Ziemia Caelum

Nie ma się co bać. Strażnicy spojrzeli na ciebie łagodniejszym wzrokiem.
- Wejdź do środka. - powiedział jeden. Gdy ty wchodziłeś, on podszedł do mężczyzny, który wyglądał na lidera tej operacji.
Wewnątrz, zobaczyłeś księcia Antona. Siedział, trzymając ręke na głowie, był rozdrażniony. Słyszałeś, jak pewien strażnik kończył czytać list.
- ...jeżeli nie dostarczysz naszemu człowiekowi sto tysięcy dukatów wieczorem pod kościołem, syn zginie. Powodzenia, mości książe.
Takie były warunki zamachowców, nie usłyszałeś wiele, lecz większość istotnych informacji. Książe popatrzył się na ciebie i gdy zobaczył dziecko, podskoczył. Jednak, gdy tylko podszedł, uspokoił się.
- To nie mój syn. - zaczął zasmucony - Mój syn jest w tym wieku, ale to nie on.

- To zbyt ryzykowne. - powiedział szybko, gdy tylko skończyłeś mówić - Powiem szczerze, nie podoba mi się taki układ, to nie trafia w moje zasady moralne. Ale ostatecznie... Dobrze. Plan jest taki.
Odczekał chwilę i nagle wszyscy strażnicy pojawili się w środku. Słychać było kilka okrzyków, jakby ci za drzwiami reagowali na zamiar omówienia planu jak na hasło i wezwali innych.
- Nie zamierzam zmarnować takiej sytuacji. Gdy skończymy, ten klan będzie martwy. Ich lider to groźne ścierwo, jednak w tej sytuacji mamy szanse na reakcję. Hmm... - dał sobie pomyśleć jeszcze chwilę i popatrzył na ciebie - Po pierwsze - ty. Będziesz pośrednikiem. Idziesz spotkać się z mężczyzną, mającym odebrać pieniądze. Mówisz mu, kogo mamy. Niestety, muszę przyznać, że znam go, a jego ojciec to bliski mnie przyjaciel. Mówisz tyle, że mamy Hexa. Hexa syna Artura. To powinno mu wystarczeć. My idziemy potem dalej...
Mówił tak dalej, ale twoja rola była już znana, nie musiałeś więcej wiedzieć, chyba że chciałeś...

Strażnik nie wypuścił cię do wieczora, w końcu to wtedy miał pod kościołem pojawić się tamten mężczyzna. Potem wyruszyłeś, przydzielono ci także strażnika, tak dla bezpieczeństwa. Po drodze nie czułeś, jakoby ktokolwiek za tobą szedł, było spokojnie. Na miejscu, czekały dwie osoby, ukryte za kapturami.
- Nie podchodzić bliżej! - krzyknął jeden, gdy tylko was zobaczył - Pieniądze...
- Dookoła pilnują was nasi ludzie. Jeden nierozsądny krok i po was. - dodał drugi.
Było jasne, że coś tu nie gra. Oddanie pieniędzy, gdybyście tylko je mieli na pewno skończyłoby się w tej sytuacji tym, że książę z pewnością nie odzyskałby syna. Ale wiedzieliście, że blefują, miasto było chronione, ale nie przez ich ludzi, a przez strażników.

Bandyci spojrzeli na niego, na dzieciaka którego miał przy sobie. Niestety, jako że był już wieczór, nie było widać za bardzo twarzy a ledwo widzieli kontury dzieciaka. Po chwili odwrócili się do siebie, coś powiedzieli i popatrzyli się z powrotem na ciebie.
- Nie, nie mamy czasu na zgadywanki, co to niby za dzieciak i dlaczego mielibyśmy go wymienić na księcia juniora!? - powiedział i krzyknął groźniej - Czas nagli! Macie pieniądze czy nie chcecie już żyć!?
Byli bardziej rozdrażnieni niż wcześniej, może myśleli, że wszystko skończy się na przejęciu dukatów?