Ziemia Caelum

Miał złe przeczucia gdy powoli wszedła w tłum znikając między ludźmi. Rozejrzał się. Wyobraził sobie tą scene jakby planował zabójstwo. Cel czyli mężczyzna, do którego zmierzała Shiawase czekał na nią na drugim krańcu rynku, za nim znajdował się ciemna uliczka oddalona mierząc na wprawione, skrytobójcze oko jakieś 20 metrów od celu. Straż przechadzała się po pobliskich wielkich murach ale bardziej interesował ją teren zewnętrzny niż samo centrum miasta. Patrole strażników miejskich pilnowały kupców, nikogo nie interesowały obrzeża placu.
Bardzo dobrze.
Zauważył wóz z sianem zaledwie kilka metrów za tajemniczym mężczyzną. Szybko wtopił się w tłum podążając w stronę celu ale jednocześnie starając się nie wyprzedzić Shiawase. Schował się za przejeżdzającym kupieckim wozem, który właśnie kończył codzienny handel i szybko przeskoczył do upatrzonej wcześniej kryjówki. Poluzował sztylet czekając na to co się stanie. Był gotowy.
Od razu nie spodobały mu się te czułości na powitanie. Ścisnął mocniej sztylet i spojrzał z błyskającymi od gniewu, zielonymi  oczyma. Kiedy tylko zobaczył, że zaczyna ją szarpać wyskoczył zza wozu. Poły czarnego płaszcza wirowały na wietrze gdy biegł szybko nie zostawiając mu ani chwilę na reakcje, błyskawicznie rzucił się na niego uderzając go w bok rękojeścią sztyletu. Zwinął się z bólu łapiąc się za nerke a Kylar w ułamku sekundy znalazł się za nim przykładając mu ostrze do gardła. Wszystko trwało zaledwie kilka sekund. Wysyczał uwięzionemu męźczyżnie do ucha:
- Jeden podejrzany ruch i nie żyjesz. - Puścił go kryjąc sztylet za płaszczem. Mimo wszystko nie mógł go zabić. Za dużo świadków było na rynku, nie zdążyłby ukryć ciała. - Jakiś problem Shi?

Głupio postąpiłem.
Nie będę się z sprzeczał z tym stwierdzeniem.
Dał się prowadzić pomiędzy budynkami aż do ciasnej, ciemnej uliczki. Oparł się o chłodną, chropowatą ściane budynku ciągnąc ją za sobą. Zobaczył jej twarz tak bardzo blisko, tak naturalnie przepiękną Shiawase. W jej oczach było lśnienie gniewu. Oparł jej ręce na swoim torsie i odparł cicho na jej słowa:
- Nie mogłem dać Cię skrzywdzić.. - Uśmiechnął się czule patrząc w jej jasno-fioletowe oczy. - Mój Alikasie.

Wierzyła mu. Cieszył się jak za czasów pierwszej nastoletniej miłości. Słodkie uczucie rozpływało się po jego napiętych w oczekiwaniu na jej odpowiedź mięśniach. Nie dał tego po sobie pozać jak zwykle przywdziewając jedną ze swoich masek ale w duchu odetchnął głęboko w duchu.
- A co tam masz? - Rzucił okiem na ładną koperte. Coś przykuło jego uwage, duże, ładnie zawinięte "A" zaczynało znajomy mu wyraz a raczej imię. Wziął od niej koperte. Artill Cahir.
Jak to? Od kogo?
Otworzył ją pośpiesznie i rozłożył dokładnie zwiniętą, ozdobną kartke.
Zaczął czytać..

Rynek, rynek, rynek. Niby taki sam jak inne lecz coś w nim jest, co pragnie by zostać.
Może dlatego wolałem przejść się po nim, zobaczyć co oferuje oraz ogólnie poznać na początek mieszkańców Caelum znajdujących się w sercu ich miasta. Markusowi tylko jedno przeszkadzało. Okrzyki kupców, którzy czekają na bezmyślną ofiarę aby móc zbić na niej interes. Mężczyzna omijał takie miejsca, gdyż nie chciał wpaść w sidła handlarzy oraz bezpodstawne bójki. Podszedł pod fontannę, spojrzał jak krystaliczna woda bije o brzegi kamiennej fasady i zrobił głęboki wdech.
- Eh.. powietrze raczej dalekie od tego w lesie, choć sama woń wody dobrze robi człowiekowi na nerwy.
Rozglądając się po placu, próbował padać innych spojrzeniem a jednocześnie szukać wolnego miejsca aby usiąść i odpocząć po podróży. Gdy znalazł upragnione miejsce szybkim krokiem ruszył ku jego stronie i usiadł tak jakby był w domu.

