Ziemia Caelum

Słońce powoli zniżało się ku zachodowi. Ostatnie ciepłe promienie oświetlały Caelum. Ludzie kończyli pracę i zbierali się do domów. Tylko przy fontannie siedziała grupka zakapturzonych postaci. Czekali na kogoś. Gdy ujrzeli niebieskowłosą elfkę wchodzącą na rynek wstali i podeszli do niej. Mężczyzna, który wyglądał na przywódcę całej grupy stanął naprzeciwko elfki i zdjął kaptur. Błękitne włosy opadły na ramiona. Uśmiechnął się do swojej młodszej siostry. Kiedy jednak zobaczył dziecko śpiące w koszyku spoważniał.
-Wybacz bracie, ale nie miałam z kim go zostawić... - zaczęła się tłumaczyć - Jedyna osoba, której ufałam nie ma czasu... Przecież nie zostawię dziecka z byle kim!
-No dobrze, już dobrze- uspokoił ją - Tylko pilnuj, żeby mały był cicho. Musisz jak najszybciej opuścić Caelum. Najlepiej pod osłoną nocy. O N wie że tu jesteś...
Elfka uśmiechnęła się.
-Zauważ, że przez ostatnie trzy lata udawało mi się mu uciec! Dlaczego teraz mogłoby...
Nie dokończyła zdania, bo przed Sunako wylądowała strzała. Dopiero teraz zauważyli, że są na rynku sami. Ludzie się schowali. Na dachach budynków wokół rynku stali łucznicy ze strzałami skierowanymi prosto na nich. Z ciemnych uliczek wyłonili się najemnicy wynajęci do tylko jednego zadania- zabić wszystkich na placu.  Mały Lux się obudził i zaczął płakać. Sunako wyciągnęła go z koszyka, a koszyk rzuciła na ziemię.  Przytuliła go do piersi i zaczęła uspokajać. Z mroku przed nimi wyłonił się mężczyzna. Chciał podejść do Sunako, ale jej straszy brat zagrodził mu drogę. Mężczyzna zaczął się śmiać.
-Widzę, że nasza mała dziwka znalazła sobie ochronę - powiedział w pogardą w głosie - Myślałaś, że ci daruję? Po tym co zrobiłaś mojemu bratu?
Przerażona Sunako cofnęła się. Stała teraz otoczona skrytobójcami z gildii jej brata. Przytuliła małego Luxa. Sama miała ochotę się rozpłakać. Znalazł mnie! , pomyślała przerażona. Słońce już zaszło. Na niebie zapalały się pierwsze gwiazdy.  Brat Sunako i mężczyzna w czarnym płaszczu rozmawiali, a raczej kłócili się ze sobą, ale Sunako nie rozróżniała słów. A potem łucznicy i najemnicy zaatakowali ich. Sunako schowała torbę, którą miała przy sobie przy fontannie. Rzeczy, które miała w środku zamierzała przekazać jednej kobiecie z gildii, więc uznała, że znajdzie je tutaj. Sama zaś pobiegła do ciemnej uliczki. Jako elf była szybka i zwinna, dlatego unikała strzał. Zatrzymała się za rogiem jakiegoś domu by złapać oddech. Przerażona przypomniała sobie, że to właśnie w tej uliczce kochała się kiedyś z Baldurem. Oparła się o ścianę domostwa i zwymiotowała. Nagle poczuła czyjaś dłoń na swoim ramieniu. Odwróciła się. To był O N ! Cofnęła się, chciała uciec, ale on ją trzymał. Lux znów zaczął płakać.
-Ucisz tego bachora! - usłyszała. Wyrwał jej Luxa i rzucił dzieckiem o ziemię. Mały już nie płakał. Lux nie żył. Już nigdy nie będzie się do niej uśmiechał, nie będzie się bawił jej błękitnymi włosami, nie będzie spał wtulony w jej pierś... Sunako nie zobaczy jak Lux rośnie. Bo właśnie jego króciutkie życie dobiegło końca. Sunako upadła na kolana przy malutkim chłopczyku i zaczęła krzyczeć z rozpaczy. Jej krzyk był przepełniony bólem i nienawiścią. Pokochała go. Naprawdę kochała to dziecko! I kocha dziecko, które nosi pod sercem, choć jego ojcem jest Baldur. Nie umiała ochronić Luxa, ale za to postara się ochronić swoje nienarodzone dziecko. Mężczyzna śmiał się zadowolony z tego, że doprowadził Sunako do rozpaczy.
-Teraz wiesz jak ja się czułem!- powiedział i kopnął ja w ramie. Sunako podniosła się i wyciągnęła sztylet. Chciała zaatakować mężczyznę, ale on był szybszy. Wyrwał jej sztylet i kopnął w brzuch. Elfka skuliła się z bólu. Poczuła lepką ciecz spływającą go jej udach. To krew!  Straciła je! Straciła swoje dziecko! Miała mroczki przed oczami. Słyszała śmiech mężczyzny, po czym poczuła ostrze zatapiające się w jej brzuchu. Przebił ją mieczem. Zostawił ją, aby się wykrwawiła. Sunako leżąc na ziemi w brudnej uliczce patrzyła prosto w niebo. Na niebie zapaliła się nowa gwiazda. Pamiętała , jak Lux mówił, że gdy ktoś umiera i zostaje aniołem to na niebie zapala się gwiazda. Umierając wspominała cała swoje życie. Lux, Dares, Baldur... Jej największy błąd... Airi, Nazael, Mały Lux, Wanwur, Thorsen, Dashe, Vey, Ali, Kylar... Wszyscy. Po policzku spłynęła samotna łza. Sunako już przestała widzieć. Ból był tak silny, że nic już nie wiedziała. Chciała umrzeć.
-Sunako... - usłyszała znajomy głos. Znów widziała. W białej mgle stał mężczyzna o jasnych włosach i wyciągał do niej dłoń - Już dość się nacierpiałaś. Teraz chodź ze mną.
-Lux!- wyszeptała- Lux!
Sunako umarła...

