Ziemia Caelum

Targowisko nie miało wielu miejsc, w których Aoi mógłby się schować, dookoła było ciężko cokolwiek znaleźć, jeżeli schowałby się w jakimś budynku dookoła, mogłoby być ciężko, niewiele by widział. Lepszą pozycję można było znaleźć, gdy schowałbyś się w jednym z zamykających się już stoisk. Kilku sprzedawców kończyło już pracę o tej godzinie, inni ciągle pracowali. Wystarczyło schować się niezauważalnie w jednym. Dwa były blisko ciebie, niedużo trzeba było się namęczyć, żeby tam niezauważalnie wejść. Nikt nie patrzył, idealna okazja! Tylko podejść, schować się i oczekiwać swojego celu.

Nikt nie zauważył chłopaka, który niezauważalnie wślizgnął się do środka stoiska, z tego miejsca, tylko musiałby ktoś tam podejść, żeby go zauważyć, a nikogo nie obchodziło puste stoisko. Cóż, pozostało czekać. Minęła godzina i nie pojawił się nikt ciekawy. Nagle, pojawił się właśnie ten ktoś. Patrzyłeś się w jedną stronę i nagle z drugiej, pewien mężczyzna upadł na stoisko, w którym się kryłeś. Przestraszyło cię to. Ale cóż, nic się nie stało, nie zauważył cię i poszedł dalej. Co ciekawe, mężczyzna kuśtykał i właśnie na tą nogę, co w zleceniu. Pierwsze odhaczone, teraz dalej. Jest w płaszczu, co znaczy incognito - odhaczone drugie. Żaby jeszcze było ciekawiej, jako że warkocz był naprawdę długi a płaszcz wręcz przeciwnie, zauważyłeś go. Tak więc, mężczyzna miał wszystkie cechy, których poszukiwałeś, to on! Książę Anton!

Książę jednak nie miał zamiaru opuszczać targu, wręcz przeciwnie! Dopiero na niego przyszedł. Co ciekawe, podszedł do mężczyzny, który wcześniej był szantażowany. Ten widać, pozostawił sobie zatrzymać wisiorek i z ciekawości pokazywać go. Nie musiałeś nawet podchodzić, byłeś dosyć niedaleko tego stoiska.
- Ten wisiorek... - zaczął książę - On bardzo przypomina mi pamiątkę rodzinną, jednak jest... Po prostu podobny, mój był o wiele dokładniej zdobiony.
Sprzedawca trochę się zdziwił tym, że znalazł właśnie tę osobę, którą bandyci chcieli zaatakować. Ty też sobie to uświadomiłeś. Ci bandyci właśnie chcieli zasadzić pułapkę na tego człowieka.
- Panie... - powiedział sprzedawca i dodał coś ciszej. Nie usłyszałeś słów, lecz książe nie był zadowolony z tego, co właśnie usłyszał. Rozglądnął się we wszystkie strony, dokładniej nałożył na siebie płaszcz i ruszył do jednej z uliczek.
- Dziękuje! - powiedział, oddalając się.
Na twoje nieszczęście, nie było łatwo go zatrzymać, mężczyzna podszedł do strażnika. Potem, we trójkę, on i dwóch strażników zaczęli znikać z targowiska.

Jesteś bardzo pewny siebie, nawet pomimo rany, która wciąż, choć oczywiście dużo łagodniej niż wcześniej, daje ci się we znaki. Jednak, nie miałeś okazji, by cokolwiek zrobić, strażnicy byli bardzo ostrożni, widocznie zagrożenie było widoczne. Po chwili dotarli do celu i szczerze mówiąc, pozostawienie ich było lepszym pomysłem, strażnicy eskortowali księcia do jego domu. Był to mały, nie najgorzej ale też i nie najlepiej konserwowany budynek w Caelumie. Tak czy inaczej, był idealny dla kryjówki dla księcia. Gdy tylko dotarli do celu, książę wszedł do środka, a tymczasem strażnicy pozostali jeszcze przy drzwiach, by pilnować przed nieproszonymi gośćmi. Akurat, książę trafił na bardzo lojalnych strażników, których nie tak łatwo rozproszyć, ani zaatakować. Aoi'emu trafił się trudny orzech do zgryzienia.

To wszystko nie było konieczne. Strażnicy stali tak jeszcze z pół godziny, po czym odeszli. Chcieli może tylko odstraszyć nieproszonych gości, ale widocznie nie było ich celem pozostać tu na dłużej. Drzwi stały otworem, a przynajmniej nie było trudno je otworzyć. Pozostało tylko wejść do środka i zacząć akcję, lub poczekać na przebieg wydarzeń, któż to wie, może sam syn księcia wyjdzie na chwilę na dwór? Któż to wie? Noc była już naprawdę ciemna, gdzieś koło północy. Wszyscy zamknęli się w domach, całe miasto było osłonięte ciszą. Ty jednak usłyszałeś jakieś kroki i krzyk, dosyć cichy, więc jego źródło było daleko i raczej niemożliwym jest odnalezienie, któż to był.

Nic się nie działo. Mijała minuta, druga minuta, trzecia minuta... Wszystko szło tak powoli, kiedy w końcu czekało się na upragniony cel, jakim jest w końcu porwanie synalka tatusia, bogatego tatusia, który jest księciem...
W końcu, dosyć szybko, bo po jakiś pięciu minutach, chociaż dla ciebie było to jak godziny, ktoś wyskoczył z budynku. Nie miał płaszcza i bez problemu rozpoznałeś po długim warkoczu księcia. Książe ledwo wychodząc z budynku przewrócił się o własne nogi i zarył twarzą w ziemię. Był bezbronny, gdy wstawał, mogłeś zrobić praktycznie wszystko, wyborów jest dużo, a tylko jedna opcja, którą wybierzesz.

Książę Anton był cały zalany łzami. Gdy tylko wstał, odepchnął go od siebie.
- Nie, nic mi nie jest... A szkoda! Gdybym tylko mógł, oddałbym życie za wszystkich, które przed chwilą straciłem... - upadł na kolana - Pojawili się tak szybko... Wskoczyli przez okno, zabili straż i... Porwali mojego... Małego Antona II, mojego syna.
W tej chwili, nie obchodziło go jego własne życie. Łkał leżąc na ziemi, te przeżycia na pewno nie były proste do wytrzymania, zwłaszcza dla kogoś takiego, jak książę.
- Jeśli możesz... Zwołaj straż. - dodał na koniec.

Co w tym budynku może być śladem? Pięć trupów, każdy raniony w brzuch i przebity na wylot, nawet dokładniej niż w brzuch, a w wątrobę! Naprawdę, to robota profesjonalistów. Poza tym, kilka porozrzucanych mebli, pęknięta szyba... Nic co mogłoby zaciekawić. Jeden ze straży najwidoczniej zranił któregoś z atakujących, ha! Dobrze mu tak! Może to niewielkie pocieszenie, jednak zawsze. Świadczyć o tym mogą zauważone przez ciebie ślady krwi na jednym z mieczy i ślad z kropli podchodzący do okna. Ilu ich było? Co, jak, kiedy? Za mało wiadomych, za dużo niewiadomych. Może książę wyłapał coś z tego krótkiego spotkania? Gdy pomyślałeś o nim, ten nagle jak na zawołanie wchodził do środka, może powie ci coś pomocnego?