Ziemia Caelum

-Niektóre sposoby "sortowania" jak to nazwałaś, są niedoskonałe, może nawet błędne. Człowiek potrafi przez wieki żyć w błędnym przekonaniu... Problem jest w tym... do czego przydzielisz dziecko broniące się przed człowiekiem pragnącym go zjeść, zabijając go przy tym, kiedy człowiek był już na skraju śmierci i był zdesperowany by przeżyć? Jak przydzielisz szukającego zemsty za swoją rodzinę człowieka który z tego powodu zabije ojca, który chociaż był "zły" troszczył się o swoje dzieci. Świat jest szary, nie czarno-biały. Wszystko opiera się na zasadzie silny zabija słabszego.
Mówi wypinając się lekko w stronę Yucci i czekając na jej odpowiedź.

Ostatnio edytowany przez Fraghul (2013-03-07 09:57:01)

-Dosyć.-Uśmiechnął się.-Zostawmy filozoficzne rozmowy na później, inaczej będziemy tu tkwić cały dzień. Musimy wrócić do zamku. Tak nawiasem Deferdusie, gdybyś był tak miły i trzymał się blisko puszczy przez następne dni, aby mnie powiadomić.
To mówiąc odledział w kierunku twierdzy nut, zostawiając za sobą Yucce, Eletha i Deferdusa samym sobie. Fraghul nie lubiał marnować czasu.

Tylko bogowie mogli wiedzieć co przytrafiło się elfce, bowiem w tejże chwili przemierzała las w podskokach śpiewając jakąś pieśń... Tym razem nie była ona o pięknie tego świata, a o jego zepsuciu i nie brakowało słów z najgorszych dziur tego świata, choć  mimo jej znaczenia brzmiała pięknie, a do tego zgrał się idealnie świst rośliny uderzającej w powietrze. Wymachiwała nią na prawo i lewo zajadając przy okazji jej liście... Jednak Airi nie przyszło do głowy by przyglądnąć się owemu zielsku, które większość osób paliła, choć bywali ci którzy robili to co ona i mieli dzięki temu niemały "odlot".
Jej kroki teraz były naprawdę bez celu, odczuwała wielką radość i jedynie zdawała sobie sprawę z niewielu rzeczy. Nie poczuła gdy zaliczyła bliskie spotkanie z drzewem, z początku chciała przez nie przejść, jednak zawróciła i znowu śpiewając jeszcze głośniej zmierzała przed siebie.

Ali Baba idzie powoli w kierunku puszczy. Skoro nie może być w jednym drzewostanie, pójdzie w inny. W lesie czuje się najlepiej. Nie straszne jej przecież wilki, wolfy czy niedźwiedzie. Wszystkie stworzenia Boże. No może komary i muchy... Tu można się zastanowić.
Eaz kroczył szybkim i stanowczym stępem za Ali Babą. Nagle elfka spostrzega stojącą postać. Zatrzymuje się nagle,  a koń, który nie spodziewał się takiego manewru wpadł na elfkę pchając ją do przodu, po czym się cofnął. Dziewczyna też cofa się dwa kroczki w tył. Przygląda się bliżej postaci mrużąc oczy.
Czy to nie jest ten, którego spotkałam w Orlim Gnieździe? Nie do wiary! To on! - myśli. - Ciekawe czego tutaj szuka... - zamyśla się.

Ostatnio edytowany przez Ali Baba (2013-04-26 17:30:52)

Ali Baba nieco speszona, podchodzi do mężczyzny, staje w odległości ok 3 metrów od niego, odwraca się w lewo a potem w prawo i przykłada dłoń do mostka.
- Ja? - pyta pełna zdziwienia. Przecież do damy to jej bardzo daleko.
Mimo to nadal speszona podeszła bliżej dwa kroki, trzymając z tyłu prawą rękę trzymającą wodze.

Eaz widząc zbliżającego się do niego mężczyznę początkowo kuli uszy w tył, co oznaczało, że nie jest skory do zabawy. Ali odwraca się w stronę, gdzie podszedł nowo poznany, żeby monitorować sytuację, gdyby koń zaczął gryźć.
Chwilę później czując delikatny i pełen spokoju dotyk, ogier zmienia swoje nastawienie. Stawia uszy z powrotem  w przód. Odwraca głowę w stronę chłopaka i szturcha go chrapami. Ali śmieje się uroczo pod nosem.
O rany! Co za przypadek...

Ostatnio edytowany przez Ali Baba (2013-04-27 12:27:53)

Jednak cichy szept dobiega do schowanych pod włosami uszu Ali Baby. Słysząc to elfka uśmiecha się lekko zakrywając po chwili usta dłonią. Najbardziej śmieszne jest dla niej zdanie: że złość szkodzi urodzie.
A kiedy się złościłam ostatnio?
Po chwili głaszcze konia po chrapach.
- Tak, wiem. Jest wspaniały. Najlepszy, jakiego można chyba sobie wyobrazić.