Ziemia Caelum

Do uszów Arissy doszły wieści o najeździe na wioskę. Postanowiła dopytać się kogoś o więcej informacji na ten temat, ale niestety nikt nic więcej nie wiedział. W końcu znalazł się ktoś kto wiedział chociaż gdzie znajduję się ta wioska. Podziękowała za informacje i ruszyła w stronę odstępów. Już po dłuższym czasie wędrowania w lesie unosił się zapach spalonego drewna. Po chwili dziewczyna ujrzała dym unoszący się nad koronami drzew.
To pewnie tam znajdują się zgliszcza wioski.- pomyślała.
Przyśpieszyła kroku i po kilku minutach dotarła na miejsce. Rozejrzała się dookoła, wszędzie dopalające się budynki i trupy. Smutny a zarazem przerażający widok, kto mógł zrobić coś takiego tym biednym ludziom?!- takie słowa chodziły jej w głowie. Już myślała że nikogo tu nie ma, ale po dokładniejszym rozejrzeniu się dostrzegła staruszka który siedział na zgliszczach i mężczyznę, którego już gdzieś widziała ale nie mogła sobie przypomnieć gdzie. Podeszła do nich.
- Witam, co tu się stało.- spytała.

Staruszek podniósł głowę spoglądając na zebranych przed nim poszukiwaczy przygód. Przeoraną bruzdami starości twarz rozjaśnił lekki, smętny uśmiech. Przewiercił każdego z osobna wzrokiem starając się ocenić ich przydatność podczas misji, na którą już miał plan ich wysłać.
Ciekawa gromadka.
Pomyślał wspierając się na równie starej jak on drewnianej lasce. Oparł się na jej drzewcu wpatrując się w trójkę przybyłych osób.
- Mi? Mi nie jest nic ale im.. - Wskazał na dymiące się zgliszcza wioski i porozrzucane wszędzie ciała. - Im już nic nie pomoże.
Przeniósł wzrok na Arisse skupiając się nad zadanym przez nią pytaniu.
- Co się stało? To dobre pytanie, zaatakowali ich Oni. To pewne ale co się konkretnie stało? Tego nie wiem młoda damo. Spóźniłem się, przybyłem za późno i zastałem już tylko zgliszcza. - Spojrzał w stronę jednego z niewielu ocalałych z pożaru domu. Wskazał na niego ręką mówiąc: - Ocalała tylko garstka. Część z nich uciekła już kryjąc się w lasach w obawie przed następnym najazdem ale jedna z rodzin została w tamtym domu, cudem przeżyli. Idźcie tam i spróbujcie się coś od nich dowiedzieć.
Staruszek powiedział to twardym wręcz rozkazującym głosem i odwrócił się od grupki spoglądając w stronę granicy Caelum z dzikimi lądami.
Jest blisko, za blisko.
Powiedział myśląc o tym, czy wioska ocalałaby gdyby leżała trochę dalej od tej przeklętej, dzikiej granicy.

Tymczasem we wskazanym przez starca domku kuliła się ze strachu trójka pozostałych ludzi. Bundur miał to szczęście, że w chwili ataku był na polowaniu. Gdy usłyszał krzyki pobiegł do wioski i kryjąc się w krzakach przeczekał główny atak na tubylców i korzystając z tego, że najeźdźcy byli zajęci dzieleniem między sobą łupów wyprowadził swoją rodzinę do bezpiecznej kryjówki na drzewie nieopodal domostw. Gdy odjechali wrócił do wioski nie wiedząc co począć dalej. Nie mieli w okolicy żadnej rodziny a cały jego majątek został zniszczony. Spojrzał na swoją żonę tulącą do piersi jego dziesięcioletniego syna zastanawiając się jak sobie teraz poradzą.
- Może udamy się do miasta?

Habiru stała cicho wolała nic nie mówić.Odwróciła się do Arissa, która spoglądała na jakąś chatę. Przyjaciółka zaczęła wolnym krokiem iść do niej. Zamyśliła się trochę. Podjęła decyzje pójdzie z nią nie wiadomo co można tak zobaczyć. Szła omijając ostrożnie trupy. Zrobiło jej się nie dobrze kiedy tak patrzała na tę ciała, ale jakoś wytrzymała i podążała dalej.
- Zaczekaj idę z tobą - krzyknęła do Arissy.
Stanęła koło drzwi chciała zapukać, ale nie była pewna tego czynu.
- Trzeba zapukać - pomyślała.
Wyciągnęła dłoń lekko dotknęła drzwi i BUM drzwi leżą na podłodze.
- O nie co ja zrobiłam - mówiła chwytając się za głowę.
Po mimo tego weszła do środka zauważyła rodzinkę skulana w kącie. Ciężko wzdychnęła  i podeszła do nich.
- Nic wam nie jest wszystko dobrze - spytała.

