Ziemia Caelum

Zleceniodawca był dosyć zestresowany, co się stało? Może nieprzespana noc, a może jeszcze wcześniej nie miał tak trudnego zadania? Cokolwiek to było, gdy tylko Aoi pojawił się koło niego, odskoczył przestraszony.
- O co... Ah, ah tak! To ty... Ao.. Aoi! Tak, właśnie! Aoi, skrytobójca, który ma dla mnie pracować! Spokojnie, spokojnie, tak już. - z kieszeni wyciągnął kartkę z profesjonalnie odrysowaną twarzą. - Oto książę, książę Anton. Cechą charakterystyczną jest długi kucyk, problem polega wyłącznie na tym, że po mieście chodzi w płaszczu i ciężko go rozpoznać. Nasz wywiad mówi jednak, że kuśtyka na prawą nogę, może to ci trochę pomóc. Nie wiemy, gdzie mieszka, jego obecność tutaj jest incognito. - uspokoił się trochę.
- Pamiętaj, chce jego syna, chce go żywego! Żywy brzdąc to żywa gotówka, nie zapominaj o nim i nie zapominaj o umówionych dukatach! Książę powinien łazić po targowiskach, lubi takie rzeczy. Sądzę, że tyle informacji ci wystarczy, nieprawdaż? Hehe. A teraz znikaj i wracaj szybko z małym!
Mówiąc to, odwrócił się na pięcie i zaczął znikać za rogiem.
- Będę tu czekał za dokładnie 12 godzin, ani minuty więcej. Jeśli przeżyjesz... Będę czekał.

Zleceniodawca szybko zniknął z oczu Aoi. Temu pozostało rozpocząć misję i odnaleźć księcia, a z jego tropem - jego małego syna. Chłopak poszedł na targowisko, nie zajęło mu to długiego czasu i niewielu interesowało się nim po drodze. Jedynie przez chwilę zdawało mu się, że ktoś go śledzi, ta osoba już po chwili zniknęła. Przez większą część drogi, trafiał na puste uliczki, na których nie było słychać żadnego dźwięku, no poza nim. W końcu dotarł na miejsce, był na ruchliwym targowisku. Nie wyglądało to najlepiej, tylu ludzi a tylko jeden książę. Dookoła targowiska było kilka budynków, jednak wszystkie wydawały się być mieszkalne i poszukiwania z tych pozycji niekoniecznie mogło się dla niego dobrze skończyć. Mógł też wtopić się w tłum i wyszukiwać ludzi, lecz nigdy nie był pewny, że książę tam właśnie teraz jest.

Kilka osób z najbliższej odległości uciekło z przerażeniem, kilku innych spokojnym krokiem oddaliło się z targowiska, jednak większość nadal stała na swoim miejscu. Żaden ze sklepikarzy nawet nie zareagował na domniemany atak bandytów. Dookoła znajdowało się kilku strażników, Aoi miał dużo szczęścia, że żaden z nich nawet pewnie nie zauważył jego wyczynów. Na oko patrząc, zostało tam z trzydzieści, czterdzieści osób, oczywiście odliczając sprzedawców, to coś koło trzydziestu. Jak na ironię, znalazł osobę kuśtykającą, ale nie dosyć, że na lewą nogę, to jeszcze był to sprzedawca! Wiadomo, że książę ukrywa swoje charakterystyczne włosy ułożone w kuca, mogło to być jakąś wskazówką dla szukającego go.

Gdy chłopak ciągle wyczekiwał odnalezienia księcia, mógł zauważyć, że dwóch ludzi podeszło do strażnika stojącego przy jednej z dróg. Wskazywał widocznie na Aoi'ego, co mogło oznaczać, że chce się poskarżyć na jego wygłupianie się. Strażnik powiedział coś i razem z drugim, zaczęli iść w stronę najemnika. Ciekawe, bo właśnie w tej chwili z ulicy, od której odeszli strażnicy weszło dwóch ubranych w płaszcze ludzi. Także mężczyzna, który naskarżył przy strażniku szybko znikł, a za dwoma, pojawił się trzeci w płaszczu. Gdy strażnicy zdołali się do ciebie zbliżyć, oni szybko podeszli do jednego ze sprzedawców...

Łatwo było uciec spokojnym strażnikom, tak szczerze, to raczej nie zależało im na złapaniu chłopaka, już po chwili, minęły dwie, góra trzy minuty i wrócili na swoje pozycje. Tymczasem, Aoi zbliżył się do ludzi, którzy jawnie wykorzystali jego zachowanie do cichego pojawienia się na rynku. Gdy zbliżałeś się, zauważyłeś na twarzy sprzedawcy grozę, prawdziwe przerażenie. Nagle, jakby jakimś zaklęciem uspokoił się, lecz nadal z jego twarzy można było wyczytać niepewność. Mężczyzna sprzedawał stare wisiorki, prawie nic nie warte pamiątki. Po chwili, trójka zniknęła a Aoi nie miał nawet szans ich śledzić, szybko zniknęli w tłumie. Niedaleko stoiska, na ziemi leżały trzy płaszcze. Profesjonaliści zmienili się w trzech zwykłych mieszkańców i odnalezienie tej trójki praktycznie graniczyło z cudem. Tymczasem, sprzedawca patrzył oczyma w pustke, jego twarz naprawdę pokazywała wiele różnych odczuć jednocześnie. Co jak co, ale on na pewno nie był teraz w prostej sytuacji.

Sprzedawca spojrzał na Aoi'ego.
- Następny, który chce, żebym kogoś mu podłożył? Nie... NIE! Nie jestem żadnym... - zamilkł na chwile. Jego oczy były puste, nie wiedział co robić. Powiedział bardzo uciszonym głosem - Nie zabijaj mnie... Ci ludzie chcą człowieka, który przyjdzie tu wieczorem i jeśli im go nie pomogę dorwać, zginę nie tylko ja, lecz i cała moja rodzina...
Zaraz, do stoiska podeszło kilku ludzi. Sprzedawca starał się być rozpromieniony, jednak ciągle można było wyczytać coś z jego twarzy. Niektórzy dziwili się, ale on tłumaczył się po prostu nieprzespaną nocą. Aoi ma jednak swoje zadanie, a stojąc tu, na pewno go nie wykona. Do wieczora zostało mniej więcej 5 godzin, do czasu spotkania ze zleceniodawcą - 11.

- Ehh... Dobrze. - powiedział trochę pewniejszy, gdy nagle zrobiło się trochę pusto dookoła jego stoiska - Zobacz, ci ludzie dali mi ten wisiorek. Byli pewni, że to właśnie on zainteresuje się wisiorkiem.
Wisiorek nie był jakiś wyjątkowy, wyglądał na bardzo słabo zrobionego.
- Gdyby się w... - nie zdążył dokończyć. Nagle, w jego stół uderzyła strzała. Na strzale był liścik. Ten przerażony tylko go podniósł i gdy przeczytał, powoli trzęsąc rękami podał go tobie.
Ty będziesz następny.
Po chwili, jeden z ludzi koło was upadł na ziemię. Przeszedł koło niego mężczyzna i pozwolił ci zobaczyć, jak wyciąga z jego boku małą strzałkę. To była trucizna, mocna trucizna po której nie miał prawa przeżyć. Powstał tam niemały zgiełk, a sprzedawca tylko ze łzami w oczach powiedział do ciebie:
- Prosze... Proszę cie idź stąd...