Ziemia Caelum

Smok westchnął lekko, gdy kolejny człowiekowaty do nich dołączył. Nie chodziło o to, że mu przeszkadzała jego obecność, po prostu miał niejako dość przedstawiania się co chwilę. Wszak wymagał tego dobry ton, ale jednak się zawahał, a kiedy już miał wymówić swoje imię zauważył, że dźwięki przybrały bardziej zrozumiały ton. Nabrały rytmu i tępa oraz całkiem wyraźnych słów. Bez wątpienia była to muzyka i śpiewy, jednak ich znaczenie wciąż pozostawało tajemnicą.
- Jak mniemam nikt z tu obecnych nie zna znaczenia tych śpiewów? - rzucił pytanie, jak najbardziej retoryczne.
Przyspieszył kroku, wyrównując się z Nazaelem.

Daedalus kucnął i przyglądał się ziemi. Trochę mu to zajęło, te dźwięki, które wydobywały się z niewiadomego miejsca w lesie nie pozwalały mu się skupić. Spojrzał na grupę i potem znów na ziemię. Po czym dodał: - Ziemia jest lekko ugnieciona na wzór stopy. Jest niewielkie więc bez doświadczenia się go nie zobaczy. Najdziwniejsze jest to, że ślady są przed nami uformowane więc ktoś już tędy chodził. Spojrzał jeszcze raz na ziemie a potem znów na towarzyszy: - Ślady te powstały niedawno, lecz osoba chodząca tutaj przed nami stawiała ostrożnie oraz delikatnie kroki. Jest możliwość, że może być niedaleko nas ale i również juz daleko stąd. Nie mogę określić dokładnego położenia.. te głosy mi to uniemożliwiają.

Zaniepokoiły go słowa elfa. W dodatku miał wrażenie, że coś ich obserwuje.
- Bądżcie gotowi na wszystko - Szepnął wydobywając miecz z pochwy. Złapał mocno lejce Primera aby w razie potrzeby szybko na niego wskoczyć i zaszarżować na wroga.
- Znakomity z Ciebie tropiciel elfie. - rzucił pod nosem.
Spojrzał na nowo przybyłego. Czuł od niego specyficzną energie.
- Witaj. Czuje, że jesteś magiem. Możesz powiedzieć czy czujesz gdzieś w pobliżu magie?

Ostatnio edytowany przez Nightmare (2013-06-17 18:06:22)

Usłyszała czyjeś głosy. Nie rozpoznawała żadnego z nich. Po chwili zebrała dość sił by otworzyć oczy. Podniosła się i rozejrzała dookoła. Bolała ją głową . Ostatnie co pamiętała, to to, że była z Daresem nad jeziorem, a potem obudziła się tutaj. Właśnie, Dares! Podniosła się szybko i rozejrzała dookoła. Nigdzie go nie widziała. Przeszła się , ale nie znalazła go. Bliska ataku paniki stała sama na środku ścieżki , myśląc ze jednak gdzieś tu jest.

- Witaj - powiedziała w kierunku nowo przybyłego. Czym więcej osób w grupie tym lepiej, przynajmniej tym bardziej bezpiecznie.
Zaczęła rozglądać się na boki, wydawało jej się, że coś chodziło między drzewami. Może było to tylko złudzenie, ale mogło być zawsze inaczej i nie należało tracić czujności, w końcu znajdowali się w jakimś nieznanym miejscu. Ciarki przeszły jej po plecach i musiała zacząć się uspokajać w myślach. Właśnie w takich chwilach wychodziła strachliwa natura Airi, aż dziwne jest, że postanowiła opuscić dom i wyruszyć w nieznane.
Wydawało się jej, że człowiek na koniu się jej przyglądał, może jej się wydawało jak to, że ktoś chodził między drzewami. Tak czy inaczej czuła się nieswojo.

Daedalus obserwował zachowanie wszystkich od kiedy zauważyli dziwne ruchy między drzewami... Miał głęboko w poważaniu, że ktoś nowy co chwilę przybywa i dezorientuje nas: - Niedługo armie zbierzemy... Dodał lekko zdenerwowanym głosem. Wpatrywał się coraz bardziej w tło lasu aby móc przez chwile dostrzec z dokładną precyzją naszego przeciwnika. Dodał za chwilę: - Co tu się dzieję?! Albo są to szybkie istoty i to diabelsko szybkie lub po prostu ktoś nadał temu lasowi jakieś zaklęcia iluzji. Te stworzenia, które tak zażarcie się z nami bawią potrafią w jednej chwili zniknąć i pojawić się od razu na drugim końcu. Co najdziwniejsze miały wiele okazji aby nas zaatakować i przynajmniej osłabić, lecz tego nie zrobiły. Raczej próbują nas wziąć na wykończenie psychiczne. Stara metoda jak jeszcze chodziłem do Akademii Łowców. Elf wyciągnął swój długi łuk, wybrał pojedynczą strzałę i przygotował się na najgorsze.

Nazael lekko zdziwiony bez wahania dobył swój miecz i krzyczał:
- Szybko musimy się gdzieś schować! Nie damy rady, im się przeciwstawić. - Po czym zaczął biec prosto ścieżką byle dalej od strzał i wrogów miał tylko nadzieję, że reszta kompanii uda się gdzieś uciec. - Wszystko w rękach Boga. - Powiedział sam do siebie.

Ostatnio edytowany przez Nazael (2013-06-17 19:44:44)

Wzięła kilka głębokich oddechów i od razu się uspokoiła. Pewnie wszyscy są gdzieś tutaj , pomyślała wyciągając swój miecz Muszę ich tylko znaleźć . Było cicho. Nawet nie słyszała śpiewu ptaków, czy szumu wiatru. Ta cisza wydała jej się niepokojąca. Powoli weszła do lasu, gotowa gdyby ktoś ją zaatakował.