Była przerażona,wzięła od niego list a gdy go przeczytała zamarła. Ojciec. Wtedy pomyślała czy tutaj skończy się jej życie. Czuła że prędzej czy później karzę ją znaleźć i zabić,ale..po co przyprowadzić,żeby ją do tego zmuszać? ..Nie widziała już w niczym sensu...
-Zabij mnie,ja tam nie wrócę- popatrzyła się wprost na jego zielone oczy z wielkim przeciw wstawieniem.
Całe życie przebiegło przez kilka sekund przed jej oczyma.
-To ojciec-dodała srogim głosem.
Gdy tak patrzyła nie niego zauważyła swoją pozycje. Bezbronna. Nie miała szans,a on był zabójcą. To było więcej niż pewne ....
-On chcę mnie zabić,zlikwidować bym nie sprawiała mu problemów.-rzekła do elfa.
Nagle jednak coś się ukruszyło z tamtej małej dziewczynki która co noc płakała. Pojawiły się w jej oczach łzy. i chodź próbowała to powstrzymać wykrzyknęła jedno.
-Zabij mnie ! Zabij !!
Spuściła głowę w dół. Próbowała nie płakać być twarda,ale łzy spływały po jej policzkach ...Płakała..

Trudem powstrzymywała łzy,ale gdy jej to powiedział i mocno przytulił przestała płakać. Nie czuła się bezpiecznie,nie potrafiła,nie w tej chwili. To wszystko mogło się obrócić przeciwko niej.
...Nagle...
-Proszę Pani,Proszę Pani bo taki pan kazał mi pani dać list. Powiedział że ma Pani odszukać mężczyznę na kopercie a w zamian nie zabije Pani,a i jeszcze kazał tego nie oglądać,bo mojemu braciszkowi się coś stanie....
...Mała dziewczynka pojawiła się z ni kąt i  z dołu wypowiedziała te słowa. Nagle pobiegła gdzieś szybko znikając za budynkiem z płaczem.
Neko wzięła tylko list otarła oczy i popatrzyła się na Kylara...
-Ja.. Ja...-panika nie umiała nic powiedzieć.
Odwróciła kopertę znalazła tam imię Markus...Kto to?! nie wiedziała,kolejny zabójca ? dodatkowo miała kartkę przypaloną napisane tam było że ma 24 godziny by dać mu kopertę. Inaczej zabije dzieci...
Nie wiedziała w ogóle co się dzieje, o co w tym chodzi.

Markus miał dość tego nic nie robienia. Całe jego przyszłe życie opierało się na ciągłym ruchu i chwilowej przerwie. Nie mógł sobie pozwolić na złamanie zasad, które od wieków panowały w Gildii. Mimo, że odszedł z niej  jako jeden z nielicznych, którym to się udało z powodu takiego, że tylko najlepsi bądź tacy, którzy wykonywali zlecenia rangi "A" mieli przywilej opuszczenia Gildii i rozpoczęcia nowego życia. Wstając z ławki rozejrzał się gdzie by tu można pójść, zdziałać coś... Coś aby odstraszyć tą nudę. Zrobił kilka kroków do przodu i zatrzymał się. Rozmyślał czy nie zacząć jakiejś samowolki, lecz z racji tego, że był tu nowy a terenu nie znał wolał nie działać zbyt pochopnie.
Denerwowały go te ciągłe okrzyki oraz głos bawiących się dzieci. Wolał dostać się do zacisznego miejsca. Lecz kierunek jaki obrał, nie był aż tak zacisznym miejscem. Nowym celem były Doki. Markus chciał nieco bardziej przyjrzeć się tej dzielnicy.
Ruszając ku nowej ziemi spojrzał w niebo aby wiedzieć jaka pogoda się zapowiada a następnie ruszył.