Ziemia Caelum

Atakujący naparli na stojących na ścieżce zagubionych i najlepiej jak tylko byli w stanie wymierzali kolejne ciosy. Żadne strzały, jakie w ich kierunku zostały wypuszczone, nie dosięgły celu. Byli zbyt sprytni i zbyt zwinni, wobec czego bez większych przeszkód robili uniki. Wtem szczęk oręża napełnił okolicę. Jedyne co było słychać to krzyki bojowe i uderzenia jednych broni od drugich. Do uszu Ali, która (nawet o tym nie wiedząc) stała niedaleko wyjścia z lasu, doszła słodka, melodyjna muzyczka. Była nadzwyczaj spokojna i w zupełności nie przypominała tej szamańskiej, jaką wcześniej każdy słyszał.
Tymczasem toczyła się walka na śmierć i życie.

Stała zaskoczona patrząc na osoby które do niej przybiegły, a potem na to coś co wyszło z lasu. Cofnęła się kilka kroków, ale oni ich otoczyli, a potem zaatakowali. Chwyciła mocniej rękojeść miecza i rzuciła się do ataku starając się zabić jak najwięcej wrogów. Nie czuła się z tym dobrze, ale czuła, że inaczej oni zabiją ją. Po chwili cała była we krwi. Nawet nie zauważyła, że wbiegła między szeregi wroga.

Zaskoczył go nagły atak. Odparł cios pierwszego napastnika wyprowadzając kontre wprost w serce łachmaniarza. Baldur poczuł krew wroga rozpryskującą się na jego twarzy. TAK! To był jego żywioł. Poczuł dobrze znajomą chęć zabijania zaszczepioną w nim już w dzieciństwie. Żrenice zwężyły się, jego oczy nabrały dzikiego wyrazu. Zaczął wpadać w bitewny szał. Zobaczył chmure ognia, smok wkroczył do akcji pomyślał. Nagle mineła go młoda elfka, którą spotkali uciekając przed strzałami. Wbiegła pomiędzy wroga siekając mieczem na prawo i lewo. Baldur pobiegł za nią, dzieczyba wyglądała naprawde młodo. Wątpił w jej umiejętności. Postanowił ją wesprzeć.
- Osłaniam Cie szalona elfko! - Krzyknął wbiegając w wir walki. Ciął łachmaniarza skradającego się do elfki, być może ratując jej życie. Nigdy nie myślał, że przyjdzie mu walczyć ramie w ramie z elfami, które darzył całkowitym brakiem zaufania.
Baldur całkowicie oddał się walce tnąc nędznie uzbrojonych łachmaniarzy.

Ali Baba w rozpaczą przyglądała się tej, co najmniej, kiepskiej sytuacji. Grupa tych ludzi i elfów wyglądała żałośnie waląc to niby we wroga wszystkim, co się dało, a jednak bez większych efektów... Każdy z nich chciał być nie wiadomo jak wielkim bohaterem.
Po chwili do czułych uszu elfki dobiega słodka melodia, która była w tej chwili głośniejsza, niż ten hałas bitwy.
Co ona mogła zrobić? Wpaść w ten cały bałagan i przeszkadzać innym w walce? I co by to zmieniło, wydałaby się tylko na śmierć.  Jednak w ostatniej chwili, kiedy już miała ruszyć koniem w stronę melodyi, przypomniała sobie o swoim unikalnym darze. Odwraca się w stronę potencjalnego wroga, łączy przy tym z różnymi owadami, które jak dzikie fruwały po ścieżce.
Zamyka oczy i pogrąża się w medytacji. I cel tego obrządku. Ali Baba telepatycznie pyta się wroga jak jakieś echo:
- Dlaczego strzelacie?
Zachowuje spokój i pamięta o spokojnej, kojącej muzyce.

Było jej głupio robić ciągłe uniki. Wątpiła w to, że może im coś zrobić z tak krótką bronią, ostrą ale krótką. Jednak widząc innych rzucających się oszalale na wrogów nie chciała zostać z tyłu. Starała się unikać broni przeciwników licząc na swoją zwinność i gdy nadażyła się okazja podcinać ich nogą by padli na ziemię. Mogła liczyć tylko na taką taktykę... Jeśli można to było w ogóle nazwać taktyką. Zawsze mogła jakoś uciec, choć było to mało prawdopodobne w takiej sytuacji. Gdy już coś zaczynała robić chciała to skończyć, nawet z tak marną bronią.

Kilku wrogów leżało już na ziemi zakrwawionych, część uciekła bojąc się kolejnego ataku smoka. Szala zwycięstwa przechylała się w stronę naszej dzielnej drużyny. Jednak nic nie jest cudowne, tak jakby się chciało. Baldor i Busil zaliczyli na swoich rękach cięcia, po których zostanie blizna. Cudem jednak nie są to rany zbyt poważne. Daedalus miał obitą nogę, a reszta grupy całe mnóstwo siniaków. Na szczęście jednak bitwa skończona. Zwycięstwo, z którego każdy powinien się cieszyć. Gdy kurz bitewny opadł, a szczęk ucichł do ich uszu dotarła melodyjna muzyczka. Ta, którą usłyszała wcześniej Ali. Gdy każdy ruszył w jej kierunku ujrzał skraj lasu, jego koniec i średnią na wysokość skarpę. Gdyby, ktoś przyjrzał się oddali, ujrzałby tam puszczę, jakąś starą i zarośniętą budowlę oraz (dalej) coś wystającego z ziemi.
Tuż nad przepaścią siedział młodzieniec, który na prowizorycznym flecie wygrywał tę melodyjkę.
- Witajcie w Caelumie - rzekł nadzwyczaj spokojnie Dares i wrócił do wcześniejszej czynności.

Busil przerwał zajmowanie się ranami na rękach. Rozpoznał postać, która do nich mówiła, był to Dares.
- Caelum? To jest Caelum? - nie rozumiał - Przecież jeszcze wczoraj byłem tu, to niemożliwe, żeby w ten czas to wszystko zarosło.
Popatrzył na Daresa. Wiedział coś więcej od nich.
- Wygląda na to, że ty wiesz coś więcej o obecnej sytuacji niż my. Co się stało? Dlaczego nagle pojawiliśmy się w lesie przy Caelum, a teren zmienił się, jakby nikogo tu nie było od dziesiątek, jeśli nie setek lat??

- To jest dosyć dziwne zjawisko. Nawet ja nie jestem w stanie konkretnie odpowiedzieć na twoje pytania. Można by rzec, że jesteśmy jednocześnie przed i po sobie. Czyli tak jakby w Caelum nikt nie był setki lat, a teren wygląda jakby był na kilka wieków przed powstaniem tego państwa, a lud zdziczał i ukrywa się w lasach. Zresztą mieliście możliwość ich spotkania. Nie zdziwię się, gdyby się okazało, że po prostu ktoś rzucił jakieś potężne zaklęcie. Chociaż... Nie, sam już nie wiem. Za dużo niewiadomych. Możemy to nazwać nową erą caelumską. - rzekł, dokładnie to samo, co wszyscy i tak już wiedzieli. - Widzicie tę budowlę w oddali? To gniazdo. Jak widać sporo zarosło. Jeśli chcecie pomóc mi przy budowie nowego Caelumu, chodźcie ze mną - powiedział, zeskoczył z pniaka, na którym siedział i poszedł w tamtym kierunku.