Ziemia Caelum

Gdy tylko zobaczyła strzałę wbitą tuż obok elfa zaczęła biec zygzakami jak najszybciej w przeciwnym kierunku. Serce waliło jej ze strachu jak oszalałe. Wiedziała, że coś może ich zaatakować, jednak i tak było to niespodziewane. W takiej sytuacji była gotowa zostawić wszytskich i ratować własną skórę. Zachowanie godne tchórza, jednak czego innego możnaby się spodziewać? Nie znała ich dobrze i nie miała ochoty narażać się dla ich bezpieczeństwa. Dlatego skupiła się na ucieczce i na najbliższym otoczeniu, by być gotową na jakie kolwiek nowe niebezpieczeństwo. Usłyszała głos Baldura i odwróciła głowę w jego stronę. Wolała nie polegać na kimś innym.
- Obejdzie się! - krzyknęła w jego kierunku, choć przypuszczała, że może żałować tej decyzji.

Wszyscy najszybciej jak tylko byli w stanie ruszyli ścieżką, aby uciec jak najdalej, a towarzyszyły im lecące nad głowami strzały. Po pewnym czasie biegu wszystko zdawało się uspokoić. Nawet znaleźli na swojej drodze Sunako, która stała na dróżce. Każdy padł zmęczony biegiem, lecz walka o przetrwanie się jeszcze nie skończyła. Wnet z lasu wybiegło kilkunastu łachmaniarzy, kilku uzbrojonych w szable, kilku w maczugi, a reszta w sztylety. Może i uzbrojenie było wręcz śmiechu warte, ale sami atakujący zdawali się być dobrze wyszkoleni i zaznajomieni z walką.

Nazael był dość wprawiony w bojach więc dobył swój miecz:
- Trzeba to zrobić z rozwagą.
Liczył na to, że inni staną do walki wtem zwrócił się do Bladura:
-Miejmy nadzieję, że się uda inaczej tutaj skończymy.

Nyeusi, słysząc nowe odgłosy, zawrócił i wleciał między drzewa. Powtórzył znany sobie manewr biegu po konarach, jednak tu musiał bardziej uważać, na które staje. Dotarłszy na miejsce walki ujrzał grupę kompanów i zbliżających się dzikusów. Na szczęście lub też nie nie słyszał sugestii trzymania się razem, po za tym nie znał zbytnio ludzkiej taktyki. Krzyknął głośno i przeraźliwie, jak to w swoim zwyczaju, na wysokich tonach, po czym rzucił się na najbliższego łachmaniarza. Nie spadł jednak nań prosto. Celowo skoczył za obranego przeciwnika, by potem przetrącić go łapą z długimi pazurami.

Seto westchnął tylko kiedy przed nim i innymi ukazało się nowe zagrożenie. Od razu przywołał on swój kostur. Szybko doszedł do wniosku że magia się tu nie przyda i to jeszcze tak słaba jak jego. Znał on jedynie najprostsze zaklęcia które w walce są raczej bezużyteczne. Dlatego przybrał najłatwiejszą strategię walki kosturem w walce bezpośredniej.

Ali Baba rozłożona plackiem na murawie pod jakimś drzewem, powoli i z wielkim trudem podnosi ładnie obolałą głowę. Obraca ją w lewo i w prawo cały czas leżąc na brzuchu z otwartymi ramionami, jakby miała robić aniołki w trawie. Po chwili podnosi się ciężko, masuje sobie obolały kark i spostrzega leżącego malucha, z którym była wcześniej. A obok także leżący plackiem Eaz, tak słodko wyglądający jak niedźwiadek. ''Westchnął'' kilka razy i też powoli otwierał znużone oczy. Na grzywie ma pełno siana, jakby ktoś dopiero kosił tą trawę. Było jej wszędzie pełno obok trójki. Ogier otrzepał się śmiesznie, co wywołuje śmiech Ali Baby. Zwierzę patrzy na elfkę z przekąsem. Ali na czworakach przysuwa się do konia i głaszcze go na znak przeprosin. Ten nagle łapczywie chwyta wargami porozrzucane siano i mieli w paszczy. Ali głaszcze konia ponownie. Potem, znów na czworakach, podchodzi do zawiniątka, leżącego obok. Serce zabiło jej mocniej, gdy mały tylko leżał i na pierwszy rzut oka się nie ruszał, ale śmieszniejsze było to, że po chwili, gdy elfka miała już o mało go chwycić i przytulić i zacząć płakać mały przeciąga się , mlaska trzy razy i idzie z powrotem spać. Ali Babie ulżyło. W nagrodę wyciąga z plecaka jabłko i daruje je koniowi, który również łapczywie wciąga je jak... no właśnie...
Ali podnosi się, otrzepuje z siana i zbiera manatki w postaci siodła i ogłowia.
- No nic, Eaz. Trzeba się zbierać i dowiedzieć co się tutaj stało - mówi do zwierzęcia żującego jabłko i trawę jednocześnie.
Koń ociężale powoli wstaje. Ali otrzepuje go z kurzu i siana i zakłada siodło, ale nie zapina zbyt mocno, bo koń przecież zdążył się już nażreć jak świnia, więc kwestią jest to, że ma je sobie podźwigać. Następnie elfka kładzie na siodle ogłowie, żeby też w razie potrzeby szybko je wziąć. Natomiast malucha wsadziła do koszyka umocowanego przy siodle i zabezpieczyła sznurkiem i dodatkową wyściółką, żeby się nie poobijał.
Elfka powoli poruszała się już na ścieżce z koniem u boku, gdy nagle do jej elfich uszu dobiegły okrzyki. Podobne do takich, jak na jakiejś bitwie.
To pewnie ludzie. To może być nasza szansa. mówi telepatycznie do towarzysza i podbiega w stronę okrzyków przez las na skróty. Wychodząc kilkadziesiąt metrów dalej widzi całą gromadę kompletnie zdezorientowanych ludzi i nie tylko, i patrzy z przerażeniem w stronę ataku. Chowa się z powrotem w gąszcz lasu i każe ogierowi stać. Ubiera mu ogłowie, zapina szybko mocniej siodło, wyciąga kołczan i łuk i ''ślepą'' strzałą próbuje zdezorientować przeciwnika, wyrzucając ''pocisk'' w drzewa. Cofa się jeszcze kilka metrów, by pozostać bardziej niewidoczna.

Ostatnio edytowany przez Ali Baba (2013-06-17 20:22:45)

Daedalus wiedział, że im dalszy dystans tym strzała dłużej leci, postanowił więc nieco zmniejszyć dystans na znak Baldura i kontynuować celne strzelanie do przeciwnika. Na chwilę przestał, rozejrzał się po okolicy oraz spostrzegł paru "obserwatorów", krzyknął w stronę drużyny: - Mamy towarzystwo, które bacznie nas obserwuje. Nie wiem czy to wróg czy przyjaciel, nie mogę się zbytnio skupić przez szczęk oręża. - Przybliżał się coraz bliżej i kontynuował strzelanie. Jeżeli walka będzie się nadal toczyć w takim tempie niedługo będę musiał przejść na walkę w ręcz, pomyślał sobie.

Ostatnio edytowany przez Daedalus (2013-06-18 13:16:02)