Tajemniczy mężczyzna po przechadzkach po mieście postanowił iść na rynek. Słyszał plotki mówiące, że umarła tutaj matka z dzieckiem. Zabił ja pewien morderca, bądź skrytobójca. Pogłoski nie były dokładne. Sam nie wiedział, czy są prawdziwe, więc postanowił popytać na miejscu zdarzenia. Niestety, lub na szczęście nikt nie chciał rozmawiać z człowiekiem w dziwacznej masce. W końcu ktoś się odważył... Był to właściciel małego stanowiska z owocami. Niewiele osób się tam kręciło, w ogóle to miejsce sprawiało wrażenie "pobocznej uliczki" rynku.
- Więc to stało się tutaj? - mężczyzna w masce spytał zdziwiony. To wyjaśniało, czemu nikt tutaj nie przychodzi.
- Tak, niestety. Jak to się działo nie było mnie przy stoisku. Gdy wróciłem było już praktycznie po wszystkim. Widziałem tylko wykrwawiającą się kobietę, a obok martwe dziecko. Ktoś chyba próbował pomóc i zabrał dziecko. Mam nadzieję, ze chociaż ono przeżyje... - powiedział sprzedawca. Po jego twarzy było widać, że było mu szkoda tych osób. Czyżby ta kobieta była jego częstym klientem? Znajomą? Wolał się tym nie interesować...
- Nie pyta pan po co mi ta maska? - spytał tajemniczy człowiek.
- Browar owocowy.
- Dobrze... - rzekł i oddalił się. Nie zamierzał spędzać więcej czasu w tym tłocznym miejscu bez przyczyny. Cieszył się jednak, że jego informator tutaj jest...

Vey mimo zachęcającego uśmiechu Variana nadal nie była pewna czy przechadzka wieczorem w męskim towarzystwie była dobrym pomysłem. Zostawiła fartuch w Punkcie Medycznym i... trzymając ręce w kieszeniach swojej jakże mało atrakcyjnej sukni szła z pochyloną skromnie głową. Nie wiedziała o czym ma z nim rozmawiać. Nie pamiętała jak to jest gdy ktoś cię... odprowadza do domu. Postawiła więc inicjatywę zostawić jemu. Co prawda czasu na tę inicjatywę za wiele nie było bo Vey przywykła do samotnego i dość szybkiego przemierzania uliczek.

