Ziemia Caelum

Rynek miasta. Plac jak każdy inny. Zatłoczony i głośny,  żywioł różnorakich markietanek i kuglarzy. Rynek zapełniali rodowici jak i przyjezdni mieszkańcy Caelum i podróżni kupcy prezentujący najróżniejsze towary z wielu odległych, egzotycznych krain.
- U mnie najlepsza okazja, istna burżuazja!
Okrzyki zachęcające do kupna dobiegały ze wszystkich stron placu zlewając się w jeden wielki chaos. Dzieci nie przejmujące się trudami życia dorosłych bawiły się  chlupiąc się zimną, orzeżwiającą wodą z kamiennej, lekko podniszczonej fontanny. Przyciągnął Sun do siebie nachylając się do jej spowitego w niebieskie włosy ucha aby jego słów nie poniósł hulający na placu wiatr i aby nie zlały się w jedno z wszechobecnym hałasem.
- Co chciałaś zrobić? - Uśmiechnął się promiennie. - Potowarzysze Ci i jednocześnie będę rozglądał się za kawą.

Jego spojrzenie powolnym, leniwym ruchem przeniosło się z jej zgrabnych, wysportowanych nóg poprzez jędrne,  młodzieńcze piersi aż na jej tonące w błękicie oczy. Iskierki rozbawienia błyskały w nich dodając jej uroku a w kąciku miękkich, kształtnych ust błąkał się lekki uśmiech.
- Pewnie, że chce. Ba! Musze moja droga! - Wyprostował się przybierając poważną lecz lekko komiczną minę. - Nie opuszczę Cię nawet na milimetr. A jak będzie trzeba to i przywiąże do siebie.
Zaśmiał lekko i oderwał natarczywe, nieustępliwe, zawsze tam powracające spojrzenie od jej piersi. Dostrzegł nieopodal krzykliwego i niewątpliwie głośnego kupca nawołującego do kupna małych zawiniętych w tkaninę pakunków.
- Spotkamy się przy fontannie! - Krzyknął znikając w tłumie barwnie ubranych mieszkańców miasta.
Już z dala spostrzegł u obcego kupca charakterystyczną postawę i cerę dla pewnej krainy. Przecisnął się przez natarczywy tłum i stanął przed handlarzem.
- Nie może być! Czy mnie oczy mylą czy mam przed sobą rodowitego Esurejczyka!? - Powiedział Baldur uśmiechając się szeroko odsłaniając rząd białych zębów.
- A jakże panie! Najczystszy z rodu Intoniów. - Odparł kupiec również szczerząc się do mężczyzny.
- Intonów powiadasz.. - Baldur przypomniał sobie gdzie poznał przedstawicieli tego rodu. - A niech mnie niebiosa porwą! Toć Twoi krewniacy życie mi uratowali gdy mnie wycieńczonego morze wyrzuciło u brzegów Esuri.
- Toś Ty!? _ Krzyknął starzec z niedowierzaniem. - Świat małym niczym ten plac się zdaje. Ty również wielu z nam życie uratowałeś walcząc pod naszą chorągwią.
- Stare dzieje. Obowiązek wzywał toć stanąłem do walki. Mów mi lepiej przyjacielu jak na wojnie w Esuri?
- Przeklęta wojna. - Westchnął starzec i smutnym głosem dodał. - Uzurpator wygrywa nad naszymi, rodowitymi. Ale cóż robić.. Kawa jak zawsze świętość stanowi i ani uprawy ani hodowcy zaczepiani nie są.
- Przyjacielu. Powiedz mi, że wasze delicje macie w tych pakunkach! Wyjaw! Czarna, mocna kawa się tam kryje?
- Czysta, nie dawno zebrana, prosto z Esuri wieziona! Dam Ci zapas duży abyś pamiętał o naszym rodzie co nad tą biedną krainą piecze sprawuję. Ona też godna zapamiętania. - Zobaczył jak Baldur sięga po sakiewkę. - Nie waż się wyciągać tych srebników! - Powiedział chwytając za kostur. - Wyjmij choć jedną parszywą monetę a łapy niczym psu utrące! Podarek toć jest. Abyś pamiętał o nas.
- Wasza kraina szczególne miejsce w mym sercu zajmuje Przyjacielu miły! - Zauważył, że na rozmowie i wspominkach szybko upłynął czas do spotkania pod fontanną. - Gdzie tragarze Twoi?
- Przy tej ciemnej uliczce stoją. Zostaw kartkę z adresem a przytargają ładunek.
- Jeszcze raz Ci dziękuje starcze. - Machnął aby ręką odganiając się od niego ze szczerym, przyjacielskim uśmiechem. Baldur podszedł pod uliczkę i podał tragarzom cel ich nowego zlecenia. Sam siadł na kilku beczkach przy wejściu do uliczki.
Dobrze stąd widać fontannę. Sum mnie dostrzeże.. - Pomyślał.

