Ziemia Caelum

Słowa wypowiedziane przez dziewczynę mocno zaintrygowały Ali Babę. Rzeczy, które mówiła płynęły prosto z serca, ale mimo to Ali czuła się trochę niezręcznie. Miała  to do siebie, że kiedy ktoś ją chwalił, ona traktowała to jako zwykłe rzucone na wiatr słowa, które miały ją tylko udobruchać. Dziwne, taka fałszywa skromność.
Niemniej jednak takie słowa płynące z ust dziewczyny w mniej więcej tym samym wieku to nie codzienność. Habiru była bardzo intrygująca. Miała orientalną urodę i ślady walki  na ciele, lecz była niezwykle przyjazna i skora do rozmowy. Zadziwiający przypadek.
Kiedy wspomniała o swoim zmarłym mistrzu, Ali wyprostowała się w ramach lepszego zainteresowania tematem rozmowy. Nie ładnie podpierać sobie głowę, kiedy ktoś wspomina o nieżyjącej osobie i jej przykazaniach.
No i co ja mam Ci teraz odpowiedzieć? - zdziwiła się. Taka wypowiedź daje dużo do myślenia. Ali Baba nigdy jakoś nie myślała o  swojej urodzie, nigdy nie przywiązywała do tego jakiejś większej wagi. Jej zdaniem wygląd nie miał znaczenia, ważne jest to, co siedzi w środku. Problem jednak zawsze jest w tym, że wszyscy oceniają człowieka po wyglądzie, po pozorach. Wygląd zewnętrzny jest wizytówką o Tobie i nie rzadko nie odzwierciedla tego, jaka w Tobie płynie woda, co w Twojej trawie piszczy. Problem w tym, że ludzie boją się ukazywać swoje uczucia, bo prześladuje ich myśl, że zostaną wyśmiani i odrzuceni.
W każdym bądź razie słowa nastolatki mocno wstrząsnęły elfką. Wiedziała, co dziewczyna ma na myśli, ale przekręciła poniekąd jej słowa.
- Pewnie mówił o Tobie - podniosła wyżej głowę uśmiechając się. Habiru była dość urodziwa, zwłaszcza mocnym akcentem jej urody były czerwone oczy, które stanowiły główny punkt zainteresowania. Dziewczyna była w typie buntownika, co w tym wieku to naturalna kolej rzeczy.

Słowa, które widać były pewnego rodzaju myślą wiodącą niejakiego mistrza Habiru, były nie tyle mądre, co piękne i cenne. W życiu czegoś takiego nie słyszała.
- Skąd Ty pochodzisz? - odwróciła się centralnie w jej stronę zainteresowana.
Zakątek świata, skąd pochodziła Habiru miał mocno ukorzeniony w kulturze motyw, który swoją siłę czerpie z wnętrza, z serca, z głębi duszy. Ciekawiło ją to, gdzie to tak czerpie się siłę do walki, siłę do działania. Trochę podparło to ją na duchu. Nie powinna się poddawać, tylko iść dalej.

A po co to komu wiedzieć?! Właściwie teraz to już ruina i nie ma tam nic, a Ty masz świętą misję oswobodzenia tego miejsca od ciemności, tortur i zniewolenia. Nie ważna skąd pochodzisz, ważne, dokąd idziesz...
- Kraina, z której pochodzę nie istnieje... po części. A wychowałam się tam, gdzie góry rosną nad morzem, gdzie śnieg spowija swym puchem ziemię na miesiące i gdzie mróz nie jest w stanie Cię zabić mimo, że Ty chodzisz nawet naga... - uśmiechnęła się lekko wspominając Blythe. Ale tam już wrócić nie mogła. Teraz jej ''domem'' było opanowane Leil'en, które trzeba było odbić.
Wracaj, i tak zbyt dużo powiedziałaś. Kogo to w ogóle obchodzi! i tak nikt Ci nie pomoże. Nikt pomóc nie ma... odzywał się w jej głowie stanowczy, niezdradzający żadnych uczuć męski głos.
Wracaj, już czas...
Elfka spojrzała jeszcze raz na chowający się mozolnie za czarnymi koronami drzew Księżyc. Patrzyła na niego ze smutkiem.
- Wybacz mi ale na mnie już pora. Jest już późno, a ja mam jeszcze dużo do zrobienia. Do zobaczenia. Może kiedyś skończymy naszą rozmowę - uśmiechnęła się starając się zbyć rozmówcę. Nikomu nie mogła powiedzieć, co się tak na prawdę dzieję, więc zrzucała na codzienne obowiązki.
Poza tym musiała się solidnie i gruntownie przygotować do długiej i męczącej wyprawy ku odrodzeniu.
Wstała ostrożnie i udała się ku wyjściu z dotychczasowego miejsca stanowienia.

-->

Ostatnio edytowany przez Ali Baba (2013-11-01 23:20:45)