, a wiem, że byli i... pewnie chodzą gdzieś po świecie, ale to dziadkowie nauczyli mnie wszystkiego co potrafię. Chyba nie spodziewali się tego, że odpłacę się im ucieczką by leczyć ludzi. -krzywo się uśmiechnęła. Dopiero teraz pomyślała ile krzywdy im zadała. -Chodziłam za wojskami lecząc ofiary walk. Chodziłam po wioskach lecząc choroby. No i tak zawędrowałam tutaj. Zaopiekowała się lazaretem, teraz go też rozbudowałam. I tyle. -wzruszyła ramionami.

-Nie wiem, nie jestem pewna. Niby ostatnio dużo się działo, tak, że nie miałam w co rąk włożyć, ale potem... cisza i spokój. Ale jestem tu chyba jedynym medykiem więc nie zostawię tego miejsca. Z drugiej strony nie mając pacjentów co mogę zdziałać? Wycinać z bandaży obrazki by ładniej wyglądał lazaret? -zruszyła ramionami -Zawszę mogę robić leki, ale nikt się po nie nie zgłasza więc to też bez sensu. Sama nie wiem. -przyznała smutno.
Nie było wątpliwości, że myślała i żyła pracą. O osobistym szczęściu nie myślała. Jak idealnie radziła sobie ze złamaniami otwartymi czy nawet operacjami tak w zadbaniu o własne szczęście była nieporadna jak ślepy, ledwo narodzony kociak.


[Zakładam, że ta rozmowa jakoś w czasie się rozeszła, bo... jednak sporo piszemy...]

Zmarszczyła czoło.
-Ale załapać na co? -odparła zaskoczona.
Zatrzepotała z pytaniem rzęsami. Wyglądała doprawdy uroczo z tą niewiedzą. Trzeba było jej to przyznać. Oczy miała wspaniałe, twarz delikatną, a skórę cieniutką i na pewno miękką. Lekko rozchylone w niewiedzy różowawe usta aż się prosiły o... kilka życzliwych słów. Chodząca skromność ubrana we wszystko co miało uczynić z niej kogoś nieatrakcyjnego w oczach Variana mogła na prawdę przybierać swoje nieco bardziej realne kształty. Sama nie była pewna co powinna dalej począć. Co w sumie robi się na takich spotkaniach? Gdy spotykała pary to zazwyczaj z problemami wybiegającymi dużo dalej niż pierwsza randka.