Ziemia Caelum

Obudziła się środku nocy. Było jej zimno i bolała ją głowa. Dotknęła swojego gorącego czoła. Miała gorączkę. Zachciało mi się wychodzić na deszcz, to teraz mam za swoje , pomyślała zła na samą siebie. Wtuliła się w Raytliona i próbowała zasnąć.

Spojrzała na niego zamglonymi oczami i uśmiechnęła się, ale jej uśmiech nie był prawdziwy.
-Tak, wszystko dobrze... Tylko trochę źle się czuję, ale mam nadzieję że do rana mi przejdzie - powiedziała jakby beztroskim tonem. Wtuliła się w mężczyznę i zamknęła oczy, ale przez gorączkę nie mogła zasnąć.

Uśmiechnęła się do mężczyzny. Cieszyła się, że się tak o nią martwi. Wtuliła pliczek w jego tors.
- Nie panie, nie musicie... - wyszeptała - Naprawdę, nic mi nie jest....
Po chwili Tsuki znów spała.

Tsuki obudziła się po godzinie nie mogąc spać. Burza już przestała tak przerażać dziewczynę, jak wcześniej. Zamiast tego z gorączki zaczęła mieć przewidzenia. Wydawało jej się, że na belce w stodole wisi ciało jej ojca, a obok niego stoi jej siostra bliźniaczka . Tsuki zaczęła krzyczeć z przerażenia i próbowała się wyrwać mężczyźnie, ale była zbyt słaba. W końcu opadła na jego tors całkiem pozbawiona sił. Widać, to , co dolegało Tsuki było poważniejsze niż początkowo sądziła.
-Jutro rano... Chcę iść do lazaretu... - wyszeptała. Jej oddech był nierówny. Dziewczyna nie miała siły nawet żeby się poruszyć, a rana na jej ramieniu znów zaczęła krwawić. Dziewczyna wiedziała, ze to właśnie ta rana jest przyczyną gorączki. Podejrzewała, ze na sztylecie, który ją zranił była trucizna. Zacisnęła dłoń w pięść i przygryzła ją.
-Choć nie wiem, czy dotrwam do rana... - powiedziała cicho po chwili - Umiecie szyć panie? Trzeba wypłukać moją ranę i ją zszyć...

Zamknęła oczy, a po jej policzkach spłynęły łzy. Ból był tak silny, że doprowadził Tsuki do płaczu. Spojrzała bezradnie na mężczyznę.
-Ale ja muszę się przebrać... A sama nie dam rady.. I... I... A wy panie pewnie nie pomożecie mi? - wyjąkała. Zagryzła pięść. Nie była pewna, czy dożyje poranka. Złapała mężczyznę za rękę i spojrzała mu w oczy.
-Pomóżcie mi panie - wyszeptała.

Spojrzała na niego zamglonymi oczami. Ledwo mogła siedzieć. Przetarła lodowatą dłonią zimną twarz.
-No właśnie nie dam rady... - wyszeptała. Pomimo maski, wiedziała ze jest zakłopotany po tym, co stało się wcześniej. Uśmiechnęła się do niego łagodnie i resztą sił odwróciła się do niego plecami.
-Zdejmijcie mi suknię panie- poprosiła.

Oparła głowę o jego ramie. Nie miała już sił. Oddychała ciężko. Przyciągnęła do siebie jej torbę i wyciągnęła z niej koszulę i spodnie, które podała mężczyźnie.
-Przecież mam na sobie bieliznę, nie wstydźcie się panie- zaśmiała sie, choć akurat nie było jej do śmiechu w tej sytuacji. Nie lubiła kiedy jakiś mężczyzna ją dotykał, nawet lekarz. Ale niestety, ta sytuacja tego wymagała.

Kiedy ją dotykał zrobiła się sztywna, ale nie dlatego, że się bała, ale dlatego, że było ją całkiem przyjemne. Zadrżała. Założyła swój płaszcz i owinęła głowę szalem. Wyciągnęła do mężczyzny bezradnie ręce, aby ją podniósł i wciął na swoje ręce.
-Jesteście pewni panie, ze dacie radę?- zapytała szeptem - Jestem ciężka...