Ziemia Caelum

Do kuźni zawitała średniego wzrostu elfka o smukłej, zgrabnej sylwetce, której i tak nikt nie mógł podziwiać, z powodu luźnej tuniki zakrywającej jej "kształty". Uśmiechała się przyjacielsko, mimo tego, że nie miała na to ochoty, było to tylko zwyczajne przyzwyczajenie, żeby nie zrazić przypadkiem do siebie innych osób i wyjść tym samym na dosyć miłą. Na jej przedramioniach można było ujrzeć już ledwo widoczne siniaki, pamiątki po tym dniu, kiedy zdecydowała się zjeść już niezbyt świeże listki hilassum.

Rozglądnęła się po pomieszczeniu, by sprawdzić czy zostało tu coś zmienione, a konkretnie, czy dziura w dachu została załatana. W końcu to ona doprowadziła to miejsce do jako takiego ładu, zostawiając tylko tę jedną czynność dla kogoś innego. Może zrobił to kowal, albo ktoś inny... A zresztą, nie było to nic o czym warto myśleć. Kobieta przyszła tu w końcu, żeby złożyć zamówienie, a nie pytać o jakieś drobnostki. Założyła za szpiczaste ucho kosmyk włosów i stanęła wyprostowana przed krasnoludem, patrząc na niego z góry, a po chwili rzekła:

-Witaj mości krasnoludzie. Chciałam spytać czy przyjmujesz też "specjalne" zamówienia?

Mimo, że mówiąc to wyglądała na pewną siebie, tak naprawdę było zupełnie inaczej. Stojąc tak przed Kainem nie była pewna tego co robi. Nigdy nie lubiła jakichkolwiek spotkań z tą rasą, przy nich zawsze myślała tylko o tym co zrobić, by jakiegoś nie urazić swoim zachowaniem. Przecież byli mniejsi od niej, a ona miała w zwyczaju chodzić wyprostowana i nie wiedziała czy tego źle nie odbiorą... Ale gdyby spróbowała choć trochę się obniżyć, to czy nie wzięliby tego za obrazę? Naprawdę było to niczym chodzenie po rozżarzonych węglach. Mogła mieć tylko nadzieję, że ten krasnolud jest dosyć... normalny i nie będzie patrzył na takie szczegóły.

Cichy chichot wydobył się z jej ust, widząc to, co wyczynia krasnolud. Może nie było to zbyt grzeczne z jej strony, jednak nie mogła się powstrzymać patrząc na tę sytuację. Naprawdę nie spodziewała, że może ktoś spaść ze stołka, nawet jeśli był to przedstawiciel tejże rasy. Przecież nie weszła aż tak gwałtownie, zawsze starała się jak najciszej otwierać drzwi, ale tym razem najwidoczniej musiała zrobić to zbyt energicznie. Pewnie z tego powodu, że ostatni krok jaki zrobiła przed wejściem, był nieco dłuższy i zrobiła go z lekkim wybiciem, jakby miała zacząć biec. Tym sposobem nie weszła, a raczej wpadła do kuźni... Może była zbyt podekscytowana tym wszystkim i z tego powodu kowal zarobił guza... A ona właśnie się śmiała z jego nieszczęścia. Gdy tylko o tym pomyślała, przestała momentalnie, mówiąc cicho przepraszam i pokusiła się nawet o minę pełną skruchy. Nie chciała urazić stojącego przed nią Kaina, zwłaszcza, że potrzebowała jego usług, chociaż i tak nie miała pewności czy na pewno mógł coś takiego wykonać.
- A więc - mówiła - chodzi o wykucie broni, a konkretnie dwóch długich noży. Chciałabym, żeby miały nieco mniej niż dwie stopy długości, w tym mniej więcej żeby osiem cali przypadało na rękojeść... Jak to wytłumaczyć... Jeszcze powinny mieć jelce i głowice mocowane ukośnie na trzonie, żeby były dopasowane do mojej dłoni. Eh... Jak byś mógł, panie, wykonać szesnastocalowe ostrze z jak najlepszej stali, nie musisz dawać żadnych zdobień, chociaż... Jak chcesz. Co tu jeszcze dodać? Ach, zahartuj je jedynie w dolnej części, a końce ich ostrzy wydłuż i naostrz. Chodzi mi o to, żebym mogła używać ich do krótkich cięć, jak i szybkich pchnięć. Rozumiesz, panie? - Mówiąc to wyglądała na strasznie podekscytowaną, wymachiwała dłońmi w różne strony, pokazując długość noży. Nawet raz przy jednym zdaniu narysowała palcem w powietrzu ich kształt. Chciała mieć je na wzór tych co miał jej ojciec, od najmłodszych lat o takich marzyła... Tylko czy krasnolud będzie potrafił takie zrobić? - Byłbyś w stanie takowe wykuć? Czy może przekracza to twoje możliwości? - Patrzyła na niego wzrokiem pełnym nadziei. Liczyła też, że nawet jeśli kowal stwierdzi, że potrafi je wykuć, to starczy jej na to dukatów. Musiała jeszcze pójść w jedno miejsce, a mogło wyjść na to, że wszystko tutaj wyda.