-Najpierw? Chciałeś mnie chyba do domu odprowadzić? -opowiedziała zaskoczona, gdy już zostawiła fartuch w Punkcie.
Nie spodziewała się żadnego "najpierw" ani żadnego "potem". Mimo, że jej elfia twarz wyglądała na 20 lat (co świadczyło o tym, że na pewno miała ich więcej), czuła się kompletnie zmieszana i spłoszona obecnością mężczyzny. Nie miałaby problemu by zdjąć mu koszulę czy spodnie, gdyby przyszedł z jakąś raną czy chorobą do Punku Medycznego. Bez zastanowienia wyjmowałaby drzazgi z jego pośladków, gdyby był jej pacjentem, ale w konfrontacji ze zdrowym mężczyzną, który okazuje jej uwagę? Była kompletnie nieśmiała i pozbawiona jakiegokolwiek pomysłu na temat do rozmów.

Zamrugała. W sumie pytanie jak każde inne. Nikt nie odprowadzał jej do domu, ani nie pytał się gdzie mieszka. Raz powiedziała to krawcowi, ale nie dopytywał czemu tam. Zaskoczył ją. W sumie... czy czegokolwiek by nie powiedział nie byłaby zaskoczona?
-Ah, no tak... W sumie to nie mój dom. Raz przez przypadek szukałam schronienia i natrafiłam na bardzo miłego osobnika, który zaoferował mi pokój póki nie znajdę czegoś lepszego. O dziwo nie żądał ode mnie żadnej zapłaty. Z resztą nie robię mu chyba za wiele problemów bo większość czasu spędzam w lazarecie a nie w domu. -wzruszyła ramieniem i uśmiechnęła się.
Po chwili zgasiła uśmiech, spłoniła się nieco i spuściła oczka. Czysta niewinność i skromność znów przez nią przemówiły.

-Jeśli pytasz czy uzdrawiam magią to odpowiedź brzmi "nie". Używam ziół przede wszystkim. Staram się robić wszystko by pomóc innym. Nie umiem być bezczynna, gdy widzę, że ktoś... cierpi. -powiedziała z lekkim zamyśleniem. Po chwili uświadomiła sobie, że nie wypada mówić jedynie o sobie -A Ty? Od niedawna tu jesteś, prawda? Widzę broń... mam nadzieję, że to tylko do obrony i że nie będziesz przysparzał mi pacjentów. -uśmiechnęła się serdecznie.
Była już nieco zmęczona. Cały dzień ciężko pracowała i niewiele jadła. Dopiero przy spokojniejszym spacerze odkryła jak bardzo wszystkie mięśnie ją bolą i jak bardzo potrzebuje odpoczynku. Delikatnie złapała się za kark próbując nieco go rozmasować. Chociaż odrobinkę.

Uśmiechnęła się dobrotliwie jakby nieco zaspanymi oczyma.
-Mam nadzieję, że nie zanudziłam Cię. -powiedziała łagodnie i przymknęła delikatnie oczy, a po chwili zamrugała próbując się skoncentrować na rozmówcy. -To już blisko. W sumie o... już widać drzwi. Bardzo dziękuję za odprowadzenie. Byłeś miłym kompanem. -powiedziała ciepłym głosem przejawiającym senność i zmęczenie.
Spokojnym krokiem podeszła do drzwi. Zanim nacisnęła klamkę ładnie się uśmiechnęła i podała mężczyźnie dłoń. Przywykła do tego, że ludzie ściskają dłoń. Rzadko kto widział w niej na tyle dużo kobiety, a już na pewno nie damy by całować po delikatnych paluszkach.

Habiru wychodząc z punktu medycznego kierowała się na rynek. Strasznie bolał ją brzuch z głodu. Była tak głodna, że zjadła by wszystko nawet śmieci. Przy uliczce spostrzegła śmieć popatrzyła na boki podeszła do niego podniosła go. Po dłuższym namyśle stwierdziła, że nie będzie tego jadła.
Szła chwytając się za brzuch.Dreptała powoli. Znalazła się w miejscu gdzie sprzedają owoce i warzywa. Dla dziewczyny był to jak sen. Przybliżyła się do stoiska z owocami. Kiedy sprzedawca odwróciła się ta szubko chwyciła owoc i poszła dalej.
- Hehe co za naiwniak - śmiała się pod nosem.
Kiedy skończyła nie była najedzona chciała więcej. Robiła to samo przy innych bazarach. Podchodziła do stoiska kiedy sprzedawca się odwraca szybko zabierała zdobycz. Nie przejmując się niczym szła dumnym krokiem.
- Boże jacy oni wszyscy głupi - mówiła spoglądając na skrzywione twarze sprzedawców.
- Nigdy wcześniej się tak nie  bawiłam hahaha - śmiała się po cichu.