Ostatnio edytowany przez Habiru (2013-09-23 16:26:58)

Bundur zerwał się na nogi porywając ze sobą swój miecz słysząc jakieś kroki zbliżające się do jego domu. Przysłuchał się uważniej. Lata polowań znacznie wytężył mu zmysł słuchu i nauczyły odróżniać poszczególne rodzaje zwierząt po samym sposobie stawiania kroków. Opuścił miecz. Kroki były zbyt lekkie aby mogły należeć do jednego z najeźdźców, poza tym wątpił żeby oni wysilali się po to żeby się niepostrzeżenie dostać do jego domku. Byli zbyt brutalni na takie podchody, woleli palić, niszczyć i mordować. Wrócił do swojej rodziny i przykucnął obok nich wciąż ściskając dłoń na rękojeści miecza. Chciał aby domniemany przeciwnik go zlekceważył, jednak gdy usłyszał szczerą troskę w głosie Arissy rozluźnił uchwyt rozumiejąc, że kobieta nie ma złych zamiarów. Wstał chcąc odpowiedzieć dziewczynie gdy nagle drzwi wejściowe wyłamały się z zawiasów lądując z głośnym hukiem na ziemi. Bundur chwycił na powrót miecz i stanął osłaniając sobą swą rodzinę. Spojrzał nieufnie na wchodzącą Habiru i po chwili opuścił miecz. Najwidoczniej dziewczyna całkiem przypadkowo wyłamała drzwi, co nie było trudne biorąc pod uwagę to ile przeszły podczas ataku. Bundur popatrzył po nowo przybyłych i odezwał się cicho:
- Nie, nie jest dobrze. Rozejrzyjcie się po tej wiosce, chyba nie trzeba tłumaczyć. - Westchnął ciężko. - Kim jesteście i dlaczego nachodzicie mnie w moim domu?

Habiru rozejrzała się po całym domu. Przeleciała w rokiem wszystko od samego sufitu po podłogę. Popatrzyła na mężczyznę dziwnym wzrokiem.
- Jak to są warunki do mieszkania to ja mam niebieskie oczy - mówiła w myślach.
Zastanawiała się nad powiedzeniem swojego imienia w końcu jednak lekko otworzyła usta.
- Ja nazywam się Habiru nie wiem czy to w tej chwili aż takie ważne - powiedziała podchodząc do przestraszonej rodziny.
- Jak już moja przyjaciółka wspomniała chcemy wam jakoś pomóc nie skrzywdzić - jej głosie zabrzmiała nutka troski.
Podeszła bliżej rodzinki i wyciągnęła do nich rękę.
- Nie macie się czego bać nie skrzywdzimy was obiecuje - rzekła do nich.
Uśmiechnęła się szczerze.

Ostatnio edytowany przez Habiru (2013-10-03 22:02:17)

Busil starał się analizować sytuację. Póki co, nie było tego wiele: trójka ocalałych z wielkiej rzezi nad wioską. Co tu dalej mówić? Przynajmniej dzięki temu że ocaleli, możemy się czegoś dowiedzieć o wrogich siłach. Jednak wciąż pozostawiał rozmowę dziewczyną, podczas gdy sam stał jedynie z boku. Nawet się nie przedstawiał, stał w miejscu i z dosyć poważną miną patrzył się na trójkę, która ocalała.

Naprawdę dziwne. Bestie z głowami wilków? Groźny przeciwnik... Naprawdę, lepiej nie zadzierać z takimi, ale nie można przecież zostawić ich wolno! Trzeba walczyć, pokonać ich, lub co ciekawsze, bezpieczniejsze ale i trudniejsze, zrobić z nich sojuszników. Jeżeli tylko jest to możliwe... Może ktoś nad nimi włada, panuje? Cóż, domysłów było sporo. Cała ta historia zdawała się być naprawdę ciekawa i mimo grożącego niebezpieczeństwa, Busil chciał się jej bliżej przyjrzeć.
- W takim razie, pozdrawiam was. Na pewno ktoś z Caelumu wkrótce przybędzie was wspomóc.
Mówiąc to, opuścił budynek i skierował się w stronę starca, czekając jednak za dziewczynami, zawsze lepiej w grupie i szybciej będzie, jak starzec wytłumaczy wszystko całej trójce naraz.