Słońce muskało go po twarzy wkradając się swymi promieniami w oczy zmuszając do ich mrużenia. Zobaczył niebieską głowę, dobrze widoczną w tłumie mieszczan na rynku. Zeskoczył z beczek z towarem znajomego kupca widząc, że idzie w jego kierunku z gracją tancerza stawiając kroki na rozgrzanym bruku. Wszedł w ciemną uliczkę za wozem szukając jakiejkolwiek ochrony przed nieustępliwie grzejącym słońcem. Poczuł miękkie wargi na swoim szorstkim policzku.
- Tak. Kupiłem wszystko a do tego spotkałem starego znajomego z zamierzchłych czasów.
Przyjrzał się jej. Roześmiane, pociągające, błękitne oczy kontrastowały z opaloną Caelumiańskim słońcem cerą a niebieskie włosy idealnie dopełniały jej urodę. Głęboki dekolt odkrywał piersi wzbudzając w Baldurze pożądanie. Ujął jej dłoń i pociągnął w głąb uliczki kryjąc się przed ciekawskimi spojrzeniami za stojącym tam wozem wypełnionym wielkimi, przesypującymi się workami  z mąką. Przycisnął ją do chłodnej ściany domostwa całując namiętnie w usta. Jego dłoń powędrowała na jej ukryte za zwiewnym materiałem dorodne piersi. Wyszeptał zbliżając usta do jej ucha.
- Nie wiem czy dam radę Ci się oprzeć..

Ściskał, dotykał jej piersi bawiąc się z nimi najróżniejszymi technikami jakie poznał przez szereg lat i miękkich łóż. Odsunął dłonie od jej piersi i pocałował ją w gładką szyje wpijając mocno usta w skórę.
- Nie czas na to. - Odsunął jej dłonie od rozporka i nie pozwolił Sun przyklęknąć. Chwycił ją za biodra i podnosząc do góry podwinął sukienkę pokonując ostatnią przeszkodę. Jego uwolniona już męskość sterczała dumnie mierząc w miejsce jej przeznaczenia, przygotowując się do tego do czego została stworzona. Wbił się w nią prędko, nie delikatnie jak przystało na przepełnionego pożądaniem mężczyznę. Nie sprawiło jej to bólu, kiedy znalazł się w środku jęknęła z westchnieniem ulgi. Baldur narzucił szybkie tempo trzymając Sun w powietrzu opartą o chłodną ścianę.
Dwoje kochanków stało się jednością.

Przygarnął ją do siebie i mocno przytulił.
- A więc chodźmy. - Wyszeptał jej do ucha nie przepuszczając okazji aby przygryźć lekko jego płatek. Ujął jej dłoń prowadząc ku wyjściu z chłodnej uliczki. Spojrzał na ludzi na rynku. Każdy zajęty sobą. nikt nie dostrzegł co działo się w tej ciemnej uliczce. Odczuwalna temperatura wzrosła po wyjściu na rozgrzany plac. W tłumie mignął przez chwilę rdzawy kolor, rude włosy nie są popularne w Caelum - pomyślał. Pociągnął Sunako w stronę tłumu śpiesząc się do ich wspólnego domu aby dać upust młodzieńczemu pożądaniu. Nagle stały się trzy rzeczy naraz:
Przed nimi wybuchła kłótnia kupca z jego klientem o niewątpliwie wadliwy towar, złota moneta wypadła mu z kieszeni wtaczając się w tłum a nad głowami ludzi przeleciał czarny kruk przeraźliwie kracząc.
- Zaczekaj tu Sun, coś mi wypadło, muszę to znaleźć. - Pocałował ją w usta i zniknął w tłumie. Szedł powoli za toczącą się monetą. Pochylił się aby ją podnieść ale odskoczyła zmieniając tor toczenia się. Spróbował jeszcze dwa razy. Za każdym odskakiwała nie dając się złapać. Serce ścisnął mu strach, gdzieś go prowadziła. Krakanie kruka zabrzmiało nad placem.
Moneta zatrzymała się i łagodnie opadła pod nogami jednej z mieszkanek. Wziął ją do ręki i podniósł głowę patrząc na stojącą przed nim kobietę. Obróciła się do niego. Odskoczył do tyłu upadając na bruk.

Jak?
Nie, to nie możliwe.
To nie może być prawda..

Kobieta skinęła aby poszedł za nią.

Nie mogę za nią iść.
To nie może być prawda.

Kobieta zniknęła za plecami tłumu. Zaczął się podnosić chcąc za nią iść. Stanął jak wryty. Przed nim przebiegła Ona! Rude loki zawirowały wokół zmysłowego ciała gdy minęła go słodko się śmiejąc. Pobiegła w to samo miejsce, gdzie zniknęła tamta kobieta..
Zaczął za nimi biec.

Ciemność zasłoniła zielone oczy. Nie powinna o to pytać. To było jak spust uruchamiający lawinę wspomnień, złych wspomnień. Przyjechał tu aby znaleźć brutalnego, okrutnego mordercę ale podobno.. było już za późno. Czyżby cały włożony w poszukiwania i drogę trud miał pójść na marne? Tyle razy musiał walczyć ze swoimi, ludzkimi odruchami aby dotrzeć do tego miejsca. Tak wielu zabił. A teraz.. Jest już za późno aby się zemścić.
- Szukam starego znajomego. - Powiedział uśmiechając się do niej szeroko. - Odejdziesz bez słowa? Myślisz, że Ci pozwolę? - Przekrzywił głowę rozbawiony.

Cholera.
Kolejne celne pytanie. Bał się o nią, zaczynało mu na kimś zależeć, pierwszy raz od wielu lat poczuł to przeklętą troskę o drugiego człowieka. Nie podobało mu się to. Stawał się zbyt miękki, nijaki jako zabójca. Bezwzględność wyparowała z niego kiedy pierwszy raz spojrzał w te liliowe oczy ale nadal wolał się oszukiwać niż przyznać do głębszego uczucia.
Muszę kogoś zabić.
Tak Kylar! To lekarstwo na wszystko
- Widzę, że jesteś spięta. Nie wiem o co chodzi ale jeśli wykona choć jeden podejrzany ruch.. - Zimna nutka zabrzmiała w jego głosie. - Zabiję go. - Uśmiechnął się. - Idź.