Busil łaził po mieście, bez celu, bez chęci do czegokolwiek. Coś go jednak podkusiło, by idąc zbliżyć się do kuźni. Ostatecznie postanowił, że złoży Kainowi wizyte. Gdy wszedł do środka, zobaczył Airi.
- Witaj, co u... - nie dokończył, widząc leżącego Kaina. Rana w głowie, co tu się działo!? Spokojnie wyciągnął swój młot-topór przed siebie i odsunął się kilka kroków.
- Airi... Co ty żeś mu zrobiła...? I... I czemu!?
Stał przy drzwiach, nie chciał być jej następną ofiarą.

Busil może trochę za bardzo się przestraszył, heh w końcu to jedno z podstawowych ludzkich odruchów! Schował spokojnie broń i przyjrzał się rannemu.
- Dobrze... Nie wygląda to najlepiej, ale... zobaczymy. - podszedł do mężczyzny. Był ranny w głowę, co to może być, może wstrząs mózgu? Nie było co nad tym myśleć, starał się podnieść kuźniarza - Airi, nie ma tu czasem czegoś, co mogłoby pomóc w przeniesieniu go? Hmm... Noszy nie ma, ale jest tarcza. Jak to mówią... - zażartował, choć może w trochę nieodpowiednim momencie - Z tarczą lub na tarczy! Nie, rana nie jest taka poważna, żeby były potrzebne nosze, a do tego, to tylko krasnolud... - podniósł małego człowieka. Żeby tylko nie atakował podczas noszenia...

Uuu... Naprawdę dziwne... - myślał Busil.
- Airi, ten krasnolud dziwnie się zachowuje, musiał porządnie dostać w łeb. Obstawiałbym wstrząs mózgu. Chodź ze mną, idziemy do lazaretu. Lepiej nie zostawiać go, bo może się to dla niego źle skończyć...
Mówiąc to, poszedł z małym krasnoludem w stronę drzwi, co rusz próbując odczepić go od siebie.
- No już, starczy tego! - krzyknął trochę zdezorientowany, choć sam był świadom, że niewiele mu to da. No cóż, musiał wytrzymać jego senne romanse ze sobą. Nie chciał skończyć gorzej, by zaczął na jego rękach dziwacznie szaleć. Cała sytuacja była dosyć zabawna, ale jak to mówią, zależy dla kogo...

Ah... Ten zasmarkany krasnolud...
Busil naprawdę wolałby być już w punkcie i odłożyć go z dala, gdzieś gdzie nie dorwą go te małe denerwujące łapy i mózg myślący tylko o jednym... Tak więc, poszedł w stronę lazaretu i już nie mógł się doczekać, aż dotrze do celu.
- Tak więc, chodźmy. - powiedział do Airi, oddalając się już trochę z kuźni. Do Punktu nie było aż tak daleko, ale mając takiego denerwującego malucha na rękach, zdawało się, jakby trwało to godzinami.